دیروز مرکز تجاری اپال را در تهران پلمب کردند و روی در ورودی آن نوشتند که دلیلش کشف حجاب بوده است. همچنین چند مغازه و رستوران دیگر هم در روزها و هفته‌های اخیر به دلیل مشابهی پلمب شده‌اند. قبل از ورود به بحث، برای این‌که افراد بدبین و بیمارمغز ما را متهم به دفاع از بی‌حجابی و این قبیل حرف‌ها نکنند، تصریح می‌کنیم که حجاب را قطعاً جزو فرائض دینی می‌دانیم. اما بعد: کسانی‌که برخورد با بی‌حجابی را توصیه می‌کنند، چنین استدلال می‌کنند که چون حجاب یک امر قانونی است، همه باید بدان پایبند باشند، حتی اگر کسی بدان اعتقاد دینی نداشته باشد. اشاره آن‌ها به تبصره ماده 638 قانون مجازات اسلامی است که می‌گوید: "زنانی که بدون حجاب شرعی در معابر انظار عمومی ظاهر می‌شوند، به حبس از ده روز تا دو ماه و یا جریمه نقدی از پنجاه تا پانصد هزار ریال محکوم خواهند شد." در این تبصره، عدم رعایت حجاب شرعی جرم‌انگاری شده است. حال از پلمب‌کنندگان واحدهای تجاری سؤال می‌کنیم: شما که در برخورد با بی‌حجابی، به قانون استناد می‌کنید، بفرمایید مستندتان در پلمب کردن مغازه‌های مردم، کدام ماده و تبصره از کدام قانون است؟! نمی‌شود که برای اجرای یک قانون (حجاب) از روشی غیرقانونی (پلمب مغازه‌ها) استفاده کرد. اگر بی‌حجابی غیرقانونی است (که تبصره ماده 638 می‌گوید هست)، پلمب‌کردن محل کسب مردم نیز غیرقانونی است. از نظام حقوقی اسلام گرفته تا سکولارترین نظامات حقوقی، کسی را به جرم دیگری مجازات نمی‌کنند. واقعاً چگونه می‌توان پذیرفت خانمی حجابش را رعایت نکند و به این دلیل مغازه شخص دیگری را ببندند و او و خانواده‌اش را از نان خوردن بیندازند؟! گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری! گذشته از این‌ها، نه در اسلام و نه در قوانین کشوری، آموزه‌ای نداریم مبنی بر این‌که فروش کالا به افراد فاقد حجاب شرعی ممنوع است و در صورت فروش، باید مغازه پلمب شود. اگر بخواهند هر مغازه‌ای را که به خانم‌های فاقد حجاب شرعی کالا می‌فروشد، ببندند، باید قریب به اتفاق مغازه‌های کشور را پلمب کنند چون هر روز خانم‌هایی ولو با روسری ولی بدون حجاب کامل شرعی از آن‌ها خرید می‌کنند. ... ادامه دارد

... واقعاً در این وانفسای اقتصادی که انواع و اقسام فشارها بر روی مردم سنگینی می‌کند، با چه هدفی تضییقات معیشتی جدیدی بر مردم تحمیل می‌کنند؟ کجای این کارها با "تدبیر المُدُن" که به قول آقای رئیسی باید جزو صفات وزیر کشور باشد، می‌خواند؟ مجازات عدم رعایت حجاب شرعی در قانون مشخص است؛ اگر واقعاً می‌خواهند قانون را اجرا کنند، همان‌که در قانون آمده را انجام دهند؛ چرا مجازات‌های دیگری برای افراد دیگر تعیین و اعمال می‌کنند و باعث رنجش دیگران و توسعه تصاعدی نارضایتی می‌شوند؟ وانگهی این خانم‌های بی‌حجاب یا بدحجاب که از طریق تونل‌های مخفی زیرزمینی از خانه به این مراکز خرید نرفته‌اند، بلکه از همین کوچه‌ها و خیابان‌ها و بزرگراه‌ها و میدان‌هایی عبور کرده‌اند که کنترلش در اختیار پلیس است. چگونه پلیس با آن‌همه اقتدار و امکانات نمی‌تواند مانع از بی‌حجابی آن‌ها شود ولی از یک مغازه‌دار که در این ماجرا نه سر پیاز است و نه ته پیاز و فقط درصدد کسب روزی خود و خانواده‌اش است، انتظار دارند با مشتری‌ها برخورد کند و آن‌ها را از مغازه بیرون براند؟ و اساساً مگر شرعاً و قانوناً چنین وظیفه‌ای دارد؟ نه برای دفاع از بی‌حجابی که اتفاقاً در دفاع از اصل حجاب، تصریح می‌کنیم که این روش‌ها، فقط به افزایش سطح تنش می‌انجامد و با افزودن ابعاد معیشتی و اقتصادی به موضوع فرهنگی حجاب، دامنه تقابل را تشدید می‌کند و ای بسا باعث انفجاری دیگر با ابعادی نامشخص شود و نهایتاً نه‌تنها به گسترش حجاب منجر نشود که هزینه‌هایی فراتر نیز داشته باشد. ماجرای درگذشت مهسا امینی فارغ از همه ابعادش، بسیار عبرت‌آموز بود ولی گویا حسرت مولا علی علیه‌السلام همچنان پا برجاست که پدرانه و دردمندانه فرمود: مَا أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ (چه بسیارند عبرت‌ها و چه اندک است عبرت‌پذیری!). // عصر ایران

پلمب مجتمع‌های تجاری به خاطر نداشتن روسری مراجعان و مشتریان یا مجازات مالک و کاسب و مغازه‌دار بر سر پوشش دیگری، پدیدۀ غریب و بی‌سابقه‌ای است و پرسش‌هایی را در اذهان پدید آورده است. در این یادداشت چند پرسش از این دست آمده تا چنانچه کسی مجالی یافت، با مجریان و آمران و حامیان و مروجان در میان گذارد یا خود توضیح و پاسخ دهند. (پیداست که فرض این نوشته، پوشش مشتریان است نه صاحبان مغازه یا فروشندگان): 1. اگر چند خانم یا دختر جوان با شال یا روسری و به قصد پاساژگردی وارد یک مجتمع تجاری شوند ولی حین گشت‌وگذار روسری از سر بیندازند و قصد خرید هم نداشته باشند، پاساژ را پلمب می‌کنند؟ در این‌صورت، مغازه‌داران دقیقاً به چه جرمی مجازات شده‌اند؟ به عبارت دیگر، پاساژ در این فقره مثل پارک است چون الزاماً به قصد خرید وارد آن نمی‌شوند. گاه و شاید غالباً به منظور تفرج و وقت‌گذرانی باشد. کافی است به دستان خالی غالب مشتریان حین خروج توجه کنیم! 2. چنانچه خانمی وارد یک شعبه بانک دولتی شود و به نشان اعتراض به تخصیص نیافتن وام، روسری از سر بردارد، آیا آن شعبه بانک هم پلمب خواهد شد؟ در این حالت، آیا رییس شعبه او را به سرکردن روسری وامی‌دارد یا معاون بانک یا کارمندان پشت باجه یا نگهبان؟ آیا روند خدمات‌رسانی متوقف می‌شود یا دست به دامان کلانتری می‌شوند؟ اگر مشخص شود آن خانم، سپرده قابل توجهی دارد و مشتری ممتاز بانک است چه؟ برخوردها تفاوت می‌کند یا نه؟ اگر خانم‌های دیگر و حین عملیات بانکی روسری بیندازند چه؟ عملیات بانکی برای آنان نیز متوقف خواهد شد؟ ... ادامه دارد

... 3. شمار واحدهای تجاری به نسبت جمعیت در ایران و خصوصاً در تهران و دیگر شهرهای بزرگ هیچ نسبتی با اقتصاد دولتی ما ندارد و به خاطر نقدینگی بیش‌از نسبت‌های جهانی است. به همین خاطر هرچند مجتمع‌های پلمب‌شده به چهره‌های مشهور تعلق دارند و پر سروصدا هستند اما بازار را نمایندگی نمی‌کنند‌. با این فرض، برای جاهای دیگر چه برنامه‌ای دارند و اگر توسعه یابد، آیا می‌توان هر روز و هر روز پلمب کرد؟ به بیان روشن‌تر با این اقتصاد غیر‌تولیدی و سراسر دلالی و خدماتی، کل ایران بازار است نه فقط چهار تا پاساژ لوکس در سعادت‌آباد و شهرک غرب تهران. 4. از ۸۵ میلیون ایرانی، تنها ۲۵ میلیون نفر شاغل‌اند و بقیه یا خانم «خانه‌دار»‌ند یا در حال تحصیل یا بی‌کار یا بی‌علاقه به کار و بخشی از این ۶۰ میلیون نفر طبعاً روزها در حال گشت و گذار در خیابان‌ها و مراکز تجاری و تفریحی‌اند و قاعدتاً طیف متنوعی از زنان و دخترانی که پوشش مورد نظر رسمی را رعایت نمی‌کنند، در این گروه جای می‌گیرند. این که به خاطر روسری نداشتن اینان (‌بخشی از ۶۰ میلیون نفر فاقد شغل) بعضی از گروه اول (شاغلین) را مجازات کنند، شاهکاری حقوقی است آن‌هم در کشوری که در هر کوی و برزن یک شعبه برای تدریس رشته حقوق دایر شده است.

چگونه یک فروشگاه یا رستوران می‌تواند در تمام کشور، در رسانه‌های داخلی و خارجی،‌ شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌ها،‌ مطبوعات و خبرگزاری‌ها و حتی شبکه‌های تلویزیونی فارسی‌زبان خارج از کشور،‌ تبلیغ مجانی داشته باشد؟ راه‌حل ساده است: پلمب به دلیل بی‌حجابی! حالا به لطف مسئولان، جمعیت زیادی در تهران و کشور و خارج از ایران، با این رستوران‌ها و مراکز خرید آشنا یا آشناتر شده‌اند زیرا خبر و عکس و فیلم پلمب آن‌ها به دلیل بی‌حجابی به‌طور گسترده و بی‌سابقه در همه رسانه‌ها منتشر شده است. این تبلیغات مجانی فقط با پلمب آن‌ها به دلیل ححاب زنان و دختران اتفاق می‌افتد. پلمب فروشگاه‌ها،‌ رستوران‌ها، مراکز خرید و... به دلیل بی‌حجابی،‌ نه‌تنها مجازات نیست بلکه به شیوه‌ای برای تبلیغات رایگان و گسترده آن‌ها تبدیل شده است. به‌ویژه که با عکس و فیلم و توضیحات زیاد همراه می‌شود و بسیاری از رسانه‌های اصولگرا و حتی صداوسیما هم پوشش می‌دهند. فقط فکر کنید هر ثانیه تبلیغات در صداوسیما یا شبکه‌های تلویزیونی فارسی‌زبان خارج از کشور چقدر هزینه دارد. کافی است فکر کنید هرکدام از این رستوران‌ها یا مراکز خرید اگر می‌خواستند در همه سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها خود را معرفی و فیلم و عکس خود را منتشر کنند چقدر باید هزینه می‌کردند؟ اما حالا به لطف مسئولان این اتفاق به رایگان می‌افتد. این حجم از تبلیغات، بی‌سابقه و در حالت عادی، غیرممکن است. نه‌تنها تبلیغات است بلکه تبدیل یک کسب و کار به برند یا تقویت برند هم اتفاق می‌افتد. "برندینگ مجانی" هم دیگر هدیه مسئولان به آن‌هاست. حالا اگر می‌خواهید به تهران یا شیراز و مشهد یا کیش سفر کنید یا حتی اگر ساکن این شهرها هستید، احتمالاً نام‌هایی بیش‌تر از بقیه در ذهن شما جای گرفته‌اند. ... ادامه دارد

... به دلیل تفاوت و تضاد ارزشی و هنجاری میان دو طرف ماجرا،‌ آن‌چه که از نگاه یک طرف، منکر و بد شناخته می‌شود از نظر طرف مقابل این‌گونه نیست. آن‌چه که از سوی یک طرف ماجرا،‌ مجازات و وارد کردن ضربه تلقی می‌شود از سوی طرف مقابل،‌ با واکنش‌هایی متفاوت، جبران می‌شود. به‌عنوان مثال اگر یک رستوران به دلیل عدم رعایت بهداشت از سوی ماموران اداره بهداشت پلمب و خبر و فیلم آن در رسانه‌ها منتشر شود آبروی رستوران می‌رود و با بدنامی و کاهش شدید مشتریان و تحریم آن‌ها روبه‌رو می‌شود. اما اگر رستورانی به به دلیل موضوع بی‌حجابی،‌ پلمب و خبر آن با جزئیات و فیلم و عکس در رسانه‌ها منتشر شود، داستان متفاوت و عکس خواهد بود. در شرایط فعلی شاید این نوع پلمب به سود آن‌ها باشد، چرا که علاوه بر تبلیغات رایگان انبوه و بی‌سابقه، ارزش‌آفرینی و تقویت برند را با کمترین هزینه،‌ نصیب‌شان می‌کند. تفاوت فرهنگی و ارزشی دو طرف، از پلمب بی‌حجابی نه یک مجازات، بلکه فرصت بی‌نظیر ساخته است. // رضا غبیشاوی - عصر ایران