به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در تهران، حال و هوای امشب پاییتخت، عجیب دلگیر و سرد بود! بغض در گلوها نمایان و اشک در چشم عاشقان کوی فاطمه جاری است.
تصور روز هاي نبودت هم براي علي غير ممكن بود، چه برسد به شب هايش! كاش اين شب اولِ بي دلبر را مي شد با فغانی به پايان برد.
اما امشب استيصال بي داد مي كند! اشك هايي كه مجبورند نجيبانه گونه ها را با نفس هاي در سينه حبس شده بنوازند.
و عجب شب پركاريست! امشب بايد دلبر را با دست هاي مردانه ي لرزان، به بستر جديدي سپرد! بستري با رو انداز سرد و نمناك از خاك...
بستري كه بي رحمانه وقفه اي ابدي خواهد انداخت ميان نگاه هايمان! آرزو مي كند كاش لااقل خودمان بوديم و خودمان، كاش نبود اين نگاه هاي كودكانه ي پر غم.
خيبر افكنِ مدينه امشب بايد دل را بكَند...! اصلا علي بودن در اين ديار چقدر سخت است. عليِ بي زهرا را كه ديگر حرفش را نزن!
و اما مادرانه هايي كه امشب به پايان ميرسند! گيسواني كه دست هاي تو را نخواهند ديد و آغوش هاي كوچكي كه گرماي گم شدن در ميان دستانت را نخواهند چشيد...
آرام آرام «أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوء» را زمزمه میکنم. و آه که چقدر امن يجيب بايد بخوانم امشب.
هر چند براي وجودت پاياني نميبينم.
وقتي نفحات مادرانگي هايت قرن هاست به وجودمان مي رسد...حتي به مني كه از ناخلفان درگاهت به حساب مي آيم! مني كه براي صدا زدن و خطاب كردنت شانه جمع مي كنم و سر به زير، زير لب تو را «مادر» ميخوانم.
بعد هم گردن كج مي كنم و با بغض بچگانه اي مي گويم؛ همه ي بچه ها كه ادم حسابي نمي شوند! ولي مادر حواسش به همه شان هست...
گاهي فكر مي كنم در اين آشوب ها چقدر بايد از فضه تشكر كنيم!
ممنونيم كه تو لااقل ماندي و مراقبت از فرشته پر شكسته علي را رها نكردي.
ممنونيم كه جور نامردان و بی مروتان آن روزگار را كشيدي و شاخه خم کردی زیر بار آن همه نامردی....
ممنون كه ابروي انسانيت را خريدي....
ممنون!
و چقدر غبطه ميخورم به ثانيه ثانيه كنيزي ات!
به دقايق هم نفسي ات با برترين هايي كه بردن نامشان فقط آرام دلِ هم چون مني است...
به ساعت هاي هم خانه شدن با خير المخلوقين.
غبطه مي خورم كه هيچ.
مدام خود را ميان فرزندانش مي اندازم تا اگر رنگ و بويي هم از آنان نمي گيرم، به رسم هم جواري و مهر، مرا هم با خودتان حسابي كني مهربان مادرِ آسمانى ام! نعم الامم، اُمنا فاطمه!
عرفانه فتحيان
