پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳ |۱۷ رمضان ۱۴۴۵ | Mar 28, 2024
موسیقی

حوزه/ تار و طنبور و سنتور و گیتار و سه تار، بسیار شیک و مجلسی، آرام آرام جای دعای سحر و اذان افطار را در دلمان اشغال کرده است.

خبرگزاری حوزه/ گوش ها از جمله ورودی های ذهن محسوب می شوند. هر آنچه با گوش می شنویم خواه ناخواه بر روی فکر و اعتقادمان تاثیر خواهد گذاشت.

وقتی خداوند اشتغال به  لهوالحدیث را مایه ی گمراهی می داند (سوره لقمان آیه 6) و بر این اساس انسان ها را از غنا و موسیقی لهوی نهی می کند، یعنی آنچه ما در آینه نمی بینیم خداوند به سادگی می یابد.

شنیده های لهو باعث می شود فکرمان، فعلمان و به طور کلی زندگیمان بیهوده باشد. از وقتی بچه بودیم و حتی دست چپ و راست خود را نمی شناختیم، ماه رمضان، دعای سحر و اذان افطار به جانمان صفا و به روحمان جلا می داد. الان که رشد کرده ایم، هنوز هم دعای سحر همان دعا و اذان افطار همان دعاست، اما آنکه تغییر کرده ما هستیم. گویا قافله ای بودیم که منزل به منزل با هم سال ها را گذراندیم و متأسفانه امروزه برخی از این قافله جا ماندند.

برخی، چون گذشته با شنیدن دعای سحر، آرام نمی گیرند و با اذان افطار لذت نمی برند. با کند و کاو سال های اخیر عمر ایشان، علت را جویا می شویم و ناباورانه یکی از سرسپردگی های روزانه ایشان را عادت بر شنیدن و یا حتی نواختن، موسیقی های لهوی می یابیم.

هرگاه گوش انسان از حرام پر شود، دیگر توانی برای شنیدن سخن حق نخواهد داشت و چون دریچه ی گوش به روی حرف حق بسته شود، سهم قلب از خوبی ها به دو سوم کاهش پیدا می کند. گویا فراموش کرده ایم امت آخرالزمانیم.

باید آگاه بود که فصل غربالگری رسیده و شیطان بی رحمانه هنوز به خدا نرسیده، کمر به سقطمان بسته است. حواسمان باشد اگر از خدا بریده شدیم تبدیل به مرده ی متحرکی می شویم که جز سربازی شیطان راه به جایی نخواهیم برد.

تار و طنبور و سنتور و گیتار و سه تار، بسیار شیک و مجلسی، آرام آرام جای دعای سحر و اذان افطار را در دلمان اشغال کرده است. قبلا نوای قرآن دختر مسلمان به هنگام آخرین جلسه ی قرآن ماه رمضان، گوش مخاطبان را نوازش می نمود و امروز آهنگ لهوی که خود می نوازد و می خواند در فضای اینستاگرام دست به دست می شود.

در گذشته غیرت پدر و برادر، پشتوانه ی عفت خواهر و دختر بود و امروز با پر شدن گوش از لهو و ضرب طنبور، برادر نیز هم نوا با خواهر می خواند و کلیپش در گوشی نامحرمان اجرا می شود.

ما را چه شده که اگر روزی آهنگ حرام را نشویم گویا چیزی گم کرده ایم و در مقابل، هرگاه صدای قرآن و اذان از مسجد به گوش می رسد دل دیگر تاب تحمل شنیدن آن را ندارد و تقاضای قطع آن می شود؛ اما هنوز هم لطف خدا، فضای حیات را پر کرده و توان جوانی در هر سنی با لبیک یا خدا و نوای استغفرالله ربی و اتوب الیک فریاد الغوث الغوث را به آسمان ها مخابره می کند.

هنوز هم خداوند دست و دلبازانه چون گذشته ماه خویش را تقدیم بندگانش می کند؛ چراکه امید نجات بندگان همیشه در ذات خداوندی موج می زند.

درست است که فقط خدا و بندگان خاص او به وظایف خویش به درستی عمل می کنند؛ اما وجود بابرکت امام زمان عجل الله تعالی فرجه،  هنوز هم نشان از امید خداست. فقط یک قدم لازم است تا خداوند هم لبیک گویان بندگان گناهکار خویش را بیامرزد و در آغوش بگیرد و باز هم چون اول تولد جانمان را پر از پاکی و صداقت کند تا جز او کسی را نبینیم، نخوانیم و نشنویم.

 

زهرا صادقی، عضو گروه نویسندگی صریر

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha