به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حجت الاسلام محمدرضا برته در سرمقاله این شماره از هفته نامه افق حوزه نوشته است:

 أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ(ع)‏: أَدِقُّوا أَقْلَامَكُمْ‏ وَ قَارِبُوا بَیْنَ سُطُورِكُمْ وَ احْذِفُوا عَنِّی فُضُولَكُمْ وَ اقْصِدُوا قَصْدَ الْمَعَانِی وَ إِیَّاكُمْ وَ الْإِكْثَارَ فَإِنَّ أَمْوَالَ الْمُسْلِمِینَ لَا تَحْتَمِلُ الْإِضْرَارَ؛ نوك قلمها را تیز كنید و سطور را به هم نزدیك سازید و مطالب اضافى را در نامه هایى كه براى من مى نویسید حذف كنید و مقصودتان بیان معانى باشد و از پرگویى بپرهیزید، زیرا اموال مسلمانان تاب تحمل این ضررها را ندارد.(1)

امیرالمؤمنین علی(ع)، مرد همیشه مظلوم تاریخ است. او فقط به خاطر مصائبی که بر حضرتش و خاندان مطهرش وارد شد، مظلوم نیست. او مظلوم است چون تاریخ سازی است که تاریخ به درستی فهمش نکرده؛ او مظلوم است چون هنوز پس از قرنها ما علی(ع)، را فقط به عنوان مرد دلیر میدان جنگ معرفی می کنیم؛ ولی از اینکه علی مرد زبردست حق زیستن است غافلیم. او فقط فاتح خیبر نیست، او فاتح قلوب آزادگان تاریخ است که ما در بازنمایی چهره اش ناتوان بوده ایم.

امروز که آثار قلم و هنر بیش از هر زمانه دیگری رخ می نماید، بر ما است که امام علی(ع) را آنگونه که هست بشناسیم و آنگونه که باید معرفی کنیم.

علی(ع) نه تنها نسخه، که تنها داروی نجات بشر معاصر است. انسان امروز در شرق و غرب عالم از فقدان عدالت، از بی معنایی زندگی، از بی پناهی، از بی معنویتی و از تحقیر و توهین عادی شده به کرامت انسان رنج می برد.

علی(ع)، به ما می آموزد که چگونه مجاهد میدان جنگ باشیم و پناه ایتام، چگونه مرد تدبیر حکومت باشیم و همبازی کودکان، چگونه در رزم اقتصادی زبردست باشیم و در بهره برداری اقتصادی ساده زیست، چگونه با انسان پیرامون زندگی کنیم و آرمان های تمدن ساز را عملی کنیم، چگونه در غایت هنر، سخن و قلم باشیم و همجوش پایین ترین طبقات اجتماعی؛ او به ما می آموزد که اعتماد به بزرگی و جلال خدا هر دشمنی را در چشمت کوچک و ضعیف می کند و در یک کلام او به ما هنر زیستن را می آموزد.

زندگی علوی نمی تواند با معیارهای علوی نباشد، قلم و هنر علی(ع)، مانند حضرتش حر بود. قلمش هرگز نترسید، در کشاکش ایام نلغزید، دروغ نگفت، غلو نکرد از تجلیل؛ ولی زمانه اش کم نگذاشت و در تکریم انسان کوتاه نیامد، قلم علی(ع) در دفاع از حق و تاختن بر باطل همیشه مهیا بود. هنرش نیز اینگونه بود. اگر علی(ع) را فارغ از هر ویژگی دیگر به عنوان یک هنرمند تحلیل کنیم آنگاه خواهیم دید که هنرش ابزاری برای شهرت نبود، جز خوبی ها را به تصویر نکشید، عیوب دیگران را بزرگ نکرد، برای مردمش همیشه پیام هایی پر از امیدواری داشت، هنرش برای مردم بود و همه انسانها را مخاطب قرار می داد، او با چیره دستی هنرش را ابزاری برای آشتی و الفت انسان با خدای مهربانش قرار داده بود.

حال که به برکت ایام و لیالی مبارک شهرالله الکریم، مجال در خود نگریستن یافته ایم، بر صاحبان اندیشه و قلم، اصحاب فرهنگ و هنر است که ضمن بهره مندی از خوان کریمانه علی(ع) اگر صراط مستقیم علی(ع) را که نسخه نجات بخش بشریت در دنیای سراسر ظلم و با وجود دولت های ظالم است، در قلم و هنرمان بیابیم و آن را با فهم و نگاهی بین المللی و به زبان های پر مخاطب بنمایانیم، شاید بتوانیم بستری برای هدایت انسان ها و مایه امید برای آزادیخواهان جهان فراهم نموده و قدمی کوچک در زدودن مظلومیت همیشگی علی(ع) برداریم که در این صورت بدون شک حضرتش پشتیبان ما و توفیق الهی یارمان خواهد بود که نعم المولی و نعم النصیر.

پی نوشت:

1. الخصال/ج‏1/ص310

محمدرضا برته