به گزارش خبرگزاری «حوزه» از همدان، کعبه و حرمتش زمزم و شرافتش، صفا و مروه و صفایش، قربانگاه و تقوای قربانیش، رمی جمرات و طرد شیطانش، عرفات و نیایش خالصانه‌اش و سرزمین حرم با تمام برکاتش در پرتو امامت و ولایت رسول خدا(ص) و اهل بیت(ع) است.
اگر کعبه به همه این شرافت‌ها مزین است، روح عمل و مناسکش ولایت، امامت و شناخت امام و خضوع در برابر امام است. خداوند در قرآن کریم به مکه‌ای سوگند می‌خورد که پیغمبر(ص) در آن باشد چراکه کعبه‌ای که پیامبر در آن نباشد جز سنگ و گل نیست:«لا اقسم بهذاالبلد و أنت حل بهذاالبلد»
اگر خداوند به مکه سوگند یاد می‌کند، به پاس احترام معصوم است و اگر کعبه و مسجدالحرام را به عظمت ستوده و در آیه 25 سوره حج فرمود: «هرکس درباره کعبه و حرم اراده و قصد سوء و الحاد کند، ما او را به عذاب دردناک گرفتار می‌کنیم.» نشانه خشم خداوند به دشمانش است که ابرهه با همه سپاهش گرفتار آن شد.
افرادی مانند زبیر که حسین بن علی(ع) و علی بن حسین(ع) را تنها گذاشت و به یاریشان نشتافت، اگر به درون کعبه هم پناه ببرد، کعبه با وجود آن همه قداست دیگر حرم امن خدا نیست و با منجیق حجاج بن یوسف ویران می‌شود.
همان خدایی که روزی با طیر ابابیل جلو ابرهه را گرفت این بار مهلت داد تا حجاج از بالای کوه ابوقبیس با نصب منجنیق و سنگ‌های آن کوه، کعبه را ویران کند.
بنابراین حرمت کعبه به امامت امام و جان کعبه ولایت و روح کعبه امامت است که اگر کسی امام را نشناخت مصداق «من مات ولم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه» خواهد بود و اگر حتی به درون کعبه پناه ببرد از امن اله برخوردار نیست چراکه امام محمد باقر علیه‌السلام فرمودند: «بنی الاسلام علی خمس، علی الصلوة و الزکوه و الحج و الصوم و الولایة و ما نودی بشی ء بمثل ما نودی بالولایه؛ اسلام بر پنج چیز بنا شده است: نماز و زکات و روزه و حج و ولایت، و هیچ یک آنها به اندازه ولایت سفارش نشده است. »
امید است که حج با تمام ابعادش که رسول خدا(ص) فرمود: «خذوا عنی مناسککم» و زیارت کعبه با شیوه ای که ابراهیم(ع) در آیه 128 سوره بقره از خداوند طلب کرد: « وَأَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ عَلَیْنَا ۖ إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ؛ راه و رسم عبادتمان را به ما نشان ده، و توبه ما را بپذیر، که تو بسیار توبه پذیر و مهربانی» نصیب همه زائران بیت‌الله الحرام بشود و مانند فذشته از آن دیار بزگردنند و حامل نور باشند.
مریم بیگدلو
