به گزارش خبرگزاری حوزه از مشهد، آیت الله سید احمد علم الهدی در آیین معرفی درسنامه غناء و موسیقی شامل متن درس خارج مقام معظم رهبری در محل مدرسه علمیه سلمیانیه ابراز کرد: موضوع غناء در عرصه های فقهی در دوره های مختلف مورد بحث بوده و حتی در دوران ائمه اطهار(ع) نیز مطرح بوده است.

وی با بیان اینکه مسائل فقهی در طول تاریخ غیر از تطور فقه و نظرات فقیهان نسبت به آن موضوع از جهت تطویرشان نیز قابل تامل است، افزود: موضوعات در هر دوره ای، با توجه به شرایط زمان به گونه ای بوده که یا نگرش وسیعی به آن داشته اند و یا اینکه وسعت این نگرش کمتر بوده است.

نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی درباره مزیت ارائه بحث غنا و موسیقی از سوی رهبر معظم انقلاب، توضیح داد: علاوه بر احاطه علمی ایشان، اشراف معظم له به مسائل فرهنگی و اجتماعی به گونه ای است که هیچ فقیه بزرگی از نظر احاطه قوی در بخش موضوعی مسئله در موقعیت مقام معظم رهبری نبوده اند.

وی گفت: اگر کسی بخواهد درباره غنا و موسیقی تحقیق کند از مراجعه به فرمایشات رهبری و این کتاب بی نیاز نیست، زیرا احاطه معظم له در مسائل فرهنگی با دقت علمی و فقاهتی است.

عضو مجلس خبرگان رهبری در ادامه به بحث علمی درباره غنا پرداخت و با اشاره به اینکه روایات به غنا و ابزار موسیقی اشاره دارد، یادآور شد: نمی توان بر فرض ادله حرمت غنا، حرام بودن موسیقی را ثابت کرد، زیرا موسیقی غنا نیست و بحث تفکیک غنا و موسیقی از گذشته مطرح بوده است. در واقع «صوت خارج من الفم» را مقوم غنا دانسته اند و موسیقی که ابزار است، به صوت ارتباطی ندارد.

وی با اشاره به اینکه برخی از روایات مطلق و تعدادی معلل است، توضیح داد: اگر هر دو دسته روایت را در یک حکم داشته باشیم، نظر فقیهان حمل مطلق بر معلل است، بنابراین غنا به عنوان لغو حرام می باشد نه موضوع خودش بلکه صفت لغو بودن، حرمت می گیرد. به عبارتی، لغو بودن علت بر حرمت غنا دارد و اگر غنایی لغو نبود، نمی توان گفت که حرام است. از باب وصف بودن عنوان محرم باید گفت که غنای لغو حرام است و بنابراین، غنا به دو قسم حرام و حلال تقسیم می شود.

آیت الله علم الهدی در بخش دیگری از سخنانش با بیان اینکه دلیلی بر صدایی که توسط ابزار موسیقی و رایانه تولید می شود، نداریم، ولی درباره استفاده از ابزار موسیقی روایت داریم، گفت: موسیقی در زمان ائمه اطهار(ع) برای استعمال لغو بوده است و به همین علت، ایشان هیچ کجا از موسیقی برای توسعه امامت و اجرای اهداف خود استفاده نکرده اند، در حالی که از ادبیات و شعر شاعران در این امر بهره می بردند.

عضو شورای عالی حوزه علمیه خراسان افزود: مسئله با توجه به این امر می بایست اینگونه بحث شود که یک جریان در عرف مردم ضد ارزش و زشت و مصرف آن در طریق لهو بوده است که قاعدتا امام معصوم(ع) حرمت آن را بیان می کردند. در واقع اگر یک ابزار، «ملاهی» بود و به جز برای لهو قابل بهره برداری نباشد، حرمت می گیرد.

انتهای پیام/313/25