به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در مشهد، حجت الاسلام حسین شیرافکن، عضو هیات علمی جامعه المصطفی العالمیه، درکارگاه توانمند سازی اساتید ادبیات عرب در مدرسه علمیه باقرالعلوم(ع) به تبیین منصوباتی از جمله مفعول به، مفعول فیه، مفعول له و مفعول مطلق پرداخت و گفت: مفعول مطلق باید خود حدث، نه ذات را توضیح داده و تبیین کند.

وی با بیان این که منصوباتی که ذات را توضیح می دهند در باب حال شمرده می شود، عنوان کرد: حتی برخی از مفسرین حال را قید حدث دانسته اند که این امر اشتباه است.

حجت الاسلام شیرافکن با بیان این که اولین قدم برای ترکیب یک عبارت، تقسیم آن به جملات مختلف می باشد، اضافه کرد: پس از آن نیز تشخیص ارکان همچون مسند و مسند الیه، قیود و در نهایت نیز ارتباط جملات با یکدیگر این عبارات مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرند.

عضو هیات علمی جامعه المصطفی العالمیه با بیان این که قیود به دو دسته منصوب و مجرور تقسیم می شوند، افزود: قیود منصوب یا با ذات و یا یا حدث در ارتباط بوده و یا اینکه رافع ابهام می باشند.

وی به مساله تمییز اشاره و عنوان کرد: تمییز یا رافع ابهام از ذات و یا رافع ابهام از نسبت می باشند که اگر اینگونه رافع ابهام از نسبت باشند در اینصورت باید آنچه مدنظر است، در اصل یا فاعل یا مفعول و یا مبتدا قرار گیرد و اگر تمییز را به اصلش بازگردانید هیچ مشکل و ابهامی ایجاد نکند بلکه در صورت حذف آن ابهام در ساختار موردنظر ایجاد شود.

حجت الاسلام شیرافکن ادامه داد: در حقیقت مقصود از رفع ابهام آنجاست که در اصل ابهامی نبوده، پس از حذف آن ابهام ایجاد می شود و با به کار بردن تمییز ابهام ایجاد شده از بین می رود.

عضو هیات علمی جامعه المصطفی العالمیه به روایت «یَملَأُ الله بِهِ الاَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً کَما مُلِئَت ظُلماً و جَورا» اشاره کرد و گفت: همه در این روایت بر این اتفاق نظر دارند که ظلما در جایگاه تمییز بوده اما باز این امر با ملاک ما سازگار نیست چون ظلما در جایگاه فاعل، مفعول و مبتدا نیامده است.   

انتهای پیام 313/49