پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳ |۱۷ رمضان ۱۴۴۵ | Mar 28, 2024
آیت الله العظمی صافی

حوزه/ شاید آخرین فاتحه‌ای که تلاوت می‌فرمودند برای مرحوم میرزا عبدالحسین آیتی صاحب کتاب گرانسنگ کشف الحیل بود. همان قبری که در سال‌های اخیر به امر ایشان احیا شد و این مصرع که از شعر سنگ قبر حدود ۷۰ سال پیش در خاطرشان مانده بود روی سنگ جدید حک شد: (رخت بر بست از جهان عبدالحسین آیتی)

خبرگزاری حوزه | بارها و بارها در محضر فقیه عالیقدر و مرجع ولایی آیت الله العظمی صافی گلپایگانی رضوان الله تعالی علیه به قبرستان آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری اعلی الله مقامه (قبرستان نو) رفته بودم.

از ورودی خیابان اراک، حجره اول و دوم از سمت چپ، از جمله مکان‌هایی بود که معظم له وارد می‌شدند و فاتحه می‌خواندند؛ حجره اول، مقبره حاج شیخ احمد شاهرودی صاحب آن کتاب ارزشمند در ردّ فرقه ضالّه بهائیت بود که مرحوم آقا تقریظی هم بر طبع جدید آن نوشته بودند. از آرزوهای ایشان این بود که مقبره آن مرحوم توسط بیت مکرّمشان بازسازی و محل رفت و آمد دانشمندان و مردم قرار گیرد.
قبر دومی که در این حجره بسیار مورد توجه بود متعلّق به دایی معظّم آقا مرحوم آیت الله آقامیرزا محمدباقر امامی است؛ همو که استاد جامع علوم معقول و منقول بود و مرحوم امام خمینی ره از استعداد و علمیت و خوش‌بیانی او، خاطره‌ای را همیشه بازگو می‌کردند. سپس فاتحه‌ای بر قبر پسر دایی عزیزشان آقای میرزا محمد امامی - که شریک‌بحث مرحوم آیت الله العظمی گلپایگانی بود و عنایت الهی در شعر سرایی‌شان مشهور و مورد توجه مرحوم آقا - می‌خواندند.

و اما حجره دوم، متعلق بود به قبر والده فاضله عابده‌شان که عجیب بانویی بود در عبادت و تهجّد واخلاق و مرحوم آقا خاطرات معرفت‌بخش زیادی از ایشان در حافظه داشتند.
در همین حجره، تصویر تابلوی نقاشی‌شده عالمی بزرگ از شاگردان مبرّز میرزای بزرگ شیرازی ره و دوستان صمیمی حاج شیخ عبدالکریم حائری ره، نظر انسان را جلب می‌کرد. بله آن تصویر مربوط بود به دایی دیگر مرحوم آقا یعنی آیت الله حاج شیخ محمدسعید امامی که در فضل و زهد و تقوایش حکایات بسیاری می‌فرمودند.

سپس به زیارت برخی قبور ارحام خویش می‌رفتند و در همان اثناء خاطراتی درس‌آموز از زندگی آنها بیان می‌کردند.

شاید آخرین فاتحه‌ای که تلاوت می‌فرمودند برای مرحوم میرزا عبدالحسین آیتی صاحب کتاب گرانسنگ کشف الحیل بود. همان قبری که در سال‌های اخیر به امر ایشان احیا شد و این مصرع که از شعر سنگ قبر حدود ۷۰ سال پیش در خاطرشان مانده بود روی سنگ جدید حک شد: (رخت بر بست از جهان عبدالحسین آیتی) و هنگام خروج از قبرستان نو، از احیا و بازسازی قبور برخی افراد در آنجا، اظهار ناراحتی و تاسف می‌فرمودند. رضوان الله تعالی علیه و اعلی الله مقامه الشریف

منبع: «محضرِ آفتاب»، نکوداشت حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی قدس سره / محسن اکبری شاهرودی

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha