به گزارش خبرگزاری حوزه، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، پیش از ظهر امروز طی سخنانی در نشست علمی « عهدنامه مالک اشتر، زمینه ها و ظرفیت ها» با بیان این که عهدنامه مالک اشتر جزو منشورات حکومت علوی به شمار می رود، اظهار داشت: حضرت امیر(ع) در این نامه ، احکام فقهی صادر کرده و نه صرفا دستورات اخلاقی و لذا حوزه های علمیه باید در راستای بهره گیری از استنباطات فقهی بیش از اینها وارد عمل شوند.
وی در ادامه بیان داشت: حضرت علی (ع) وقتی کارگزاران خویش را به مناطق حساسی همچون مصر اعزام می کرد دو نامه به این کارگزاران می داد ؛ یکی از نامه ها معرفی فرد به مردم منطقه است و دیگر توصیه ها و تاکیدات امام به کارگزاران به منظور انجام بهتر وظایف خویش است.
حجت الاسلام و المسلمین ذاکری گفت: هدف از نگارش عهدنامه مالک اشتر این بوده که امام علی (ع) به مالک اشتر در حل مشکلات اجتماعی و سیاسی جامعه مصر کمک کند.
وی افزود: بی شک این عهدنامه منشوری است که پاسخگوی نیازهای جامعه در هر عصر و زمان و مکانی می باشد و باید امروز هم ما باید به آن توجه ویژه داشته باشیم.
این پژوهشگر حوزوی با اشاره به ظرفیت های عظیم فقهی این عهدنامه بیان داشت: این عهدنامه دارای دو سند معتبر است که قابلیت استنادات فقهی دارد.
وی با اشاره به این که در رابطه با عهدنامه دو متن کلی در دسترس است، ابراز داشت: یکی همین متنی است که در نهج البلاغه سید رضی آمده است و دیگری متن کتاب تحف العقول است که دارای اضافاتی است که در مواردی عبارات آن هم بسیار زیباست و البته حجم آن افزون بر نهج البلاغه است.
حجت الاسلام و المسلمین ذاکری همچنین گفت: امیرالمومنین بر روی نیروی اطلاعاتی حساس بوده تا به این وسیله با جاسوسان دشمن مقابله کند و البته ایشان دستورات بسیار مهمی در رابطه با عملکرد نظامیان دارند که بخش های از آن در همین عهدنامه مالک آمده است.
وی یادآور شد: باید توجه داشت که بنای سید رضی در نگارش نهج البلاغه بر تلخیص بوده است تا عبارات زیبا و بلیغ را گردآوری کند.
وی گفت: مشابه نامه امام به مالک را می توان به نامه ایشان به محمد بن ابی بکر اشاره کرد که حاوی مطالب بسیار ارزشمند حکومت داری است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی همچنین در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت: راجع به نهج البلاغه شبهات متعددی در طول تاریخ مطرح شده که به بسیاری از آن ها پاسخ داده شده که البته در باره بخشی که مربوط به خلفا بوده، این کار با حساسیت خاصی همراه بوده است.
وی بیان داشت: این که در بخش های از نهج البلاغه حضرت علی (ع) تعابیر تندی علیه مردم به کار برده به خاطر آن است که مردم واقعا حضرت را اذیت کرده و ایشان را غصه دار کردند که البته در این خصوص باید به اقتضائات و عرف زمانه در بیان تشبیهات نیز توجه داشت.
