به گزارش سرویس علمی وفرهنگی خبر گزاری حوزه حضرت آیت الله سبحانی در خصوص اینکه چرا برخی دوست دارند غدیر به فراموشی سپرده شود و نیز لزوم پر پایی مراسم جشن و سرور در عید بزرگ نوشتار مستدلی ارائه داده اند که تقدیم می شود .
1. رويداد غدير، يكى از حادثه هاى قطعى و انكارناپذير در سيره رسول خدا و تاريخ اسلام است، و كمتر حديثى از نظر تواتر و كثرت راويان به پاى اين حديث مى رسد، زيرا صد و بيست صحابى و نود تابعى، و سيصد و شصت دانشمند سنّى، گفتار رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را در روز غدير درباره اميرمؤمنان(عليه السلام) نقل كرده اند.
با توجه به اين كثرت طرق، هيچ خردمندى نمى تواند آن را انكار كند.
پيشواى وهابيان ابن تيميه در كتاب «العقيدة الواسطية»( [1]) آن را مى پذيرد و حتى تلميذ مكتب او حديث شناس معاصر جناب البانى نيز آن را در شمار احاديث صحيحه آورده است( [2])، امّا گروهى كه در دل مهر اهل بيت(عليهم السلام) را ندارند، پيوسته در طول تاريخ كوشيده اند كه اين حديث را به دست فراموشى بسپارند و از اين جهت شيعيان براى حفظ اين سنت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مى كوشند كه اين خاطره زنده و پاينده بماند و اين جشن ها به خاطر تجديد ياد و خاطره اين حادثه تاريخى است و در حقيقت نوعى خدمت به سنّت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) است تا گفتار او محفوظ بماند آن جا كه گفت: «ألست أولى لكم من أنفسكم؟ قالوا: اللّهم بلى! فقال: من كنت مولاه فهذا علىٌّ مولاه...».
2. تعيين خليفه از جانب خدا كه پيام حديث غدير است، يك نعمت و موهبت آسمانى است و شايسته است انسان به خاطر اين موهبت، جلسه شكرگزارى برپا كند و آن را روز جشن و سرور بشمارد و ما اين آموزه را از قرآن و از رفتار حضرت مسيح(عليه السلام) آموختيم كه در روزى كه مائده آسمانى بر او و حواريون نازل شد، آن را عيد اعلام كرد و قرآن از زبان حضرت مسيح نقل مى كند:
(اللّهم أنزلْ علينا مائدة مِن السماء تكونُ لنا عيداً لأوّلنا وآخرنا) .( [3])
«خداوندا بر ما سفره اى از آسمان بفرست كه براى ما و پيشينيان و پسينيان ما عيد باشد».
آيا در جايى كه نزول يك وعده غذا از آسمان ارزش عيد گرفتن را داشته باشد، نعمت رهبرى الهى و آسمانى كه مانع از گمراهى امت تا روز قيامت است ارزش عيد گرفتن و جشن و شادى ندارد؟
3. شيعيان در اين مورد از سيره پيامبر(ص) پيروى مى كنند، زيرا به نقل بسيارى از محدّثان اهل سنت، رسول گرامى(صلى الله عليه وآله) ، عمامه اى بر سر على(عليه السلام) پيچيد و به او فرمود در خيمه اى بنشينيد تا بزرگان صحابه براى تبريك به نزد او آيند و با او بيعت كنند و حتى شيخين يعنى ابوبكر و عمر نيز به نزد او آمدند و با او بيعت كردند و اين جمله تاريخى را گفتند: «هنيئاً لك يابن أبى طالب أصبحت مولاى و مولى كلّ مؤمن ومؤمنة» ( [4]) .
4. امروز در جهان حتى در ميان دول اسلامى رسم است كه سالروز رويدادهاى بزرگ را گرامى داشته و براى آنها جشن و بزرگداشت برپا مى كنند، حتى فهد، در سال 1319هجرى قمرى به عنوان گذشت يكصدسال از حكومت آل سعود، مراسم جشن و شادمانى و يادبود برگزار كرد و از همه كشورهاى اسلامى دعوت كردكه در اين جشن شركت كنند و پيشوايان شما (وهابیت) در آن مجالس شركت كردند و يا سكوت كردند و چيزى نگفتند. آيا اين حادثه از نظر عقل و شرع اهميت بيشترى دارد يا روزى كه در آن هشتاد هزار نفر مورد خطاب رسول گرامى قرار گرفتند و در پايان، پيامبر(صلى الله عليه وآله) به آنها فرمود: «ألا فليبلغ الحاضر الغائب» و اين برگزارى جشن ها، تجسم بخشيدن به همان سفارش رسول خداست.
منابع
[1] . العقيدة الواسطية: رساله نهم، ص 407.
[2] . سلسلة الاحاديث الصحيحة، ج4، ص 330، شماره حديث 1750.
[3] . سوره آل عمران، آيه 114.
[4] . تفسير طبرى، ج3، ص 428، المصنف، نگارش ابن ابى شيبه شيخ بخارى، ج12، ص 78، حديث شماره 12167 وغيرهما.
