علی (ع) در گوشه‌ای از مسجد تنها نشسته بود و ابوبکر و عمر و عثمان و برخی دیگر نیز در گوشه‌ای دیگر نشسته بودند، که رسول خدا (ص) وارد مسجد شد و رفت در کنار علی (ع) نشست. آن گاه حضرت نگاهی به چپ و راست انداخت و فرمودند: «اِنَّ عنْ یَمینِ الْعَرْشِ و عَنْ یَسارِ الْعرِشِ لَرِجالاً عَلی مَنابِرِ مِنْ نَورٍ یَتَلاَلؤُ وُجُوُهُهُمْ نُوراً؛ بر راست و چپ عرش مردانی‌اند که بر منبرهایی از نور قرار دارند چهرهای آنان از نور می درخشد.»
ابوبکر برخاست و گفت:«پدر و مادرم فدایت، ای رسول خدا! آیا من نیز از آنانم؟»
رسول خدا (ص) فرمود: «بنشین»
سپس عمر برخاست و پرسید:«آیا من هم از آنانم؟»
پیامبر به او نیز فرمود:«بنشین.»
آن گاه عبدالله بن مسعود برخاست و گفت:«پدر و مادرم فدایت، ای رسول خدا! آن مردان عرشی را برایمان توصیف کن تا آنها را با ویژگی‌هایشان بشناسیم».
رسول خدا (ص) دستی بر شانه علی زد و فرمود:«هذا و شیعَتُهُ هُمُ الفائِزُوُن. این علی و پیروان اویند که رستگارند.
از این حکایت در می‌یابیم که اصطلاح شیعه از زمان خود رسول خدا (ص) پدید آمده است.
میزان الحکمه، حدیث 9928
