مرحوم آیت الله قاضی از اساتید اخلاق حوزه علمیه نجف در وصیت نامه کوتاه خود به مواردی ظریف و گویا اشاره می کنند که سبب تنبه  شنونده می گردد و رگه های روح بخش دم  رحمانی ایشان را در آن می توان حس کرد.

به گزارش سرویس علمی و فرهنگی خبر گزاری حوزه، در بخشی از این وصیت‌نامه این عارف سالک آمده است: نـمـاز را بـازاری نـکـنـیـد، اول وقـت بـه جـا بـیـاوریـد بـا خضوع و خشوع ! اگر نماز را تحفظ کردید، همه چیزتان مـحـفـوظ مـی مـاند و تسبیحه صدیقه کبری سلام الله علیها و آیة الکرسی در تعقیب نماز تـرک نـشـود؛... واجـبـات اسـت و در مـسـتـحبات تعزیه داری و زیارت حضرت سیدالشهداء مسامحه ننمایید و روضه هفتگی ولو دو سه نفر باشد، اسباب گشایش امور است و اگر از اول عـمـر تـا آخرش در خدمات آن بزرگوار از تعزیت و زیارت و غیرهما به جا بیاورید، هـرگـز حـق آن بـزرگـوار ادا نـمـی شـود و اگـر هـفـتـگـی مـمـکـن نـشـد، دهـه اول محرم ترک نشود.

دیـگـر آنـکـه ، اگـر چـه ایـن حرفها آهن سرد کوبیدن است ، ولی بنده لازم است بگویم ، اطـاعـت والدین ، حسن خلق ، ملازمت صدق ، موافقت ظاهر با باطن و ترک خدعه و حیله و تقدم در سلام و نیکویی کردن با هر بر و فاجر، مگر در جایی که خدا نهی کرده . اینها را که عـرض کـردم و امـثـال ایـنـهـا را مـواظـبـت نـمـایـیـد! الله الله الله کـه دل هیچ کس را نرنجانید!

وصـیـت از جـمـله سـنـن لازمـه است و بنده عاصی ، علی بن حسین الطباطبایی چندین مـرتـبه وصیت نامه نوشته ام و اینکه در این تاریخ که روز چهارشنبه ، دوازدهم ماه صفر سـنـه هـزار و سـیـصـد و شـسـت و پـنـج (1365) اسـت...