کسی که گرچه سالهای طولانی از عمرش و نیز آثارش زیر تابش نور پرحرارت و خیره کنندة زعامت آیت الله العظمی خویی مرجع تام و تمام عالم تشیع قرارگرفت و شاید به همین دلیل هم بود که در پرتو این انوار مشعشع، تا حدی گمنام و در غربت باقی ماند اما این موقعیت هرگز از ارزشهای والای آثار علمی و مجاهدتهای حوزوی این عالم ربانی نمی کاهد.
ایشان در 18 ذی حجه سال 1328 هجری قمری در شهر سبزوار به دنیا آمد و و نزد پدر و عموی بزرگوارش مقدمات علم و معارف دینی را آموخت.
در سال 1342 ه.ق به مشهد هجرت نمود و از کلاس درس و بحث برجستگانی چون علاّمه حاج ميرزا عبدالجواد اديب نيشابوري، ميرزا عسکر شهيدي، معروف به ‹‹آقا بزرگ حکيم›› آيت‌الله سيدمحمّد عصّار لواساني و حاج شيخ علي‌اکبر نهاوندي مستفیض گشت.
پس آنگاه و در حالی که هشت سال از بیتوته نمودن این مرد عظیم الشأن در مشهد مقدس گذشته بود بسان بسیاری از اقران و امثال خویش از عالمان حوزوی و طلاب علوم دینی، عازم نجف اشرف شد و به محضر بزرگان و فحولی از عالمان برجسته و مدرسین والامقام نظیر مرحوم نائيني، آقا ضياءالدين عراقي، شيخ محمّدحسين اصفهاني، آقاي سيد ابوالحسن اصفهاني، آقاسيد حسين بادکوبه ای و دیگر اجله فخر و حکمت و معرفت شرکت نمود.
مرحوم آیت الله العظمی سید عبدالاعلی سبزواری هم در قرآن پژوهی و تفسیر و هم در فقه و فلسفه به طلبگی و تحصیل و تدریس پرداخت و تبحری ناب در این حوزه های اصلی علوم و معارف دینی و انسانی به دست آورد.
ایشان در حوزه مباحث تفسيری و آموختن فن مناظره و مباحث کلامی، شاگرد علامه محمدجواد بلاغي بود.
ایشان از علامه مامقانی و شیخ عباس قمی اجازه اجتهاد و نقل روایت اخذ نمود و این در حالی بود که تنها 36 سال داشت.
نوشته های ارزنده و ناب این عالم ربانی گرچه در نوعی غربت و گمنامی باقی مانده و آنچنان که باید و شاید تلألو نیافته اما گرانسنگ و سترگ و شریف است.
و از آن جمله مواهب الرحمن في تفسير القرآن، مهذب‌الاحکام في بيان الحلال و الحرام، تهذيب الاصول، لباب المعارف، افاضة الباري في نقد ما ا‌لّفه الحکيم السبزواري رفض الفضول عن علم الاصول، منهاج الصالحين، مناسک الحج، رسالهِ توضيح المسائل، حاشيه بر کتاب‌هاي برجسته معارف شيعی نظیر عروة‌الوثقي، وسيلةالنجاه، حدائق‌الناظره، جواهرالکلام، مستندالشيعه، اسفار، تفسير صافي، شرح منظومهِ حکيم سبزواري و نیز مجموعه آثار دیگری در حوزه علم اصول فقه.
این عالم ربانی و محقق عمیق و دقیق معارف اسلامی در روز دوشنبه 25 مرداد 1372 شمسی مصادف با 27 صفر 1414 قمری در شب رحلت رسول خدا (صلي الله عليه و آله) و شهادت امام حسن مجتبي(عليه السلام) در جوار بارگاه ملکوتی مراد و مقصد خویش امیرالمومنین در نجف اشرف جان به جان آفرین تسلیم نمود و به دیدار یار شتافت.
و این در حالی بود که شایعه مسمومیت و به شهادت رسیدن این روحانی بزرگوار و مرجع عالیقدر جهان تشیع توسط بعثیون خبیث و عمال صدام جنایتکار در عراق قوت گرفته بود.
درود و رحمت خدا بر روح پرفتوح او و یادش گرامی و راهش پررهرو باد!
