شادی نسبتا مفصلی که در تعطیلات نیم ماهه، با دید و بازدید و نو پوشیدن و سفر و برنامه های رنگین رسانه ها و عیدی و...همراه و سرشار است.
شادی درست و متناسبی هم هست.
عید نوروز همزمان است با نوشدن طبیعت و زیبایی روزگار و هوای بهار و... و از هر جهت، ویژگی های لازم برای یک جشن قومی و ملی را داراست.
از جهت معنوی و معرفتی هم کارکردها و پیامهای زیبا و تأثیرگذاری به همراه دارد.
اینکه در انقلاب طبیعت و رویش و زایش زمین و زمان، به یاد تغییر و تبدل روح و روان افتیم و آمدن روزگار نو را اشاره و کنایتی از خلق و آفرینش و قدرت انسان بر نو شدن و بهتر گشتن بدانیم و بر این نمط، مرکت زندگی برانیم، همه و همه آئین ها و منش ها و روش هایی است خوب و معرفت آمیز.
اما در این میان، بهار فصل یک تنبه و توجه ویژه هم هست.
فصلی که در آن تمرین با هم بودن و با هم لذت بردن و باهم شاد گشتن نماییم و به قول معروف شادی هایمان با هم قسمت کنیم.
این شعار، سرشار از شعور انسانی و معرفت ربانی است و انسان را از وجه حیوانیت به سمت افق انسانیت رهنمون می سازد.
اینکه دست فقرا را بگیریم و با انفاق و یاری آنان، دلی را شاد کنیم و لبخندی بر لبی بنشانیم که شاید کمتر تجربه شادی و نشاندن غنچه لبخند بر لبهای تکیده اش را داشته است.
در آیات و روایات دینی و بیان و بنان بزرگان آئینی و نیکان و برجستگان معرفت اندیش و حقیقت نیوش ما نیز بر این نکته توجه و تنبه بسیار رفته است.
آنان چه در بیان و گفتار و چه در سیره و رفتارشان اینچنین زیسته اند و هرگز از یاد ضعفا و فقرا و مستمندان و یاری رساندن به آنان غافل نبوده اند.
همه حضرات معصومین ما چنین بوده اند و حکایتهای شیرین و عبرت آمیز و درس آموز بسیاری در این وادی در طول حیات طیبه آن بزرگواران بوده و برای ما به ارمغان آمده است.
از سبد طعام بردن شبانه امیرالمومنین برای ایتام و مستمندان کوفه تا بخشایش شگفتی آور حضرت زهرا چه در بذل لباس عروسی شان در شب پیوند و چه در هبه نمودن طعام آن سه شب که به نزول آیتی در بزرگداشت اهالی بهشتی آن خانه کاهگلی انجامید و از بخشیدن آن گردن بند و آزادی آن غلام گرفته تا حکایتهای ناب و تابناک کریم اهل بیت در دستگیری و یاریگری ناتوانان و...
آری؛ همه حضرات معصومین ما و بلکه همه علمای ربانی و بزرگان معرفتی ما، از حاج مرشد چلویی گرفته تا پوریای ولی و از جهان پهلوان تختی تا همه پهلوانان نام آور و گمنام هم روزگار ما چنین بوده اند و حکایتهای شیرین و عبرت آمیز و درس آموز بسیاری در این وادی در طول حیات طیبه آن بزرگواران بوده و برای ما به ارمغان آمده است.
و بهار بهترین زمان و مناسبترین موقع و موقف برای جلوه نمودن این لحظات روشن و خاطره های شیرین برای همه ماست.
بهار فصل رویش طبیعت و شکوفایی گلهای معطر و زیبایی باغ هستی و موضع رستگاری انسان و بروز و ظهور گلهای معرفت از خلال شاخسار رفتارهای اوست.
بهار ما نه تنها در نو شدن لباس و شادی و سرخوشی عادت شدة این ایام، بلکه در شکوه شکوفایی اخلاق حسنه و مهم ترینشان یاری و دستگیری از مستمندان و حاجتمندان مان است.
باشد که این توفیق رفیمان گردد که همقدم و هم افق بهار واقعی و شاهد گل کردن گلهای باغ زیبای انسانیت انسان در فصل رویش سبز طبیعت باشیم.
باشد که ما انسانها از بهار طبیعت و جلوه نباتات عقب نمانیم و سهممان را از حقیقت بهار بگیریم.
