رحلت مردی مانند امیرحسین فردی و فقدانی که با رفتن ایشان در ستون خانه ادبیات انقلابی و ایمانی رخ داد ضایعه ای اسف بار است که شاید مرور زمان و آینده ای که در پیش روست بیشتر و روشن تر گواهی دهد بر این ثلمه عظیم.
امیر حسین فردی در میان اهالی ادبیات دیروز و امروز ایران فرد شناخته شده ای بود.
کسی نیست که دستی در این عالم پر سودا داشته باشد و کارنامه طولانی و پرنکته و عظیم او را چه در کسوت یک نویسنده مسلمان انقلابی و چه در قامت یک پاسدار ارزشهای ناب اسلامی و مردمی ایران زمین نداند.
امیر حسین فردی از پیشکسوتان عرصه ادبیات انقلابی و از سرآمدان این حوزه در طول سالهای پس از انقلاب و از اولین بنیانگذاران حلقه نویسندگان مسلمان در سالهای پر آشوب اول انقلاب بود.
کسی که در طول تمام سالهای عمر خویش بر عزم و تعهد خود نسبت به آرمانهای انقلاب و اسلام باقی ماند و نه در برابر روشنفکران غربزده ای که از ابتدا با او به مقابله برخاستند کوتاه آمد و نه در مقابل یاران سابق که سست عنصری و پشیمانی از انقلاب و نهضت اسلامی مردم را آویزة گردن های کجشان در برابر قبلة آمالشان، غرب و آمریکای مستکبر کردند لحظه ای سر خم کرد.
امیر حسین فردی بر عهد پیشین با امام و امت ماند و دست بیعت با مقتدای عصر خویش حضرت آیت الله خامنه ای داد و چه باک اگر روشنفکری مریض و ملحد او را در این راه نهیب زند و انگ چسباند چه
هر که در این بزم مقرب تر است
جام بلا بیشترش می دهند
چه زیبا و بامعنا گفت رهبر حکیم انقلاب در پیام تسلیتی که در فقدان این یار سفر کرده صادر نمود آنجا که:
«...این هنرمند مؤمن و سخت‌كوش از پیشكسوتان در عرصه‌ی فعالیت‌های ادبی دوران انقلاب و از بنیانگذاران هسته‌های جوانان هنرمند انقلابی و در شمار برجستگانی بود كه نهال پرطراوت هنر انقلاب را در برابر دشمنان عنود و همراهان سست عنصر، با انگیزه و ایمان راسخ خویش پاسداری كردند و به شكوفایی و باروری امروز رساندند...».
امیرحسین فردی عمر پرباری داشت و از سرحلقه های ادبیات داستانی در روزهای پرشور پس از انقلاب و از پیشکسوتانی بود که جمع نویسندگان اهل دین و آرمان و مردم را شمع محفل گشت و چه در عرصه ادبیات کودک و نوجوان و چه در حوزه های قلمی دیگر و بخصوص در راه سنگلاخ و صعب، اما شیرینِ ماندن و پافشاری در راه آرمانهای انقلابی و دینی در میان خیل پیشیمانان و ناجوانمردان این عرصه، نامی ماندگار و یادی خاطره انگیز و امیدبخش و الگوساز از خود برجای نهاد.
یاد او و رهیافتهای خطیر و خاطره انگیز او تداعیگر روحیه استواری و پایبندی به عهدی است که اهالی قلم و اصحاب ادبیات این سرزمین روزگاری نه چندان دور با پیر جماران بستند و دست در دست مردمان عصر خویش پیمان آرمانخواهی و وفاداری به دین و آئین را با خون خویش امضا کردند.
یادش گرامی و روحش شاد؛ راهش پر رهرو باد!
