به گزارش خبرگزاری حوزه حجت‌الاسلام و المسلمین علی آقاپیروز، در این نشست با ذکر این مطلب که در نظریات مدیریت، سه مهارت فنی، نظری و انسانی مورد نیاز است، اظهارکرد: بر این اساس هر کدام از این سه مهارت برای مدیریت الزامی است ولی مهارت انسانی را که توانایی کار مدیر با کارکنان است، مهمترین عامل ذکر کرده اند.
وی افزود: در این رابطه اسلام نیز نگاه جامعی به بحث مدیریت و مهارت های مدیریتی دارد که در این بین چه در قرآن و چه در روایات، مهارت انسانی از مهمترین مهارت ها بیان شده است که در این زمینه وظایفی بر رهبران در مدیریت رفتاری و مهارت کار با کارکنان وضع شده است.
مدیر گروه مدیریت اسلامی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در خصوص تعاریف مختلف از رهبری در عرصه مدیریت عنوان کرد: در این بین در بسیاری از کتب شاهد تعاریف بسیاری هستیم که با جمع بین این تعاریف می توانیم به تعریف توانایی نفوذ در دیگران برای دست یابی به اهداف، برسیم؛ این تعریف شامل عناصر قدرت، نفوذ و هدف است.
وی سبک رهبری را یکی از بحث های پرکاربرد در عرصه علم مدیریت دانست و گفت: در این بین نظریات سنتی بیشتر خصلت گرا هستند، یعنی اعلام می دارند که یک مدیر اگر از یک سری مهارت های ذاتی برخوردار باشد در مدیریت و رهبری نسبت به دیگران ارجحیت دارد که از این جمله صفات می توان به هوشمندی، برون گرایی، تسلط بر خود، اعتماد به نفس، سخنوری و جاذبه کلام، زیبایی و جذابیت سیما و چهره اشاره کرد.
این پژوهشگر حوزوی با ذکر این مطلب که این نظریات بعدها به دلیل موارد ناقض بسیاری که با آنها همراه شد، رد شد، اظهارکرد: بسیاری از اوقات این افراد نتوانستند با همه این خصایص به موفقیت برسند و برعکس بسیاری با همراه کردن برخی از این عوامل به موفقیت رسیدند.
مدیر گروه مدیریت اسلامی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، تصریح کرد: در همین رابطه نظریات مختلفی به وجود آمد که از آن تعداد میتوان به نظریاتی چون رهبری کارمدار و کارمند مدار، اقتضایی، اقتناعی، کاریزماتیک، اسنادی، تعادلی، مراوده رهبر با اعضا، خدمتگزار، تحول گرا، رهبری معنوی، اخلاقی و رهبری بصیر اشاره کرد.
حجت الاسلام والمسلمین آقا پیروز عنوان کرد: کرامت انسانی والهی شاخصه اصلی در سبک رهبری در مدیریت اسلامی است که در این سبک از مدیریت عناصر صفات، رفتار و اقتضا شامل شده اند؛ در واقع اسلام با نظریه کرامت انسانی خویش بالاترین نگاه را به مشی مدیریتی در رهبری در نظر گرفته است.
وی افزود: این اصل با اصل نرمش و مدارا در رهبری همراه است که در این زمینه روایات متعددی بیان شده است که امام علی(ع) بر لزوم نرمش و آسان گیری به کارگران وکارمندان وزیردستان تاکید فراوان کرده اند و آن را عامل پیروزی و موفقیت در کار دانسته اند ولی در عین حال روایاتی نیز داریم که بر شدت عمل تاکید دارد که البته این شدت عمل در موارد خاص و جایی تجویز شده است که نرمش بیش از حد باشد و پاسخی در کارداده نشود.
مدیر گروه مدیریت اسلامی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی عنوان کرد: در شیوه کرامتی اسلامی در عین حال که نرمش و شدت باهم وجود دارد ولی سهم نرمش بسیار بیشتر از شدت است.
وی این سبک مدیریت اسلامی را برگرفته از رفتار خداوند با بندگانش توصیف کرد و گفت: نرمش حداکثری و شدت عمل حداقلی در رابطه خدا با بندگانش کاملا به چشم می خورد و همین مبنا یعنی کرامت نیز برگرفته از رفتار خداوند با انسان است.
حجت الاسلام والمسلمین آقا پیروز با ذکر این مطلب که این سبک در حقیقت به صورت یک پیوستار است که در دو طرف آن نرمش و شدت است، عنوان کرد: در این دیدگاه،نرمش بر شدت عمل ارجحیت دارد که می توان آن را به نرمش حداکثری و شدت عمل حداقلی نامگذاری کرد؛ شدت عمل و نرمش در ظرف سازمان است اما اعمال شدت و نرمش تابع عملکرد فرد است.
