به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، 315 روز از بازداشت و ناپدید شدن و متهم شدن شیخ نمر باقر النمر روحانی مبارز عربستانی می‌گذرد.
طایفی گری و فشار و تسلط یک گروه بر جامعه باعث شده طاغوت بر بندگان خدا مسلط شود تا بتواند بر مردم حکومت کند و مستضعفان را به پذیرش خواسته های خود مجبور سازد. هنگامی که مردم متوجه این طایفی گری شدند و با گفتار و کردار خود علیه آن قیام کردند، طاغوت نیز جرات یافت که زهر خود را بریزد و این گروه را مورد فشار قرار دهد. آنها اگر به این سخن امیرالمؤمنین توجه میکردند که فرمود: مردم دو گروه هستند یا برادر دینی و یا هم نوع تو هستند، دیگر همدیگر را به کشتن نمیدادند.
مروری بر سخنان و مواضع شیخ نمر همچون شمشیری بود که بازی های آل سعود را برای مردم فاش میکرد. بخشی از سخنان وی در زیر می آید:
سیاست طاغوت همیشه ایجاد اختلاف میان شیعه و سنی و شرقی و غربی و مسیحی و مسلمان و اهل فلان منطقه و عرب و کرد و ... بوده و هست.
مشکل اصلی ما تبعیض طایفی نیست، تبعیض طایفی در واقع ثمره تبعیض در قدرت است.
تبعیض طایفی سیاست قدرت حاکم است تا این تبعیض همیشه علیه ما باقی بماند و شیعه و سنی با هم بجنگند و حکام همچنان در راس قدرت بمانند و هر دو طرف یعنی شیعه و سنی ضعیف و محتاج قدرت حاکم باقی بمانند.
حکومت چه کار می‌کند؟ به سنی ها می‌گوید شیعیان کافرانی هستند که میخواهند دین شما را تغییر دهند و ما می‌خواهیم آنها را ساکت کنیم.. شما هم با ما باشید و با آنها بجنگید. پس هر کس شیعه و سنی را علیه همدیگر تحریک کند طاغوت است.
آنها به شیعیان میگویند شما اقلیت هستید و اگر ما به اهل سنت اجازه دهیم می آیند و شما را میکشند! با حمایت چه کسی؟ با حمایت حکومت و نتیجه این است که مردم با هم درگیر می‌شوند و حکومت همچنان باقی میماند.
البته ما نمیگوییم اختلافی وجود ندارد بلکه شیعه و سنی هرکدام نظریات خود را دارند و همدیگر را با دلیل و برهان مورد انتقاد قرار میدهند.
اگر اهل سنت با دلیل و برهان به نقد تشیع بپردازند، این به سود شیعه است و نقد تفکر اهل سنت توسط شیعیان نیز اگر همراه با برهان باشد بیشتر به سود اهل سنت خواهد بود. لذا سخن ما به معنای عدم وجود اختلاف و انتقاد نیست.
تبعیض و ابراز دشمنی با اختلاف فکری فرق دارد. شیعیان نیز با همدیگر اختلافاتی دارند اما میان آنها تبعیض وجود ندارد.
ما به اهل سنت نمیگوییم از عقیده خود دست بردارید، حرف باید با دلیل و برهان همراه باشد. اگر اهل سنت هم با دلیل از ما اشکالی بگیرند ما میپذیریم و ما هم اگر با دلیل و برهان، اشکالی را در مورد عقاید آنان مطرح کنیم باید بپذیرند.
