_111523.jpg "بعثت پیامبر، بشارت حضرت مسيح(عليه‌السلام)")
به گزارش سرویس علمی و فرهنگی خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله جوادی آملی در خصوص بشارت انیبا پیشین برای رسالت نبی مکرم اسلام آورده اند:
در قرآن كريم از زبان حضرت عيسي(عليه‌السلام) آمده است: ﴿و مبشراً برسولٍ ياتي من بعدي اسمه احمد﴾ سورة صف، آية 6. و نويددهنده به پيامبري هستم كه پس از من خواهد آمد و نام او احمد است.
بشارت در موردي است كه پيامبر بعدي، مطلبي نو و تازه براي امتش بياورد. اگر پيامبر خاتم در سطح انبياي گذشته يا در سطح رسالت عيساي مسيح سخن گفته باشد، نخست اينكه ديگر نيازي به آمدن پيامبري تازه نبود و دوم اينكه مجالي براي بشارت نبود.
سخن حضرت مسيح كه من كتاب آسماني پيامبر گذشته را تصديق مي‌كنم و آمدن پيامبري را در آينده بشارت مي‌دهم، نشان مي‌دهد كه رسول اكرم از حضرت عيسي افضل و قرآن كريم از انجيل بالاتر و رهاورد پيامبر اسلام، بيش از رهاورد مسيح(عليه‌السلام) است، زيرا تنها در اين صورت معناي بشارت تحقق مي‌يابد.
من تحمل فراق تو را ندارم
پيامبر گرامي اسلام (صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) مظهر محبّت كامل حقّ است، زيرا خداي سبحان رسولش را محور حبّ قرار داد و فرمود: بگو:
قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ آل عمران آیه 31«اگر خدا را دوست مىداريد، از من پيروى كنيد! تا خدا(نيز) شما را دوست بدارد؛ و گناهانتان را ببخشد؛ و خدا آمرزنده مهربان است.»
امير مؤمنان(عليه‌السلام) در حديثي كه خود، سلسلةالذهب است مي‌فرمايد: مردي از انصار به حضور پيامبر رسيد و گفت: من توان تحمل فراق و هجران شما را ندارم؛ وارد منزل و كارگاه مي‌شوم، به ياد شما مي‌افتم و دست از كار مي‌كشم و رو به سوي شما مي‌آورم تا به زيارت شما نايل شوم، اين همه براي اين است كه شما را دوست دارم، اكنون به اين فكر افتاده‌ام كه در روز قيامت كه شما وارد بهشت شده، به اعلي عليين عروج كرديد، من چه كنم؟
در اين هنگام اين آيه شريفه نازل شد: وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفيقاً سوره نساء آیه 69 و كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند، (در روز رستاخيز،) همنشين كسانى خواهد بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده؛ از پيامبران و صدّيقان و شهدا و صالحان؛ و آنها رفيقهاى خوبى هستند!
پيروان خدا و پيامبر، با سلسله انبيا، صديقان، شاهدان و صالحان محشور مي‌شوند و آنها دوستان خوبي هستند، زيرا خسته‌دلانِ قافله را پشت سر نمي‌گذارند، بلكه تا مرز امكان آنها را با خود مي‌برند. سپس پيامبر گرامي اسلام (صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) آن مرد را به حضور طلبيد و اين آيه را بر وي تلاوت كرد و به او بشارت داد.
پيامبر اكرم (صلّي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلّم) مي‌فرمايد: « لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ . أمالي الصدوق، ص: 335
ايمان بنده‌اي كامل نمي‌شود، مگر اينكه من نزد او از خود او محبوب‌تر باشم (علاقه‌اش به من بيشتر از خودش باشد) و عترت من نزد او، د محبوب‌تر از عترت خودش و اهل بيت من پيش او، محبوب‌تر از اهل بيت خودش و ذات من پيش او، محب تر از ذات خودش باشد.
برگرفته از کتاب پیامبر رحمت،حضرت آیت الله جوادی آملی
