خبرگزاری حوزه/ براستی اگر کسی به رعایت جلوه‌های ظاهری و مناسک اولیه روزه داری مبادرت ورزید، نخورد و نیاشامید، اما چشم، گوش، زبان و دلش را همچنان در بند نفس گذارده غیبت کرده تهمت زند و نگاه به نامحرم انداخته و خلق از عذاب او در امان نماندندو... چگونه می تواند مدعی روزه داری حقیقی باشد.
روزه واقعى
قال امیرالمومنین «علیه السلام»
الصیام اجتناب المحارم كما یمتنع الرجل من الطعام و الشراب.
امام على علیه السلام فرمود:
روزه پرهیز از حرام‌ها است همچنان كه شخص از خوردنى و نوشیدنى پرهیز مىكند.
بحار ج 93 ص 249
درک حقیقت روزه و رسیدن به مقام و منزلتی که بتواند انسان را به باطن این عبادت معنوی متوجه نماید مراتب و درجاتی دارد که با مراقبه به دست می‌آید، این مراقبه نیز جز از همان راهی که مولا علی(ع) در این حدیث شریف فرموده‌اند حاصل نخواهد شد: پرهیز از حرام‌ها، همچنان كه شخص از خوردنى و نوشیدنى پرهیز مىكند.
روزه داری در حقیقت عبودیت این است که انسان نفس خویش را از غفلت و معصیت مصون ساخته و برحذر دارد، درست همان‌طور که در جلوه ظاهری روزه، دهان را از خوردن و آشامیدن باز می دارد و اگر چنین ملکه ای برای انسان پدیدار شود، می توان او را روزه دار حقیقی خواند در غیر این صورت روزه انسان تنها به رنجی جسمی تبدیل شده و در نخوردن و نیاشامیدن خلاصه می شود.
سوال اینجاست که اگر کسی به رعایت جلوه های ظاهری و مناسک اولیه روزه داری مبادرت ورزید اما چشم و گوش و زبان و دلش را همچنان در بند نفس گذارد چگونه می تواند مدعی روزه داری حقیقی باشد؟ حال آن که بر طبق این فرمایش مولای مومنین، او از روزه حقیقی هیچ حظ و بهره ای نبرده است.
پس پرهیز از حرام است که انسان را به قرب الهی می رساند و الاّ بی توجهی به این بندگی حقیقی و تقوا گزینی، صرف، روزه داری دهانی و شکمی، چیزی جز یک عذاب بی نتیجه ظاهری نیست و نمی تواند از مرز دهان و شکم عبور کرده و روزنه ای از نور الهی را بر قلب و دیده انسان باز کند و بتاباند.
به همین دلیل است که در تعابیر معصومین و کلام اولیای الهی، بر این نکته پافشاری و تأکید بسیار شده است که روزه‌دار باید علاوه بر ابتدائیات فقهی این عبادت بر حقیقت آن هم واقف آید و مراتب والای آن را برای چشیدن طعم واقعی این جلوه ایمانی لحاظ کند.
دوری از گناه و پرهیز از حرام های الهی، همان چیزی است که کلید قفل دل انسان در این روزها و همه ایام سال و نیز رمز بال گشودن و پرواز او در آسمان بندگی و قرب به شمار می آید.
و این همان چیزی است که در خطبه شعبانیه حضرت رسول اکرم(ص) که به مناسبت نزدیکی ماه رمضان ایراد شد نیز مورد توجه قرارگرفت و در پاسخ به سوال امیرالمومنین(ع) که برترین و بهترین عمل در این ماه عزیز چیست؟ فرمود: تقواگزینی و پرهیز از حرام های الهی.
آری به راستی باید گفت: درک حقیقت روزه و رسیدن به مقام و منزلتی که بتواند انسان را متوجه باطن این عبادت معنوی و ممتاز نماید، مراتب و درجاتی دارد.
این پله های کمال و مدارج رسیدن به وصال، که با مراقبه حاصل می آید، جز از همان راهی که مولا علی(ع) در این حدیث شریف فرموده‌اند حاصل نخواهد شد:
پرهیز از حرام‌ها، همچنان كه شخص از خوردنى و نوشیدنى پرهیز مىكند.
و این تقوا و پرهیز جز با تمرین و مراقبه و ملکه یافتن نفسانی در این وادی حاصل نمی شود.
نخوردن و نیاشامیدن راه ساده ای است در خودداری از عملی جسمانی، اما راه‌های پر پیچ و خم دل در شبکه معادلات خاص و ویژه قلب آدمی، بسیار زمان می‌طلبد تا در پرتو نور تقوا به رستگاری رسد و ملکه پرهیز معنوی در گفتار، رفتار، پندار و همه چیز جان و جهان انسان نفوذ و ورود یابد و استقرار یابد.
به همین دلیل است که مراقبه همیشگی و برحذر داشتن خود از کید شیطان و نیز توجه و تنبه دائمی نسبت به اندیشه و عمل، در منظومه زندگی انسان ارزش فوق العاده و الزامی همیشگی است.
و رمضان فرصتی یگانه است برای رسیدن به این تمرین و وقوف یافتن به بارگان امن تقوای الهی.
چراکه دست شیطان و درهای جهنم در این زمان، بسته و زمین و زمان آماده حرکت انسان در جاده وصل است.
امید آنکه توفیق حرکت و اجر این تمرین و نیز شیرینی وصالش نصیبمان گردد.
آمین یا رب العالمین!
