به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، قیص المهندس نویسنده عراقی طی یادداشتی با عنوان " رهبر سازی. با الگو گیری از ایران" که پایگاه براثا منتشر کرده، به مدل جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک مدل کارآمد برای توسعه و پیشرفت کشور اسلامی اشاره کرد و الگوگیری از ایران را به سیاستمداران عراقی یادآور شد. مطالعه ی این یادداشت که از سوی حوزه نیوز ترجمه شده در ایام سالگرد ارتحال بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و نخستین سالگرد شگفتی سیاسی ملت ایران در مشارکت بالا در انتخابات ریاست جمهوری، خالی از لطف نیست:
حکمت اقتضا می‌کند که مؤمن دو بار از یک سوراخ گزیده نشود، به این معنا که انسان مؤمن باید با فکر و زیرک باشد و امور را با ترازوی عقل خویش بسنجد و این مفهوم از فرد به جامعه و ملت نیز سرایت کند. تاریخ و تمدن آموزگاران طبیعی ملت ها هستند و ملت ها از تاریخ می آموزند که برای ادامه مسیر زندگی خود چه کاری باید انجام دهند و چگونه از گردنه ها و مشکلات عبور کنند و از تجربه های تلخ وشیرین گذشتگان پند بگیرند.
اجازه دهید به سراغ همسایه خود ایران برویم، اگر چه شرایط جمعیت شناختی ایران اندکی با عراق متفاوت است و البته مشترکات زیادی نیز با هم دارند.
در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد، جمهوری اسلامی ایران به سرعت رو به پیشرفت گذاشت و موفقیت هایی در تعامل منطقه ای و بین المللی حاصل کرد و جایگاه جمهوری اسلامی ایران تقویت شد و وارد نوعی جنگ سرد با سرسخت ترین کشورهای جهان و استکبار جهانی شد.
جمهوری اسلامی همچنین دستاوردهای متعددی در زمینه داخلی داشت که از این میان می توان به اتخاذ سیاست اقتصاد مقاومتی و خودکفایی اشاره کرد. ایران همچنین در عرصه مقاومت در برابر فشارهای غرب نیز موفق بود و برنامه هسته ای مسالمت آمیز ایران را به موفقیت رساند، بدون این که زیان قابل توجهی متوجه ایران شود.
و این چنین بود که احمدی نژاد به شخصیت مورد توجه ملت ایران تبدیل شد و توانست برای دور دوم نیز به ریاست جمهوری برسد. با پایان یافتن ریاست جمهوری احمدی نژاد خیلی ها فکر می کردند که جایگزینی همچون احمدی نژاد وجود ندارد، اما ملت کهن فارس، با تمدن دیرین خود می دانست که سرزمین ایران مدیران شایسته زیادی دارد که توانایی های آنها حتی از احمدی نژاد هم بیشتر است و این گونه بود که ملت ایران زیباترین معانی فرهنگ و تمدن را به نمایش گذاشتند و رییس جمهوری جدید را انتخاب کردند. ملت ایران همچنین در انتخاب خود تنگ نظر نبودند و این بار یک شخصیت روحانی را برگزیدند.
ملت ایران با انتخاب خود شگفتی آفرید؛ گویی از قبل برای این اتفاق آماده بود. درست همانند ریشه دار بودن فرش دستباف ایران!
بدین ترتیب ملت ایران بدون گرایش به جناح خاصی، رییس جمهور جدید خود را انتخاب کرد، آنها کسی را انتخاب کردند که برنامه های انتخاباتی او را متناسب با اهداف و آمال خود یافتند؛ کسی که بتواند دستاوردهای گذشته ایران را حفظ کند و مصالح ایران را در آینده تامین کند.
رییس جمهور جدید ایران، آقای روحانی انتخاب شایسته این ملت متمدن بود و در نتیجه روحانی، کشور را به سوی آینده ای درخشان هدایت کرد و توانست مسیر رشد و پیشرفت در جمهوری اسلامی را ادامه داده و به نتایج خیره کننده ای در تمامی زمینه ها به ویژه پرونده هسته ای ایران و استقرار سیاست ایران در معادلات بین المللی و منطقه ای دست یابد. این روند بیانگر آن است که روسای جمهوری اسلامی ایران تحت اشراف ولی فقیه، اگر چه دارای سلیقه های متفاوتی بوده اند، اما هرکدام به سهم خود، رشد و پویایی و پیشرفت کشورشان را رقم زده اند و چه می شد اگر عراقی ها نیز مانند جمهوری اسلامی و ملت عزیز آن عمل می کردند. آیا در این صورت عراق به ساحل امنیت نمی رسید؟
