خبرگزاری حوزه/ ماه رمضان در اقصی نقاط ایران، سنتها و سبک های رفتاری و عادات خاص خود را دارد.

در این ماه مبارک، و در میان عادات و رسوم و آیین های مردمان این سرزمین، می توان نمادها و نمودهای رفتارهای دینی و ارزشی را به انحاء و مراتب مختلف دید.

مردم در این ماه عزیز تلاش می کنند تا به همه اوقات و لحظات خویش رنگ معنویت ببخشند و شور عاشقیت بپاشند.

دقت در جزئیات و کلیات آیین ها و سنتهای مردمی این ماه که در پیوندی زیبا و جانانه با حقیقت و ظاهر و باطن دین و معارف آن است، این امر را به اثبات می رساند.

و به راستی و درستی اینکه در ماه رمضان ما شاهد تجلی بسیاری از سنتهای زیبای اجتماعی و فرهنگی مسلمانان در جای جای ایران عزیز و اقصی نقاط جهان هستیم، از جمله به این دلیل است که در این ماه، حال و هوای همه چیز، انسان را به سوی زیباتردیدن و زیباتر زیستن رهنمون می سازد.

سنت‌های این ماه، حول محور ارزشهای انسانی، لطایف روحانی و نمادهای عرفانی این ماه ربانی می چرخید

سنتهایی که براستی و درستی در ازدیاد حس نوع دوستی و همیاری و همکاری و همدلی میان مردم موثر بوده است.

وقتی تاریخ رفتارهای رمضانی مردم را در جای جای این سرزمین و کره خاکی مرور می کنیم، درمیابیم که ماه رمضان چه فرصت درخشان و مغتنمی است برای هرچه بهتر زیستن و زیباتر شدن.

در بسیاری از این سنتها می توان نمادهای زیبای عبودیت و نمودهای برجسته انسانیت را دید.

یکی از مناطق زیبا و سرخوش ایران اسلامی عزیز ما که در ماه مبارک رمضان مملو از سنتهای زیبا و سرشار از اموزه های رفتاری دوست داشتنی و معرفت آموز است شیراز عزیز و مومن است.

مهد شعر و ادب پارسی و مأمن حضرت شاهچراغ(ع) و بارگاه حافظ و سعدی بزرگوار و بسیاری دیگر از علما و فضلا و بزرگان عرصه فکر و خرد و حکت و شعر و شعور اشلامی و ایرانی.

مردم در شیراز قدیم به شکلی خاص و با برنامه ها و عادتهایی زیبا و قابل توجه به ماه مبارک وارد می شده اند.

در شیراز رسم بر این بود كه مردم به‌ویژه اگر ماه مبارك با ایام بهار و تابستان تلاقی می‌كرد، جمعه آخر شعبان را به تفرجگاه‌ها بروند و با تفریح كردن در قصرالدشت و سایر باغات، روحیه شادابی برای استقبال از رمضان بیابند.

این استقبال باعث می شد تا آنها در ماه رمضان، با شور و شوق و انرژی مضاعفی روزه داری کنند و به لطایف و حقایق معنوی و معرفاتی این ماه عزیز دست یابند.

در این شهر رسم بر آن بوده كه در اولین رمضان بعد از عروسی، خانواده دختر بساط افطاری را همراه با گل و هدیه و كادویی به مناسبت عروسی به خانه داماد بفرستند.

در شیراز نیز رسم شب‌چره خوردن خانوادگی بسیار مطرح و محبوب بوده است. رنگینك، ترحلوا، كوفته هلو، كشمش پلو و قنبرپلو جزو خوراكی‌های شیرازی در ماه مبارك بوده‌اند. هم‌چنین نان‌شیرین‌فروش‌ها هم در این ماه نوعی نان به نام «چاهی» پخت می‌كردند كه هنگام افطار، قبل از غذا با چای میل می‌شد.

عمدتا مردم در این شهر رسم داشتند روزه خود را با یك استكان عرق گل گاوزبان باز كنند.

اما زیباترین و معنوی ترین و مهم‌ترین رسم شیرازیان مربوط می شود به نكوداشت آخرین جمعه ماه مبارك رمضان.

که طی آن مراسم «جمعه‌الوداعی» انجام می گرفته است. در این مراسم زیبای معنوی که الهام بخش بسیاری از معارف ربانی است طی آیینی زیبا و ملکوتی، مردم شهر در مسجدجمعه شیراز اجتماع می‌كردند و به‌ویژه حاجتمندان، صحن‌ها و شبستان‌ها را به اشغال خود درمی‌آوردند.

نوشتن دعای سیاه‌سرفه روی پوست كدو، نوشتن دعای «چهل بسم‌ال...»، دعا برای گشایش‌بخت یا فرزنددار شدن و... بخشی از آیین‌های این روز بوده است. جالب این‌كه گروهی از دختران دم‌بخت به نیت باز شدن بخت‌شان،‌ قبل از حضور واعظ در مسجد، 3بار از منبر بالا و پایین می‌رفتند، زنان بی‌فرزند نیز گهواره كوچكی به نام «ننو» درست می‌كردند و به مسجد می‌آوردند.

و این همه، برای آن بوده است تا مردم بتوانند با این سنتها و آیین ها و آموزه ها هرچه بیشتر و بهتر از فیوضات و معنویات این ماه عزیز بهره برند و در رسیدن به کمالات معنوی و تعالی روحی، توفیق بیشتری یابند.