حجت الاسلام والمسلمین احمد رهدار در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در تهران، با تشریح فلسفه تاریخی غدیر وجایگاه آن بین تشیع و تسنن، اظهار داشت: با نگاه دقیق وکارشناسانه به مقوله غدیر وتحقیق در مناسبات و بستر تاریخ اسلام در می یابیم غدیرعامل تعین و تمیزبخشی و جزو کانون های هویت بخش به شیعه به شمار می رود، مثل واقعه عاشورا که به کتب ما تعین می بخشد.

وی ادامه داد: غدیر تعین بخشی و تمیز بخشی برای شیعه است، اما درعین حالی که ما را اثبات می کند غیر ما را نفی نمی کند، لذا درتاریخ هم اگر از بستر مناسبات تاریخی بررسی کنیم می بینیم در طول تاریخ اهل سنت به اندازه تشیع عید غدیر را جشن نگرفته اند والبته نفی هم نکرده اند، چون خود آن ها وبزرگان شان آمده اند و واقعه را نقل کرده اند وآن را محو نساخته اند.

مدیر موسسه مطالعات و پژوهش های فتوح اندیشه افزود: همین مقدارمناسبتی که اهل سنت به لحاظ تاریخی با غدیر داشته اند حتی درهمین زاویه، تعین بخشی غدیر همراه با اثبات ما، به نفی منطق اهل سنت نمی انجامد و این مسئله حاکی از وحدت بخشی غدیر دربین مسلمین است.

وی تصریح کرد: از همین زاویه، غدیر بحث تفرقه انگیزانه ندارد، دلیلش هم این است که خود شیعه هم آن تعین بخشی و هویت بخشی تاریخی خودش را بیشتر از غدیر، از طریق کربلا تعیین کرده، ولذا ما مراسم محرم را خیلی با شکوه تر ازغدیر می گیریم.

حجت الاسلام والمسلمین رهدار با بیان دو دلیل برای تمیزبخشی و جلوگیری از تفرقه در فلسفه غدیر، گفت: شیعیان غدیر را به اندازه محرم پررنگ ننموده اند وهویت بخشی به غدیر بیشتر با محرم تعیین شده، چرا که ما کربلا را نه درعرض غدیر، بلکه در طول آن دیده ایم وبه همین دلیل هم احساس مغایرت نداریم یعنی به ذهن مان خطور نمی کند که چرا کم مهری به غدیر می کنیم چرا که کربلای ما ذات غدیر است.

وی افزود: از سوی دیگر چون بزرگان و منابع اهل سنت هم درپروژه غدیر بودند، نمی توانستند یک نسبت ضدیت حداکثری با غدیر ایفا کنند، البته بی مهری هایی از جانب آنها به غدیر شده اما بی تردید نتیجه غدیر تفرقه نبوده است.

این محقق حوزوی ادامه داد: از زاویه دیگر، می توان غدیر را با ماهیت امامت نگاه کرد. ماهیت امامت یعنی اتفاقی که غدیردر آن تعین تاریخی می یابد. چون قبل ازغدیرمفهوم وماهیت امامت در کلام حضرت رسول(ص) تعین اندیشه ای پیدا کرده بود، اما مصداق یابی تاریخی این اندیشه در ساحت غدیر صورت گرفت و در واقع امامت به لحاظ تاریخی در غدیر متولد می شود.

وی تصریح کرد: نگاه تحقیقی ازاین زاویه بیان می کند واقعیت غدیر این است که اساسا امامت شیعه به طور کلی امامت رحمت است، چرا که امامت وحدت آفرین است وتفرقه ندارد. حتی در آن برهه از تاریخ که اختلافات تاریخی شیعه وسنی اوج می گیرد مثل مواجهه امیرالمومنین علی(ع) یا در زمان امام حسن مجتبی (ع) و معاویه، می بینید که امامان شیعه برای نگه داشتن اصل اسلام وبه خاطر رعایت حقوق مردم کوتاه آمدند البته کوتاه آمدنی که واقعیت آن به نفع اسلام بوده وبهترین گزینه محسوب می شود.

حجت الاسلام والمسلمین رهدار افزود: امام علی علیه السلام شش ماه پس از شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها به مردم می فهماند که من مخالف با مشروعیت این حکومت هستم، اما از آن به سرعت می گذرد. ایشان عدم قبول را وقتی تثبیت کردند که به خاطر مصلحت اسلام ومسلمین با خلیفه اول بیعت می کنند وبا آن ها تعامل می نمایند، کمک کرده ومشورت هم می دهند.

وی یادآور شد: امام حسن(ع) هم با این که هیچ حقی برای معاویه نمی شناسد اما برای مصلحت اسلام با او صلح می کند. یعنی طرف مقابل امام حداقل در ظاهر نماز و روزه را رعایت کرده ودر انظار مشروب نمی خورد اما در خصوص امام حسین(ع)، یزید حتی به لحاظ ظاهری هم آن ویژگی های حداقلی را نداشت تا امام(ع) با او تعامل کند.

وی اضافه کرد: از وصیت امام حسین(ع) بر می آید که ایشان به خاطر اصلاح امت ومصالح امت پیغمبر(ص) نهضت وحرکت خود را شروع کرد اما درعین حال واقعه کربلا هیچ گاه عامل تفرقه نشده وحتی عامل وحدت نیز بوده است.

این محقق حوزوی خاطرنشان کرد: درمورد سایر ائمه اطهارعلیهم السلام نیز همین روند وحدت را می بینیم مثلا امام صادق علیه السلام مشهورات 4000نفر در مکتب درسی ومحضر ایشان مراوده وحضور داشتند که اکثریت قریب به اتفاق آنها سنی اند وتعداد اندکی را شیعیان،آن هم عمدتا تشیع سیاسی یا هم سنی های محبتی تشکیل می دادند.

حجت الاسلام والمسلمین رهدار تصریح کرد: ما معتقدیم امامان تنها مختص به شیعه یا مسلمانان نیستند، بلکه آنها امامان بشریت وحجت خدا روی زمین اند و در حال حاضر نیز وجود نازنین آقا امام زمان(عج) تعلق به همه بشریت دارند.

مدیر موسسه مطالعات و پژوهش های فتوح اندیشه درپایان با اشاره به فلسفه جهان شمولی بحث امامت، گفت: ماهیت امامت شیعه بحث عام و شاملی دارد، یعنی امام برای کل جامعه بشریت است واز این رو نمی تواند با کسانی که قرار است امامشان باشد، در مدیریت وتعامل تضاد داشته باشد ویا مایه اختلافی در بین باشد، چرا که امامت شیعه در جایگاه همه خلق قراردارد واین جایگاه ابا دارد از این که نوعی برون داد وکار ویژه ای به نام تفرقه واختلاف را داشته باشد.

انتهای پیام 34/313