چند روز پیش یکی از همسایگان نگارنده در جمعی دوستانه از وضع بسیار بغرنج یک خانواده محروم پنج نفره صحبت می کرد که بی گمان از این دست خانواده ها در جامعه ما  چندان کم هم نیستند.

می گفت پدر خانواده چندسالی است که بر اثر تصادف، از کاراُفتاده و خانه نشین شده و این مادر خانواده است که سختی های تأمین حداقلی معاش را عهده دار شده و هر از گاهی در خانه های این و آن ، رفت و روب می کند ، بلکه چند اسکناس هزار تومانی عایدش شود و بتواند لااقل نانی برای خانه تهیه کند و چاره ای باشد بر گرسنگی بچه ها.

می گفت یکی از همسایه ها که به خانه شان رفته به عینه دیده که فرزندانش از سرما می لرزیده اند. بنده خدا هم دلش سوخته هر طوری بوده برایشان یک بخاری تهیه کرده تا در زمهریر این فصل سال، دست کم سوز سرما با آن ها سر ناسازگاری نداشته باشد.

گرفتاری های معیشتی این گونه خانواده ها و فقر و بیکاری سرپرستان آن ها ، واقعیتی است که نباید از کنار آن به سادگی عبور کرد. البته نباید هم در دام پیچیده سیاه نمایی مغرضان انقلاب اُفتاد اما به هر حال نمی توان آلام و سختی های این طیف از افراد محروم آن هم در شرایط سخت اقتصادی امروز را نادیده گرفت.

زندگی اجتماعی گرچه دربردارنده شیرینی ها و خوبی های خاص خود هم است، اما گاه تناقضات و بی عدالتی ها در آن، کام حقیقت بینان و دغدغه مداران را به تلخی می کشاند. نمونه اش همین ثروت های بادآورده عده ای که در طول سالیان و دهه های اخیر بر اثر رانت خواری و فساد اقتصادی و غیره حاصل شده و تاسف بار تر این که همین افراد متمول در هفته ها و ماه های اخیر برای خودنمایی بیشتر و به نوعی نمک پاشیدن بر زخم انسان های گرفتار و ندار ، به عرض اندام در سایت ها و شبکه های اجتماعی مبادرت می ورزند.

13 سال از فرمان هشت ماده ای رهبری مبنی بر مبارزه با فساد می گذرد ؛ مبارزه ای که یکی از شعارهای کلیدی نظام اسلامی بوده و خواهد بود، اما به راستی چه شده که مقام معظم رهبری پس از این همه مدت در جملاتی صریح، گلایه خود را از عدم توجه کافی به این مهم نشان می دهند.

نگاهی دیگر بار به عبارات مرقومه رهبر معظم انقلاب در پاسخ به نامه معاون اول رئیس جمهور، در ارتباط با برگزاری «همایش ملّی ارتقای سلامت نظام اداری و مقابله با فساد» و درخواست صدور پیام برای این همایش، بسیار در خور توجه است؛

« نفس اهتمام آقایان به امر مبارزه با فساد را تحسین می‌کنم، لکن این سمینار و امثال آن بناست چه معجزه‌ای بکند؟ مگر وضعیت برای شما مسئولان سه قوه روشن نیست؟ با توجه به شرایط مناسب و امیدبخشی که از لحاظ همدلی و هماهنگی و همفکری بین مسئولان امر وجود دارد، چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی‌گیرد که نتیجه را همه به طور ملموس مشاهده کنند؟ توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار و چه بدون آن، تصمیمات قاطع و عملی بدون هرگونه ملاحظه‌ای بگیرند و اجرا کنند.»

همان طور که معظم له نیز بیان داشتند، انتظار معجزه از صرف برپایی سمینارها و همایش ها ، انتظاری عبث و بیهوده است و آنچه مهم است و مردم چشم به راه مشاهده آن هستند، اقدام قاطعانه و بدون ملاحظه گری های مرسوم است چه آن که مردم ، عمل و اجرای مسئولان را مطالبه می کنند و نه حرف ها و ژست های آنان که بیشتر خوراک زودگذر رسانه ای است!

انصافاً کار به این دولت و آن دولت هم نداریم، چرا که حقیقتاً یکی از معضلات دردآور کشور ما، وجود همین نگاه های مقطعی و سیاسی زده به قضایایی این چنین کلیدی و حیاتی است و گرنه چه کسی است که نداند عمل قاطعانه و عادلانه در برخورد با مفاسد اقتصادی و کوتاه کردن دست مفسدان از بیت المال و منابعی که باید صرف خانواده های محروم و بی بضاعت شود، حرکت در مسیر و مدار سیاست علوی است و مردم ، رهبری ، علما و دلسوزان حقیقی نظام و انقلاب نیز همین را از مدیران و کارگزاران نظام اسلامی می خواهند.

سید محمد مهدی موسوی