به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، معمولاً مرسوم است که از میان کشورهای های حاشیه ی خلیج فارس قطر را به عنوان برجسته ترین دوست گروه تروریستی طالبان قلمداد می کنند شاید مهم ترین علت چنین برداشتی نزدیکی بیش از اندازه ی قطر به طیف پرطرفدار اخوان المسلمین در سالهای اخیر است که به خودی خود از حامیان برجسته ی طالبان در جهان اسلام و عرب محسوب می شود. اما آنچه در خصوص حوزه ی روابط خارجی طالبان مغفول مانده است ارتباط این سازمان تروریستی با کشور ثروتمند امارات متحده ی عربی است. در حقیقت اگر بخواهیم روابط  امارات و طالبان را به دقت واکاوی کنیم باید به سال1994 و تأسیس امارت اسلامی افغانستان برگردیم تقریباً از این زمان امارات یک رابطه ی گسترده ی مالی و اقتصادی را با سران طالبان پی ریزی نمود این روابط که تا به امروز نیز ادامه داشته و دارد یر اساس مصالح سیاسی و نظامی طرفین طرح ریزی شد از طرفی طالبان پول سلاحهای گرانقیمت خود را از امارات دریافتمی کند و از جانب دیگر امارات از این افراط گرایان به مثابه ی ابزاری سودمی جست که می تواند در موقع مقتضی از نفوذ اندیشه ی انقلابی ایران اسلامی در کشورهای حاشیه ی خلیج را بگیرد امروزاما دو  طرف به دنبال علنی کردن بیشتر روابط خود هستند اینفرایند به ویژه پس از میانجیگری اخیر امارات در کذاکرات صلح افغانستان تشدید شده است این امر دلایل مختلفی دارد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱. اختلافات اخیر قطر با سایر کشورهای حوزه ی سازمان همکاری خلیج فارس امارات را به فعالیت های بیشتری بر ضد رقیب خویش برانگیخته که نفوذ هر چه بیشتر امارات در طالبان را می توان در این راستا تحلیل کرد در حقیقت امارات به نوعی می خواهد جایگاه قطر به عنوان پدر خوانده ی جنبش های اخوانی در خاورمیانه و خلیج فارس را پر کند

۲. از طرفی شکست‌های متعدد و آغاز استراتژی جنگ چریکی طالبان را از لحاظ مالی به شدت تضیف نموده است و این سازمان بیش از پیش به یک حامی قدرتمند مالی احساس نیاز می کند و مصالح مالی طالبان را بر آن داشته که به جای قطر که مغضوب عربستان است به سمت امارات که نقش برادر کوچک عربستان را ایفا می کند برود تا از این طریق ضمن نرنجاندن این کشور نفت خیز قدرتمند از خود که به عنوان پدر خوانده ی جنبشهای سلفی در منطقه شناخته می شود دوستی قدرتمند برای خود برگزیند تا از این طریق بتواند احتیاجات مالی حویش را فراهم آورد. 

علی رحمانی