دکتر زهرا تاجیک در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، با اشاره به مطلب فوق، اظهار داشت: این اشتباه است که فکر کنیم همه چیز در رفاه و امور مادی خلاصه می شود، هر چند که تلاش در زمینه معاش در حد معقول یک دستور دینی است اما باید به امور دیگر به غیر از مسایل مادی و دنیوی نیز توجه داشت.
وی افزود: ما بر اساس آموزه های قرآن و مکتب اهل بیت(ع) آموخته ایم که آسایش و آرامش حقیقی انسان به امور مختلفی تعلق می گیرد که بخش کوچکی از آن به زندگی دنیوی و بخش مهم تر به حیات حقیقی او وابسته است که خود شامل بُعد معنوی زندگی انسان است.
عضو انجمن تعلیم و تربیت اسلامی حوزه علمیه قم همچنین گفت: در واقع بخش مادی مربوط به حیات دنیایی آدمی که تازه این مسایل با خود آرامش نسبی و موقت به همراه می آورد و حال آن که با برگشت این نیاز دوباره تلاطم برای انسان جهت رفع آن به وجود می آید و با این همه آرامش ناشی از نیازهای مادی بخش کوچکی از آرامش انسان را دربرمی گیرد.
وی خاطرنشان کرد: متاسفانه توجه به این مسأله کلیدی به ویژه در دنیای کنونی مورد غفلت جدی بشر واقع گشته به این جهت که متاسفانه عموماً نگاه ها به زندگی صرفاً مادی شده و امور دنیوی برای بیشتر انسان ها عینیت و مطلوبیت دارد و حال آن که آرامش و سعادت حقیقی در سایه توجه به بُعد معنوی و روحانی است.
عضو انجمن تعلیم و تربیت اسلامی حوزه علمیه قم یادآور شد: به ویژه در شرایط فعلی که رفاه زدگی به یک اپیدمی تبدیل شده و حتی فقرای جامعه ما نیز حسرت آن را می خورند، به عینه می بینیم که با وجود همه پیشرفت های تکنولوژیک، آن آرامش مطلوب در زندگی زوجین و خانواده ها شکل نگرفته؛ بلکه تضعیف هم شده است.
تاجیک همچنین ابراز داشت: در این بین، عده ای به غلط می اندیشمند که آرامش و خوشبختی مترادف با رفاه است و حال آن که اتفاقاً عکس این مطلب صادق است؛ به این جهت که هر چه بشر بیشتر به رفاه دسترسی پیدا کرده و نیازهای مادی اش را با بهره گیری از ابزار نوین تکنولوژی برآورده می سازد؛ اما چندان خبری از آن مقصود و گمشده اش که همانا آرامش حقیقی می باشد، نیست.
وی با اشاره به این که سبک زندگی غربی، آدرس غلطی به بشریت در مسیر دست یابی به سعادت و آرامش حقیقی ارایه می دهد، بیان داشت: اساساً تفاوت جدی دیدگاه ما در دین مبین اسلام با دیگر مکاتب به خصوص مکاتب الحادی و غیردینی در این است که ما انسان را موجودی الهی می دانیم که حیات اصلی او مربوط به بعد از دنیاست و لذا در این دنیایِ فانی باید به گونه ای زندگی کندکه ضامن سعادت حیات اُخروی او باشد.
۳۱۳/۸
