پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳ |۱۷ رمضان ۱۴۴۵ | Mar 28, 2024
کد خبر: 491465
۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۸ - ۰۸:۰۰
ماه رمضان

حوزه/ ايـن كـه مـى گـويـند ماه رمضان ، ماه ضيافت الهى است و سفره ى ضيافت الهى پهن است ، مـحتويات اين سفره چه چيزهايى است؟ محتويات اين سفره كه من و شما بايد از آن استفاده كنيم ، يكى اش ...

به گزارش خبرگزاری «حوزه» کتاب در سایه سار رمضان‏ (در کلام و پیام حضرت آیت الله العظمی خامنه ای) اثری از مرکز اطلاع رسانی غدیر پیرامون مسائل مربوط به ماه مبارک رمضان است که «حوزه نیوز» منتخبی از این نکات را در شماره های گوناگون تقدیم علاقمندان می نماید.

 

- محتويات سفره ى ضيافت الهى

ايـن كـه مـى گـويـند ماه رمضان ، ماه ضيافت الهى است و سفره ى ضيافت الهى پهن است ، مـحتويات اين سفره چه چيزهايى است؟ محتويات اين سفره كه من و شما بايد از آن استفاده كنيم ، يكى اش روزه است؛ يكى اش فضيلت قرآن است ـ قرآن را گذاشتند در اين سفره ى با فضيلتِ زياد، بيش از ايام ديگر. و به ما گفتند كه تلاوت قرآن كنيد ـ يكى اش همين دعاهايى است كه مى خوانيم: «يا عَلِىُّ يا عَظِيْمُ»، دعاى افتتاح ، دعاى ابوحمزه . اينها همان مائده هايى است كه سرِ اين سفره گذاشته شده .

بعضى هستند كه وقتى از كنار سفره رد مى شوند، آن قدر حواسشان پرت است و متوجه ى جاهاى ديگرند كه اصلا سفره را نـمـى بـينند. داريم كسانى را كه اصلا سفره ى ماه رمضان را نمى بينند؛ يادشان نيست كـه مـاه رمـضـانـى آمـد و رفـت . بـعـضـى هـسـتـنـد كه سفره را مى بينند؛ اما به خاطر همان سـرگرمي ها و اشتغال ، وقت ندارند سرِ اين سفره بنشينند؛ مى خواهند سراغ يك سرگرمى بـرونـد؛ كـار ديـگـرى دارنـد ـ دنـبـال دكـان ، دنـبـال كـار، دنـبـال دنـيـا، دنـبـال شـهـوات ـ مـجـال ايـن كه سرِ اين سفره بنشينند و از آن بهره ببرند، ندارند.

بعضى ديگر هم هستند كه نه؛ سرِ سفره مى نشينند، سفره را مى بينند، قدرش را هـم مـى دانند؛ ليكن آدم هاى خيلى قانعى اند، به كم قناعت مى كنند، لقمه اى برمى دارند و مـى روند. نمى نشينند پاى سفره ، خودشان را بهره مند و سيراب كنند و از آنچه در سفره هـسـت ، خـود را مـحـظـوظ كنند؛ لقمه ى مختصرى برمى دارند و مى روند. بعضى هستند كه احـسـاس بـى مـيـلى مـى كـنـند؛ يعنى اشتهايشان تحريك نمى شود؛ به خاطر اين كه غذاى پـوچِ بـيـهـوده اى را خـورده انـد و پاى سفره ى ضيافتى كه رنگين و جذاب و مقوّى است ، اصـلا اشـتـها ندارند.

بعضى هم هستند كه نه ؛ در حد اشتها ـ كه اشتهايشان هم زياد است ـ از ايـن سـفـره اسـتـفـاده مى كنند و واقعا سير نمى شوند؛ چون مائده ، مائده ى معنوى است . تـمـتـع به اين مائده ، فضيلت است ؛ چون فتوح و انفتاح و تعالى روح انسانى است .

هر چـه انـسـان از اين مائده بيشتر استفاده كند، روح انسان تعالى بيشترى پيدا مى كند و به هدف خلقت نزديكتر مى شود. اين ، غير از موائد جسمانى است . مائده ى جسمانى براى رفع نـيـازى است كه بشود انسان بدن را راه ببرد. زياده روى در آن ، يك اشتباه و خطاست ؛ يك غـلط اسـت . در مـائده ى روحـى و مـعـنـوى ايـن طـور نيست ؛ چون اصلا خلقت ما براى تعالى مـعـنـوى و تـعـالى روحـى اسـت . مائده ى روحى چيزى است كه اين تعالى را براى ما امكان پذير، تسهيل و محقق مى كند. بنابراين هر چه بيشتر بتوانيم استفاده كنيم ، بايد بكنيم . بـنـدگـان مـؤمـن و مـخـلصى كه ما اسمهاى اينها را شنيده ايم ، حتى وقتى كارهاى اينها را براى ما نقل مى كنند، براى ما درست مفهوم نيست ؛ اما واقعا شگفت آور است.

دو سه ساعت به اذان صـبـح بـيـدار شـونـد و شـبـهـاى مـاه رمـضـان اشـك بـريـزنـد. نـقـل مـى كنند مرحوم «آميرزا جواد آقاى ملكى» وقتى بيدار مى شد، سرِ حوض آب مى نشست تا وضو بگيرد، به آب نگاه مى كرد، دعا مى خواند و گريه مى كرد و تضرع مـى كـرد؛ آب بـرمى داشت روى صورتش مى ريخت ، گريه و تضرع مى كرد؛ به آسمان نـگـاه مـى كـرد، دعـا مـى خواند، گريه و تضرع مى كرد؛ تا وقتى كه بيايد سر سجاده بـايستد و آن نماز شب و آن تهجّد پُرفيض و پُرحال و پُرطراوت را با عشق و شور انجام بـدهـد. مـرحـوم «حاج ميرزا على آقاى قاضى» هم همين طور بود.

از ماه رمضانش، روزه اش، تـوجـهـش، تـذكـرش، نـمـازش، حـكـايـت هـايـى نقل مى كنند. اين چيزها براى ما واقعا درست مفهوم نيست؛ منتها خط روشنى را به ما نشان مى دهد و ما بايد حداكثر استفاده را بكنيم .

دوسـتـان سـعـى كـنـنـد در هـمه ى اوقات ـ بخصوص در ماه رمضان ـ تلاوت قرآن را از ياد نبرند. قرآن نبايد از زندگى تان حذف شود. تلاوت قرآن را حتما داشته باشيد؛ هر چه ممكن است.

تلاوت قرآن هم با تأمل و تدبر اثر مى بخشد. تلاوت عجله اى كه همين طور انـسان بخواند و برود و معانى را هم نفهمد يا درست نفهمد، مطلوب از تلاوت قرآن نيست. نه اين كه بى فايده باشد؛ بالاخره انسان همين كه توجه دارد اين كلام خداست، نفس اين، يـك تـعـلق و رشـتـه ى ارتباطى است و خود همين هم مغتنم است و نبايد كسى را از اين طور قرآن خواندن منع كرد؛ ليكن تلاوت قرآنى كه مطلوب و مرغوب و مأمورٌبه است، نيست .

تـلاوت قـرآنـى مطلوب است كه انسان با تدبر بخواند و كلمات الهى را بفهمد، كه به نـظـر ما مى شود فهميد. اگر انسان لغت عربى را بلد باشد و آنچه را هم كه بلد نيست ، بـه تـرجـمـه مـراجعه كند و در همان تدبر كند؛ دو بار، سه بار، پنج بار كه بخواند، فـهـم و انـشـراح ذهـنـى نـسـبـت بـه مـضـمـون آيـه پـيـدا مـى كـنـد كـه بـا بـيـان ديـگـرى حـاصـل نـمـى شود. بيشتر با تدبر حاصل مى شود؛ اين را تجربه كنيد. لذا انسان بار اول وقـتـى مثلا ده آيه ى مرتبط به هم را مى خواند، يك احساس و يك انتباه دارد؛ بار دوم ، پنجم ، دهم كه همين را با توجه مى خواند، انتباه ديگرى دارد؛ يعنى انسان انشراح ذهن پيدا مى كند. هرچه انسان بيشتر انس و غور پيدا كند، بيشتر مى فهمد و ما به اين احتياج داريم. (1)

 

پی نوشت:

1-  17/7/1384

 

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha