به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه استاد حسین انصاریان در بخشی از کتاب ارزشمند «اهل بیت علیهم السلام عرشیان فرش نشین» در خصوص اوصاف و ویژگی ها ممتاز و برجسته امام مجتبی(ع) آورده است:حضرت امام صادق علیه السلام می فرماید: پدرم از پدرش نقل می کرد که حسن بن علی بن ابی طالب در زمان خودش عابدترین و زاهدترین و برترین مردم بود. هنگامی که به حج می رفت پیاده می رفت و چه بسا با پای برهنه به سوی حرم امن حرکت می کرد.
استاد حوزه علمیه می افزاید: هنگامی که یاد مرگ و قبر و برانگیخته شدن در قیامت و عبور بر صراط می افتاد، گریه می کرد و چون یاد عرضه شدن بر خدا می کرد، فریادی می کشید و غش می نمود و هنگامی که در نماز قرار می گرفت گوشت بدنش در پیشگاه خدا می لرزید و زمانی که یاد بهشت و دوزخ می کرد چون مار گزیده به خود می پیچید و از خدا درخواست بهشت می نمود و از دوزخ به حق پناه می برد «۱».
کمک و بخشش
نویسنده کتاب ارزشمند «اسلام دین آسان» ادامه داد: حضرت امام صادق علیه السلام می فرماید: مردی به عثمان بن عفان در حالی که در مسجد نشسته بود گذشت، از او درخواست کمک کرد. به دستور عثمان، پنج درهم به او پرداختند، مرد به عثمان گفت: مرا به جایی که دردم را دوا کنند راهنمایی کن، عثمان گفت: نزد آن جوانمردان که آنان را می بینی برو و با دستش اشاره به ناحیه ای از مسجد کرد که حضرت امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام و عبداللّه بن جعفر در آن قرار داشتند. آن مرد به سوی آنان رفته، سلام کرد و از آنان درخواست کمک نمود.
استاد انصاریان بیان کرد: امام حسن علیه السلام به او فرمود: سؤال از دیگران جز در سه مورد جایز نیست یا برای دیه ای که دل سوختگی دارد، یا وامی که دل شکستگی آرد، یا فقری که غیر قابل تحمل است؛ تو دچار کدام یک از این سه موردی؟ گفت: دچار یکی از آنها هستم. امام مجتبی علیه السلام فرمان داد پنجاه دینار به او بپردازند و حضرت امام حسین علیه السلام دستور به چهل و نه دینار داد و عبداللّه بن جعفر فرمان به چهل و هشت دینار. آن مرد پس از دریافت دینارها برگشت و بر عثمان گذر کرد، عثمان گفت:چه کردی؟ مرد گفت: بر تو گذشتم، جهت کمک به من به پنج دینار فرمان دادی و چیزی هم از من نپرسیدی ولی آن بزرگواری که گیسویی پرپشت دارد چیزهایی را از من پرسید و پنجاه دینار به من عطا کرد و دومی آنان چهل و نه دینار و سومی چهل و هشت دینار؛ عثمان گفت: چه کسی برای دوای درد تو مانند این جوانمردان است؟ اینان دانش و آگاهی را به خود اختصاص داده اند و خیر و حکمت را در خود جمع کرده اند «۲».
فروتنی شگفت
این مبلغ عرصه بین الملل در خصوص فروتنی امام مجتبی(ع) آورده است: فروتنی حضرت امام حسن علیه السلام و تواضع آن انسان الهی چنان بود که: روزی بر گروهی تهیدست می گذشت و آنان پاره های نان را بر زمین نهاده، روی زمین نشسته بودند و می خوردند، چون حضرت امام حسن علیه السلام را دیدند گفتند: ای پسر رسول خدا! بیا و با ما هم غذا شو! به شتاب از مرکب به زیر آمد و گفت: خدا متکبران را دوست ندارد و با آنان به خوردن غذا مشغول شد.
سپس همه آنان را به میهمانی خود دعوت فرمود، هم به آنان غذا داد و هم لباس «۳».
حاجتت را بنویس
استاد انصاریان در ادامه این کتاب ارزشمند بیان داشت: مردی به محضر حضرتش حاجت آورد، آن بزرگوار به او فرمود: حاجتت را بنویس و به ما بده، چون نامه اش را خواند دو برابر خواسته اش به او مرحمت فرمود. یکی از حاضران گفت: این نامه چقدر برای او پربرکت بود! فرمود: برکت آن برای ما بیشتر بود زیرا ما را اهل نیکی ساخت، مگر نمی دانی که نیکی آن است که بی خواهش به کسی چیزی دهند، اما آنچه پس از خواهش می دهند بهای ناچیزی است در برابر آبروی خواهنده، شاید آن کس که شبی را با اضطراب میان بیم و امید به سر برده و نمی دانسته که آیا در برابر عرض نیازش دست رد به سینه او خواهی زد یا شادی قبول به او خواهی بخشید و اکنون با تن لرزان و دل پرتبش نزد تو آمده، آنگاه تو فقط به اندازه خواسته اش به او ببخشی در برابر آبرویی که نزد تو ریخته بهای اندکی به او داده ای «۴».
اوج جود و عطا
این مفسّر و پژوهشگر علوم و معارف قرآن کریم بیان داشت: مردی از او چیزی خواست پنجاه هزار درهم و پانصد دینار به او عطا فرموده، گفت: کسی را برای حمل این بار حاضر کن، چون کسی را حاضر کرد، ردای خود را به او داد و گفت: این هم اجرت باربر «۵».
بخشیدن همه ذخیره
استاد حوزه علمیه ادامه داد: عربی به محضر امام حسن علیه السلام آمد. فرمود: هرچه ذخیره داریم به او بدهید، بیست هزار درهم بود، همه را به عرب دادند، گفت: مولای من! اجازه ندادی که حاجتم را بگویم و مدیحه ای در شأنت بخوانم، حضرت در پاسخ اشعاری انشا کرد به این مضمون: بیم فروختن آبروی آن کس که از ما چیزی می خواهد موجب می شود که ما پیش از درخواست او بدو ببخشیم «۶».
عطای کم نظیر
وی افزود: حضرت امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام و عبداللّه بن جعفر به راه حج می رفتند، توشه آنان گم شد، گرسنه و تشنه به خیمه ای رسیدند که پیرزنی در آن زندگی می کرد. از او آب خواستند که در جواب گفت: این گوسپند را بدوشید و شیرش را با آب بیامیزید و بیاشامید. چنین کردند، سپس از او غذا خواستند که گفت: همین گوسپند را داریم، بکشید و بخورید. یکی از آنان گوسپند را ذبح و از گوشتش مقداری بریان کرد، همه خوردند و سپس همانجا به خواب رفتند. هنگام رفتن به پیرزن گفتند: ما از قریشیم و به حج می رویم، اگر باز گشتیم نزد ما بیا، با تو به نیکی رفتار خواهیم کرد و رفتند.
شوهر زن که آمد و از جریان خبر یافت، گفت: وای بر تو! گوسپند مرا برای مردمی ناشناس می کشی آنگاه می گویی از قریش بودند!؟
روزگاری گذشت و کار بر پیرزن سخت شد، از آن محل کوچ کرده، عبورش به مدینه افتاد، حضرت امام حسن علیه السلام او را دید و شناخت. پیش رفت و گفت: مرا می شناسی؟ گفت: نه، فرمود: من همانم که در فلان روز مهمان تو شدم و دستور داد تا هزار گوسپند و هزار دینار زر به او دادند، آنگاه او را نزد برادرش حسین علیه السلام فرستاد، آن حضرت نیز به همان اندازه به او بخشید و او را نزد عبداللّه بن جعفر فرستاد و او نیز عطایی همانند آنان به او داد «۷»!
خدمت به حیوان گرسنه
استاد اخلاق، تهذیب و تربیت حوزه های علمیه همچنین اظهارداشت: روزی غلام سیاهی را دید که گرده نانی در پیش نهاده یک لقمه می خورد و یک لقمه به سگی می دهد، از او پرسید: چه چیز تو را به این کار وا می دارد؟ گفت: شرم می کنم که خود بخورم و به او ندهم، حضرت امام حسن علیه السلام فرمود: از اینجا حرکت نکن تا من برگردم. خود نزد صاحب آن غلام رفت، او را خرید، باغی را هم که در آن زندگی می کرد خرید، غلام را آزاد کرد و باغ را بدو بخشید «۸».
پی نوشت:
(۱) - الأمالی، صدوق: ۱۷۸، المجلس الثالث والثلاثون، حدیث ۸؛ عدة الداعی: ۱۵۱؛ بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۳۱، باب ۱۶، حدیث ۱.
(۲) - الخصال: ۱/ ۱۳۵، حدیث ۱۴۹؛ بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۳۲، باب ۱۶، حدیث ۴.
(۳) - المناقب: ۴/ ۲۳؛ بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۵۱، باب ۱۶، حدیث ۲۸.
(۴) - صلح حسن: ۴۲- ۴۳.
(۵) - المناقب: ۴/ ۱۶؛ بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۴۱، باب ۱۶، حدیث ۱۴؛ صلح حسن: ۴۲- ۴۳.
(۶) - المناقب: ۴/ ۱۶؛ بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۴۱، باب ۱۶، حدیث ۱۴؛ صلح حسن: ۴۲- ۴۳.
(۷) - المناقب: ۴/ ۱۶؛ بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۴۱، باب ۱۶، حدیث ۱۵.
(۸) - بحار الأنوار: ۴۳/ ۳۵۲، باب ۱۶، حدیث ۲۹؛ مستدرک الوسائل: ۸/ ۲۹۵، باب ۳۷، حدیث ۹۴۸۵، (با کمی اختلاف).
انتهای پیام ۳۱۳/۱۷
