خبرگزاری حوزه | حضرت فاطمه زهرا(س) چهره‌ای سفید و زیبا داشت، چون از جا برمی‌خاست، گیسوان مشکین و پیچیده، پیکرش را در خود می‌پوشاند؛ گویی در میان آن گیسوان مشکین و بلند، چون روز روشن می‌درخشید.

آن حضرت در سفیدی و درخشندگی چون ماه و در طراوت و شادابی چون شکوفه و در خوشبویی بسان عطر گل یاس و گل سرخ و در زیبایی و در لطافت ماهیت مانند حورالعین اما در سیمای انسان بود.

پیامبر اکرم(ص) فرمود: (فاطمه گل است)

باز فرمود: بوی پیامبران از عطر (به) است، بوی حوریان بهشت از عطر گل یاس و بوی گل ملائکه از عطر گل سرخ است، اما بوی دختر فاطمه از عطر(به) و گل (یاس) و گل(سرخ) است.

آن حضرت در جای دیگر فرمود: ( دخترم فاطمه حوریه‌ای است به صورت انسان، هرگاه مشتاق بهشت می‌شوم او را می‌بوسم.)

حوریه چیست؟

(حوراء) به معنی زن یا دختری است که چشمان سیاه و گرد و پلک های باریک داشته باشد، یا دارای چشمانی کاملاً سپید یا سیاه کامل باشد و دارای بدنی به‌تمام‌معنا سپید یا چشمانی مشکی همچون چشمان آهو باشد و این در انسان نیست، با استعاره بر او اطلاق می‌شود.

حور جمع (حورا) است. خداوند تعالی در چند جای قران از زنان بهشتی یادکرده:

(زنان بهشتی حوریانی هستند که در خیمه‌های بهشت مستورند.)

(آنها همسرانی از حورالعین دارند که چون مرواریدی در صدف پنهان هستند.)

مروارید پنهان در صدف، هنگام خارج شدن زیبایی و شفافیت و جذابیت مخصوصی دارد. این تعبیر اشاره به عفیف بودن آنها یا لطافت و زیبایی خیره کنند آن‌هاست. به‌عبارت‌دیگر ( حورا) از ( حیرت) گرفته‌شده؛ بدین معنا که حوریان بهشتی چنان زیبا هستند که چشم از دیدن انها حیران می‌شود. بعضی نیز آن را به معنای سفیدی تمام‌اندام گرفته‌اند. تحریر نیز به معنای شستن و پاک و سفید کردن آمده است.

«آنها را با حورالعین تزویج کردیم»

قران کریم از حورالعین به نام زنانی یا می‌کند که جز به همسران خود عشق نمی ورزند و هیچ انسانی با آن تماس نداشته و چون یاقوت و مرجانند. تشبیه زنان بهشتی به یاقوت و مرجان اشاره به سرخی، صفا، شفافیت و درخشندگی یاقوت و سفیدی و زیبایی شاخه مرجان است. آمیزش این دورنگ، زیباترین رنگ‌ها را به دست می‌دهد.

ناگفته نماند که مرجان، شبیه شاخه درختان است که در عمق دریاها پیدا می‌شود و به رنگ های مختلف است، اما در اینجا رنگ سفید آن مورد نظر است.