به گزارش مرکز خبر حوزه آیت‌الله حسینی بوشهری در جمع دانشجویان عمره گزار در مدینه منوره تصریح کرد: دعا وسیله‌ای برای خودسازی و پیوند بین انسان و خداست.
وی ادامه داد: بدون شک در زندگی تک تک ما حوادثی رخ می‌دهد که از نظر اسباب ظاهری گاهی به سرحد ناامیدی می‌رسیم و همه درها را به روی خود بسته می‌بینیم به گونه‌ای که هیچ نور امیدی را مشاهده نمی‌کنیم اینجاست که دست دعا بر می داریم. به وسیله‌ای متوسل می‌شویم که اسباب مبارزه با نومیدی و یاس است.
عضو مجلس خبرگان رهبری با اشاره به اینکه بر اساس تحقیقات فراوان امروز حتی نظریه‌پردازان غیر مسلمان هم به تاثیرات روانی دعا دست یافته اند افزود: انسان‌هایی که باب دعا را باز می بینند، نومیدی ها و افسردگی ها را پشت سر می گذارند. چون به نقطه ای دور چشم دوخته‌اند. دعا به انسان نیرو و توان می‌دهد.
وی با اشاره به فرمایشات پیامبر گرامی اسلام(ص) و ائمه معصوم(ع) در خصوص دعا، گفت: پیامبر(ص) دعا را سلاح مومن می‌دانند، وسیله‌ای که مومن برای رویارویی با حوادث از آن استفاده می‌کند و در جایی دیگر ایشان تعبیری که برای نماز به کار برده‌اند را برای دعا هم به کار می‌برند و می‌فرمایند دعا ستون دین است و دعا نور آسمان ها و زمین است.
آیت‌الله حسینی بوشهری ادامه داد: همچنین حضرت علی (ع) دعا را کلید نجات و موجب رستگاری می دانند. مهم تر از این تعابیر در مورد دعا فرموده خداوند در قرآن است که می فرمایند خداوند به شما بدون دعا اعتنایی نمی‌کند، بنابراین انسان بدون دعا ارزشی تدارد، بدون دعا انسان جسمی است که دارای روح نیست.
وی با اشاره به فرمایشی از حضرت امام کاظم(ع) دعا را دارای چهار شرط عنوان کرد و اظهار داشت: برای دعا کردن ابتدا باید کسی را که می خوانیم بشناسیم یعنی نسبت به خداوند معرفت داشته باشیم، دوم، نعمت هایی را که خداوند به ما عطا فرموده است را بشناسیم و به آن ها هم معرفت داشته یاشیم، سوم، وظیفه ای که خداوند متوجه ما کرده است را بشناسیم و به عبارت دیگر راه را شناسایی کنیم و چهارم، لغزش گاه ها را شناخته و نسبت به آنچه که مارا از دینمان خارج می کند شناخت داشته باشیم به اصطلاح دشمن شناس باشیم. چنانچه این چهارشرط را به جای آوردیم آمادگی کامل برای دعا کردن داریم.
دبیر دوم شورای عالی حوزه‌های علمیه ابراز داشت: نکته مهمی که در دعا کردن نباید از آن غافل بود این است که اگر آماده دعا شدیم از خدا چه بخواهیم و از او چه طلب کنیم که در خور باشد. برای پاسخ به این سوال به فرمایشات ائمه(ع) مراجعه می کنیم و از آن ها الگو می گیریم؛ امام محمد باقر(ع) فرمود: پروردگارا همه خیرها و نیکی هایی که در احاطه علم تو می گنجد به من عطا کن، همه بدی هایی که در علم تو می گنجد از من دور کن، خدایا در تمام امور به من عافیت و آرامش بده و تمام ذلت ها را از من دور کن. نقل شده است که راوی گفت: دیدم امام سجاد(ع) در نماز و در کنار خانه خدا دست ها را بالا گرفته و می گوید: مولای من در عین حال که تمام محبت تو در دل من است می خواهی عذابم کنی؟ خدای من فردای قیامت اگر من و دشمنانت را در یک جا جمع کنی چه اتفاقی می افتد؟ آن ها طعنه می زنند که تو که برایت سینه سپر بودی چرا اینجایی؟ و در جایی دیگر امام سجاد(ع) می فرمایند: خدایا تمام حالات مرا خودت به خیر و خوبی تبدیل کن، خدایا مرا جزء کسانی که عمر طولانی داده ای همراه با عمل ارزشمند قرار بده، خدایا نعمتت را به من کامل کن، خدایا از من راضی باش، خدایا حیات پاک و پاکیزه به من عنایت کن.
