به گزارش خبرگزاری «حوزه» دکتر حسین ایزدی عضو هیئت علمی دانشگاه باقرالعلوم (ع) در نشست علمی« بررسی تاریخی وضعیت علویان در آسیای غربی» که امروز با حضور اساتید و دانش آموختگان دانشگاه باقر العلوم(علیه السلام) در این دانشگاه برگزارشد، ضمن بیان مفهوم لفظ علویان، گفت: در اصطلاح، علویان به افرادی اطلاق می شود که از نسل و نوادهای  حضرت علی (علیه السلام) می باشند. اما تعاریف متعددی از واژه علوی را شامل می شود، که می توان کسانی را که از مرام و روش امام(ع) دفاع می کنند را در بر بگیرد.

این استاد دانشگاه، با اشاره به این که در طول تاریخ جوامع اسلامی، عنوان های علوی به عنوان تبرک برای اماکن و روستاها نام گذاری می شدند، اظهار داشت: در سطح کشور می توان  روستاهایی را یافت که به این نام نهاده شده اند، لذا در بیان همین امر، می توان گنبد علویان همدان که مدفن تعدادی از سادات می باشد، را نام برد، که پیشینه تاریخی این بنا به دوران سلجوقی باز می گردد.

وی آشنایی با محدوده جغرافیای را از ملزومات بررسی تاریخی آن منطقه دانست و افزود: با نگاه به منطقه جغرافیای آسیای غربی، می توان فهمید این منطقه از بعد تاریخی در معادلات بین المللی نقش مهمی را داشته و دارد و همواره مناطق وسیعی را از لحاظ جغرافیای شامل می شود.

دکتر ایزدی ابراز داشت: برای رسیدن به تعریف و وضعیت تاریخی علویان باید به حاشیه شرق مدیترانه و شمال این مناطق توجه کرد که دو گروه مذهبی کاملا جدا از هم بودند که یک سری از آنها در سوریه و شمال لبنان و گروه دیگر در ترکیه حضور داشتند.

وی در ادامه افزود: توجه به حضرت علی (علیه السلام) در این دو گروه نقطه مشترک آنان در امر مباحث اعتقادیشان بوده است، اما از لحاظ بعد جغرافیایی و زمینه ظهور فکری جدا از هم  و دارای فاصله زمانی طولانی بوده اند.

استاد دانشگاه، با بیان چگونگی شناخت علویان در منطقه فعلی سوریه، اظهار داشت: برای شناخت علویان در این منطقه باید به سال 250و260 هجری قمری به منطقه بین النهرین ، شهر سامرا و کوفه به لحاظ وجود گروه های مختلف شیعی نگاه جدی داشته باشیم. که این دوران همزمان با امامت امام دهم و یازدهم بوده و اوج خفگان در نشر مباحث ناب اسلامی را در خود داشته و با توجه به همین امر افرادی که درک کاملی از عقاید شیعه نداشتند با استفاده از این وضعیت در جهت پیاده سازی مقاصد خود بر آمدند، و زمینه ساز وجود مذهب نصیریان شدند، که الوهیت حضرت علی (ع) را از اصول و مبانی اعتقادی خود به شمار می آوردند.

عضو هیئت علمی دانشگاه باقرالعلوم (ع)، با اشاره به شیوه تبلیغی این مذاهب، خاطر نشان ساخت: راهبرد تبلیغی در این مذاهب در راستای دعوت از روستائیان، کوهستان نشینان و قبایل بادیه نشین عرب بوده که درک درستی از تمدن، فرهنگ اسلامی و مباحث اسلامی نداشتند؛ لذا رهبران این مکاتب دعوت خود را مبتنی بر این گونه افراد قرار می دادند.

وی در پایان خاطر نشان ساخت: رشد تفکر شیعی و ظهور عالمان برجسته و روشنگری ها در دوران آل بویه مانع رشد افکار و عقاید انحرافی در مکتب تشیع شد.