به گزارش خبرگزاری حوزه، محمدرضا کائینی (روزنامه‌نگار و پژوهشگر حوزه تاریخ) با انتشار تصویری از مرحوم آیت‌الله حائری شیرازی در صفحه مجازی‌اش نوشته است:
این قلم اگر بنا باشد که از میان متفکران حوزوی، چند شخصیت را نام ببرد که از سر ژرف اندیشی و تسلط، به نظریه‌پردازی در ساحت‌های گوناگون زیست دینی پرداخته‌اند، قطعا یکی از آنها، زنده یاد آیت‌الله حاج شیخ محمد صادق (محی الدین) حائری شیرازی است.
برجستگی او در این حوزه، بیشتر در دهه پایانی حیاتش عیان شد، آنگاه که پس از بیست و هشت سال، از امامت جمعه شیراز کناره گرفت و رحل اقامت را به قم بُرد! پیش از آن نیز اما، کسانی که در قلمرو تلاش مداوم وی قرار داشتند، او را با همگنانش کاملا متفاوت می‌دیدند!
آیت‌الله حائری به رغم اینکه در اردوگاه حامیان جدی نظام اسلامی و سویه اصولگرایان تعریف می‌شد، گفتمانی داشت کاملا ابداعی، غیر کلیشه‌ای و مبتنی بر فهم و یافته‌های شخصی. نحوه ورود وی به مباحث و پرداخت آن نیز کاملا بدیع و خودبنیاد می‌نمود.
به سهولت و سرعت، می‌توانست درباره بسا مشکلات، راه حل‌هایی متنوع عرضه کند. در این آوردگاه، مسافت‌های بعید فکری و سیاسی را، به آسانی پشت سر می‌گُذارد و به منزلگاه‌های جدید می‌رسید.
به طور مشخص، برخورداری از منظر عرفانی، به فکر و آورده‌های او، طراوت و جذابیت بخشیده بود. در جنبه عملی نیز، او چه در دوران مسئولیت در شیراز و چه در دوره اقامت و تدریس در قم، یک "جهان وطن" بود و پر همت و با نشاط، در طریق واگویه اندیشه‌های خویش، تقریبا تمامی ایران و جهان را زیر پا داشت!
همین سیر آفاق و انفس نیز، منظر وی را غنی‌تر و پرمایه‌تر ساخته بود. با نحله‌های دیگر، با زبان فطرت و مهر سخن می‌گفت و جذبشان می‌کرد. او در روزآمد کردن مفاهیم دینی و عرضه دلنشین آن، توفیقی شگرف یافت و میراث‌اش در این فقره، در خور اقتباس و حتی تقلید است.
چند سالی است که در حوالی خویش، می‌بینم که برخی دیدگاه‌های وی، در حوزه علوم انسانی، به ویژه نظریه‌پردازی‌های اقتصادی‌اش، مورد توجه و خوانش جوانان جویایِ طلبه و دانشجو قرار می‌گیرد. این شاهدی است بر آنکه عالمان ربانی در پسِ مرگ خویش، فضای بیشتری می‌یابند و دستگیری‌های افزون‌تری می‌کنند. روحش شاد.
✔پ ن: در این سطور واپسین، دریافتم که چیزی از خاطرات و مشاهدات خویش از زندگی آیت الله حائری را، به قلم نیاوردم. فعلا به همین قدر بسنده می‌کنم و آن را به مجالی دیگر وا می‌نهم.
