به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین حبیب الله بابایی به اهمیت برگزاری مراسم عزاداری در ماه محرم و آثار تربیتی آن پرداخت و گفت: آنچه که انسان معاصر به طور روزانه نسبت به آن دچار چالش است رنج های برخاسته از درد و رنج های با ریشه های مختلفی همچون اقتصادی، فرهنگی، روحی و روانی و برخی باورهای پوچ گرایانه می باشد.
وی افزود: مسئله عاشورا برای انسانی که آمیخته به دردها و رنج های دنیوی و برخاسته از زندگی روزمره است چند عنصر کلیدی دارد که توجه به آن ها می تواند این انسان را در پیدا کردن راه جدید و بازگشت او به معنا، محبت، عشق و پیوندهای اجتماعی یاری کند.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی خاطرنشان کرد: نکته ای که در مسأله عاشورا تجلی پیدا می کند و شاید ما کمتر به آن پرداخته ایم این است که مصیبت اتفاق افتاده در عاشورا از جنس مصیبت های روزمره ما نیست. این تمایز موجب می شود توجه به مصیبت عاشورا، می تواند آلام ما را تسکین دهد.
وی مصیبت های روزمره انسان ها را از سرِ نداشتن دانست و گفت: همین امر وجه تمایز مصیب های روزمره ما با مصیبت عاشوراست؛ از دست دادن یک عزیز، از دست دادن مال و یا از دست دادن جایگاه اجتماعی از سر نداشتن است، اما آنچه در مقابل چنین درد و رنجی قرار می گیرد سختی هایی است که برای رسیدن به چیزی بوده اند.
حجت الاسلام والمسلمین بابایی آنچه را که در مورد انبیا و اولیای الهی و شهدا اتفاق می افتد را برای رسیدن به اهدافی بزرگ برشمرد و تصریح کرد: اینان برای رسیدن به چیزی و تحقق اهداف اخلاقی، انسانی و متعالی نهفته در وجود انسان متحمل درد و رنج ها شده اند.
وی با تأکید بر بی ارزش بودن درد و رنج های نوع اول افزود: این گونه درد و رنج ها همیشه بی معنا بوده و نوعی از پوچی و خلأ را برای انسان ها ایجاد می کنند؛ اما نوع دوم رنج ها ما را با گذر از یک درد به یک رشد، ترقی، هست، کمال و هدف نایل می کنند.
مدیرگروه مطالعات تمدنی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی بیان داشت: یاد مصیبتی همچون عاشورا نه تنها برای ما معناداری ایجاد می کند، بلکه تحمل و صبر ما را در مقابل رنج های روزمره نیز افزایش می دهد.
وی در ادامه به بررسی روش بهره گیری از ظرفیت های عاشورا در حیات فردی گفت: ما باید ببینیم نوع نگاه ما به این واقعه به صورت عقلی صرف، احساسی صرف و یا عقلی و احساسی توأم است؛ در این مورد باید بین عقل و احساس توازن ایجاد کرده و هم به ارزش های متجلی در روز عاشورا توجه داشته باشیم و هم ارتباط قلبی با مظلومین این واقعه برقرار کنیم.
حجت الاسلام والمسلمین بابایی اظهار کرد: اساسا تکرار محتوا در محافل حسینی و پایین بودن سطح مطالبی که در منابر ارائه می شود نمی تواند افراد را به حس معناداری برساند و تفاوت بین رنج های روزمره و این روش مصیبت عاشورا را برای آنان هویدا نمی کند.
وی با تأکید بر لزوم ارتباط درست با اهل بیت علیهم السلام عنوان داشت: این ارتباط زمانی ایجاد می شود که هم عقلی و اعتقادی و هم عاطفی و قلبی باشد.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی به نجات بخش بودن امام حسین(ع) در گذشته و در عصر حاضر پرداخت و گفت: وقتی صحبت از درد و رنج می کنیم و رنج های معنادار و بی معنا را مطرح می نماییم با ذکر برخی از مصائبی که برای شهدای ما، ائمه ما و امام حسین(ع) افتاده است، در صدد این نیستیم که رنج و درد را توجیه کنیم؛ بنابراین وقتی از درد و رنج و مصیبت متعالی یاد می کنیم در حقیقت برای این است که چنین اتفاقی در حق هیچ انسان دیگری رخ ندهد.
وی ادامه داد: بخشی از یاد رنج ها و مصائب برای کنترل رنج های تاریخی در آینده است و به این وسیله از ایجاد مصیبت ها در آینده می خواهیم پیشگیری کنیم.
حجت الاسلام والمسلمین بابایی دستاوردهای یاد مصائب متعالی را برشمرد و خاطرنشان کرد: یاد چنین مصیب هایی رشد ایمان در وجود انسان است؛ وقتی که ایمان به دست آید، ضعف های روانی کاهش یافته، تدبیر مسائل و مشکلات روزمره زندگی تسهیل می گردد و فرد مقاومت بالاتری در مواجهه با آلام زندگی پیدا می کند.
وی گفت: توجه به آلام متعالی بجز ایمان، یک عشق معنوی برای ما ایجاد می کند؛ این عشق معنوی چون در مقیاس اجتماعی و در قالب هیأت ها فعال می شود، موجب تعمیق روابط انسانی، روحیه دستگیری از همدیگر و یاری گری انسان ها نسبت به هم شده و به یک فرهنگ تبدیل کننده حیات فردی به اجتماعی می شود.
مدیرگروه مطالعات تمدنی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در پایان خاطرنشان کرد: یکی از میانبرها برای حل مشکلات همدیگر، ترویج فرهنگ همدردی است؛ این فرهنگ از طرقی همچون گردهمایی برای یاد مصائب و آلام متعالی محقق می شود.
