خبرگزاری حوزه | دعای روز دوم ماه مبارک رمضان «اللهمّ قَرّبْنی فیهِ الی مَرْضاتِکَ / خدایا، مرا در این ماه به خشنودی ات نزدیک کن»
شرط بندگی آن‌است که عبد همواره در طلب خشنودی مولایش بکوشد و تن، جان، خواب و خوراک خویش را فدای لبخند رضایت رب‌العالمین نماید و سر آسوده بر بستر نگذارد مگر آن‌که یقین کند رضایت خالق را کسب نموده است.
و عجیب نیست که خالق مهربانی‌ها، رضایت و خشنودی خویش را به کسب رضایت مخلوقاتش گره زده‌است.
در تمثیلی شگرف آمده است که موسی کلیم‌الله از پروردگار سوال کرد؛ بارالها گر تو بنده‌ای از بندگان خداوند می‌بودی، برای رضایت خدای خویش چه می‌کردی؟
ندای آمد، یا موسی اگر من مخلوق بودم، برای کسب رضایت خالق خویش، مدام به مخلوقات او خدمت می‌کردم
تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن/ به دَمی یا دِرَمی یا قلمی یا قدمی
《وجَنّبْنی فیهِ من سَخَطِکَ و نَقماتِکَ
و از خشم و انتقامت برکنار دار》
وای، ای معبود من! اگر تو بر بندگانت خشم گیری و اراده انتقام از آنها را داشته باشی، چه کسی تاب مقاومت در برابر اراده تو را دارد؟ و بنده مسکینت از خشم و انتقام تو ای عزیز، به چه کسی پناه برد؟ که تو در کتاب خویش، خود را (و الله عزیز ذوانتقام) خواندی.
ای بندگان خدا، تنها راه گریز از غضب و انتقام الهی این‌است، که از او به او پناه ببریم، که او پناه بی‌پناهان است
《 و وفّقْنی فیهِ لقراءةِ آیاتِکَ برحْمَتِکَ یا أرْحَمَ الرّاحِمین
و به قرائت آیاتت موفق کن، ای مهربان ترین مهربانان》
چه کلام شیرینی و چه شهد جان‌افزایست سوره‌های نورت...
ترنم آیاتت چو باران بهاری جان مرده را حیات جاودانه می‌بخشد...
بَه‌بَه، چه همدم آرام بخشی‌ست قرآنت...
آرام زیر لب می‌خوانم، الا بذکر الله تطمئن القلوب را و قرآنت را به سینه میچسبانم...
آرام باش ای قلب پر تلاطم من... دور کن از خویش اضطراب و نگرانی را، که قرآن در آغوش توست و زین پس، نه ترسی می‌ماند و نه اندوهگین می‌شوی...
هر آن‌کس که با قرآن هم‌نشین شود با همه زیبایی‌ها هم‌نشین است و بی‌چاره آن تیره‌بختی که از کلامت دور افتاد، پس به چاه ضلالت فرو افتاد...
ای قرآن زنده و پاینده با وجود تو دیگر محتاج حضور هیچ کس نیستم که سیدالساجدین و زین‌العابدین علیه‌السلام را فرمایشی‌است چنین؛
اگر همه آنها که بین مشرق و مغرب هستند، بمیرند، تا وقتی قرآن با من باشد، احساس تنهائی نمی کنم. (اصول‌کافی، ج۲)
محمدصادق‌ناطقی
