خبرگزاری حوزه/ آیین اسلام، آیین حفظ و حراست از تمام دستاوردهای هستی است. آموزه هایی بلند و والاتبار که از حقیقت هستی نشأت می گیرد و در کالبد انسان و طبیعت روح توحید و عبودیت و مهر ورزی و تعالی و تکامل را می دمد.
آیین اسلام، آیین مهر و عطوفت است. مهر به انسان، حیوان، طبیعت و همه کائنات.
و از آن جمله، توجه و عنایت ویژه به طبیعت و به خصوص، درخت و سبزی زمین.
کدام مکتب را می شناسیم که رهبرش در هنگامه جنگ به یارانش توصیه کند که مبادا به درختان آسیبی برسانند؟
کدام دین را به خاطر می آوریم که در آموزه های رفتاری اش اینقدر نسبت به کاشت و مراقبت از فضای سبز اهمیت و ارزش قائل شده باشد؟
در بیانات حضرات معصومین(ع) و شخص نبی مکرم اسلام(ص) و نیز در سیره آن بزرگواران چنین نقاط روشن و زیبا و تأثیرگذاری بسیار است.
پيامبرصلي الله عليه و آله می فرمایند: مَن نَصَبَ شَجَرَةً و صَبَرَ عَلي حِفظِها والِقيامِ عَلَيها حَتّي تُثمِرَ كانَ لَهُ في كُلِّ شَيءٍ يُصابُ مِن ثَمَرِها صَدَقَةٌ عِندَاللَّهِ
هر كس درختي بكارد و در نگهداري آن بكوشد تا ميوه دهد ، در برابر هرچه از آن ميوه به دست آيد ، پاداشي نزد خدا خواهد داشت
ميزان الحكمه ، ح 9143
یا در حدیث دیگری چنین یادآوری می نمایند که: إن قامَتِ السَّاعَةُ و فِي يَدِ أحَدِكُم فَسيلَةٌ ، فإنِ استَطاعَ أنْ لايَقومَ حَتّي يَغرِسَها ، فَليَغرِسْها
اگر قيامت فرا رسد و در دست يكي از شما نهالي باشد ، چنانچه بتواند بكارد، فرصتی برای کاشتن داشته باشد بايد آن را بكارد
كنزالعمّال ، ح 9056.
یا در بیان دیگری تأکید می کنند: ما مِن رَجُلٍ يَغرِسُ غَرساً إلاّ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الأجرِ قَدرَ ما يَخرُجُ مِن ثَمَرِ ذلِكَ الغَرسِ
هر كه نهالي بكارد ، خداوند به مقدار ميوهاي كه از آن درخت به دست ميآيد ، در نامه اعمال او پاداش مينويسد
كنزالعمّال ، ح 9057.
امام صادقعليه السلام نیز در بیان تکان دهنده ای تذکر و تنبه می دهند که: لاتَقطَعُوا الثِّمارَ فَيَبعَثَ اللَّهُ عَلَيكُم العَذابَ صَبًّا
درختان ميوه را قطع نكنيد كه خداوند بر شما عذاب فرو ميريزد.
الكافي ، ج ۵ ، ص 294.
آن حضرت در بیان دیگری می فرمایند: اِزرَعُوا و اغرِسُوا وَاللَّهِ ما عَمِلَ النّاسُ عَمَلاً اَجَلَّ و لاأطيَبَ مِنهُ
كشت كنيد و درخت بنشانيد ؛ به خدا قسم آدميان كاري برتر و پاكتر از اين نكردهاند.
بحار الأنوار ، ج 103، ص 68
و این همه در حالی است که دین اسلام و آیین پاک و آسمانی اش نه تنها نسبت به بشر بلکه نسبت به تمام مخلوقات، از جماد و نبات چنین حساسیت و توجه و اهمیتی قایل است و برای برپایی زندگی متعادل و متناسب در هستی و حرکت صحیح و منتظم همه مخلوقات در عرصه گیتی، برنامه دقیق و جامع و مانعی عرضه کرده است که تمام زوایا و ظرایف زندگی را برای همه مخلوقات از هر جنسی در برگرفته است.
آری؛ آیین اسلام، آیین حفظ و حراست از تمام دستاوردهای هستی است. آموزه هایی بلند و والاتبار که از حقیت هستی نشأت می گیرد و در کالبد انسان و طبیعت روح توحید و عبودیت و مهر ورزی و تعالی و تکامل را می دمد.
آیین اسلام، آیین مهر و عطوفت است. مهر به انسان، حیوان، طبیعت و همه کائنات.
و از آن جمله، توجه و عنایت ویژه به طبیعت و به خصوص، درخت و سبزی زمین.
بجاست که روز درختکاری که می تواند همه روزهای سال را شامل شود و در هر زمان و هر مکانی به خاطرمان بیاورد که کاشتن نهال و مراقبت از درختان، وظیفه و فریضه ای برای همه ماست، تلاش کنیم که سنت غرس درخت و احیای فضای سبز و تلاش در جهت نگاهداری این فضاهای زیبا و حیاتی را نصب العین خویش برای هماره زندگی مان سازیم.
بار دیگر به خاطر بیاوریم این بیان گهربار و تکان دهنده امام صادق(ع) را که «كشت كنيد و درخت بنشانيد ؛ به خدا قسم آدميان كاري برتر و پاكتر از اين نكردهاند».
