به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از آذربایجان غربی، رقیه عبدلی، امروز در جلسه پاسخ به شبهات فاطمی که در مدرسه علمیه علمیه الزهرا (س) شاهین دز برگزار شد، اظهار داشت: عده ای شبهه ایجاد می کنند که اگر از ناحیه خلفا بر فاطمه(س) ظلم و ستم روا شده است، چرا علی(ع) و بنی هاشم با آن همه شجاعت از ایشان دفاع نکرده اند و در این باره سکوت نموده اند؟ اگر حضرت علی(علیه السلام)، خلافت را حق خود می دانست، چرا برای گرفتن حق خود قیام نفرمود؟

وی در جواب این شبهه گفت: این که چرا حضرت علی(علیه السلام) و بنی هاشم در این باره صبر کردند و با آن همه شجاعت دست به شمشیر نبردند؟ باید گفت گاهی ممکن است چنین برداشتی صورت گیرد که تنها راه رسیدن به حق، استفاده از شمشیر و زور است و تنها می توان با توسل به نیروی قهریه، بدون در نظر گرفتن شرایط و پیامدهایی که ممکن است به دنبال داشته باشد، حق را ستاند؛ اما سیره پیامبران و بویژه پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) نشان می دهد که آن بزرگوار هرگز با توسل به زور به دنبال انجام رسالت و تبلیغ دین نبوده اند و حتی در بسیاری از اوقات ستم ها و ظلم های روا شده بر خود و پیروانشان را تحمل کرده اند تا بتوانند به مصالحی که آن را برای پیروانشان لازم می دانسته اند، دست یابند.

مدیر مدرسه علمیه الزهرا (س) شاهین دژ بیان کرد: تمامی مفسران درباره آیه (وَ أَنْذِرْ عَشیِرَتَکَ الأَقرَبینَ) اتفاق نظر دارند که این آیه در سال سوم بعثت نازل شده است و تا آن زمان هیچ یک از اقوام و خویشان پیامبر دعوت آن حضرت را از زبانشان نشنیده بودند و این تأخیر سه ساله به علت شرایط زمانی و مکانی ویژه بوده است.

وی اضافه کرد: این که در حدود سال ششم هجرت هنگامی که پیامبر با کفار قریش پیمان صلحی را منعقد کرد، هنگام نگارش پیمان نامه آن حضرت، علی(علیه السلام) را فراخواند و فرمود؛ بنویس به نام خداوند بخشنده مهربان! سهیل بن عمرو، نماینده کفار قریش، گفت: این خدایی را که تو می گویی، من نمی شناسم و تنها بنویس به نام خدا! پیامبر قبول کردند همان را بنویسند.

عبدلی افزود: در مفاد این قرارداد چنین آمده بود که به مدت ده سال بین مسلمانان و کفار جنگی در نگیرد. و هر شخصی از کفار به پیامبر پناهنده شود، بازگردانیده شود؛ اما اگر از افراد پیامبر کسی به قریش پناهنده شد، بازگشت داده نخواهد شد.

وی اضافه کرد: مفاد این پیمان نامه هر چند به نظر بسیاری از صحابه ظالمانه و غیر قابل پذیرش بود، اما پیامبر برای حفظ مصالح امت اسلامی و اهدافی بسیار ژرف تر از انعقادِ یک پیمان صلح آن را پذیرفت.

مدیر مدرسه علمیه الزهرا (س) شاهین دژ بیان داشت: امیرالمؤمنان علی بن ابیطالب (علیه السلام) نیز به خاطر مصالح و رفع فتنه و نابود نشدن اسلام سکوت نمودند و خود حضرت علی (ع) در مورد سکوت شان می فرمایند؛ "بایع الناس ابابکر و انا و الله اولی بالامر و احق به منه فسمعت و اطلعت، مخافة ان یرجع الناس کفاراً یضرب بعضهم رقاب بعض بالسیف ثم بایع ابوبکر لعمر و انا و الله احق به منه فسمعت و اطلعت مخافة ان یرجع الناس کفاراً ثم انتم تریدون ان تبایعوا عثمان اذاً و الله لا اسمع و لا اطیع."

زمانی که مردم با ابوبکر بیعت کردند من به خدا قسم از او سزاوارتر بودم و حق با من بود اما در عین حال اطاعت کردم که مبادا مردم کافر شوند و گردن هم را با شمشیر بزنند، سپس ابوبکر برای عمر بیعت گرفت در حالی که به خدا قسم من سزاوارتر بودم ولی باز هم اطاعت کردم که مبادا مردم کافر شوند و امروز شما می خواهید با عثمان بیعت کنید من رضایت نمی دهم و اطاعت نمی کنم.

وی گفت: آیا بااین اوضاع و احوال و شرایط سخت، که اسلام از همه جوانب دچار تهدید و خطر شده بود، حق با امام علی (علیه السلام) نیست که سکوت بفرماید؟ و ایشان ساکت ماند تا زحمت های ۲۳ ساله پیامبر و خون شهدایی چون حمزه، جعفر طیار... به هدر نرود. ایشان از خلافت خود جهت حفظ اسلام صرف نظر کردند تا اصل اسلام باقی بماند.

عبدلی در پایان تصریح کرد: همچنین حضرت با ملاحظه خطرهایی که در صورت قیام او، جامعه اسلامی را تهدید می کرد از قیام و اقدام مسلحانه خودداری کرد و با دشمنان خویش سازش نمود تا اصل اسلام محفوظ بماند.

انتهای پیام