به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین میرباقری در محفل معارفی حرم مطهر که در شبستان امام خمینی(ره) برگزار شد، با بیان این که خداوند متعال در آیات الهی حکمت را خیر کثیر نامیده است، اظهار داشت: کسی که در مقام شکر باشد و به شکر موفق شود انسان حکیم است.
وی در بیان معانی شکر و ذکر بی‌نهایت نعمت‌های الهی با اشاره به این که برخی از نعمت‌ها ظاهری و برخی باطنی و در پرده و حجاب هستند، اظهار داشت: شکر خداوند مقدمات و موانعی دارد که نخستین شرط آن توجه به نعمت‌ها و اولین مانع غفلت از نعمت‌هاست؛ عدم توجه به نعمت‌های الهی انسان را دچار کفران نعمت می‌سازد.
سخنران حرم مطهر بانوی کرامت افزود: اگر انسان به نعمت‌های الهی توجه داشته و خود را از آفت‌ها رها سازد، توفیق عبادت، مداومت بر زیارات، اهل صله‌رحم، احسان و نیکوکاری، مجاهده در راه خدا و توفیق خدمت به بندگان را خواهد یافت.
حجت الاسلام والمسلمین میرباقری به آفت شرک خفی در وابستگی انسان به غیر اشاره نمود و اظهار داشت: انسانی که در هر دامنی سر می‌گذارد وابسته به غیر، تعلق به غیر و احساس نیاز به غیر در او ایجاد خواهد شد؛ اگر آدمی فقط از دست خدا گرفت وابسته به او می‌شود و محبت الهی در دل او گداخته خواهد شد.
وی با بیان این که فقر انسان در عرصه‌های مختلف طریق ارتباط، بندگی و رشد اوست، اظهار داشت: اگر انسان فقرها و نیازهای خود را به غیر نسبت داده از دست دیگری بگیرد، آرام‌آرام به دیگران عادت نموده با آنها مأنوس و اگر آنها باشند خوشحال و آنها نباشند غصه می‌خورد.
سخنران حرم مطهر بانوی کرامت با بیان این که شرط شکر الهی این است که انسان اسیر اسباب و واسطه‌ها نشود، اظهار داشت: تمام نعمت‌های الهی واسطه‌هایی هستند که اگر انسان بدان‌ها تکیه و اعتماد کند از مقام شکر غافل خواهد شد؛ اگر انسان رشته نعمت‌ها را بگیرد و از این اسباب عبور کند، آراسته به شروط شکر خواهد شد.
وی خودمحوری را یکی دیگر از آفت‌های وادی شکر توصیف نمود و اظهار داشت: اگر کسی تلاش کند تمام نعمت‌های الهی را ببیند لحظه‌به‌لحظه خود را غرق در نعمت‌ها خواهد یافت؛ اگر با مشاهده این نعمت‌های مستمر اسیر اسباب نشود و بدان‌ها متکی نگردد، خود را از گرفتاری نفس رها سازد و همه نعمت‌ها را مستند به خداوند متعال بداند، گام نخست ورود به وادی شکر را برداشته است.
حجت الاسلام والمسلمین میرباقری به یکی دیگر از گام‌های وادی شکر اشاره نمود و ابراز داشت: اگر امکانات از خدای متعال است، قطعاً مقصدی در آن است و اگر انسان بدان مقصد توجه نداشته باشد، شاکر نیست؛ بعد از درک و فهم امکانات و نعمت‌های الهی، باید بدانیم که با هر امکان و نعمتی راهی به‌سوی خدا باز می‌شود.
سخنران محفل معارفی حرم مطهر یادآور شد: اگر توانستیم در امکانات خدا مقصد را ببینیم قدم دیگر وادی شکر را برداشته‌ایم و اگر در بهره‌گیری از این امکانات که مقصدی در مسیر خداوند متعال است، تقوا به خرج داده در راه خدا مصرف کنیم و بدان توجه و مراقبه داشته باشیم، در مسیر پیمایش قدم‌های بعدی وادی شکر قرار خواهیم گرفت.
وی افزود: شاکر کسی است که هم ریزش امکانات بر خودش را مشاهده می‌کند و هم همه امکانات را مسیری به‌سوی خداوند متعال می‌داند و از همه امکانات برای تقرب به ذات اقدس الهی استفاده می‌کند؛ به تعبیری دیگر شاکر همه امکانات را از دست خدا می‌گیرد و به دست خدا می‌دهد.
حجت الاسلام والمسلمین میرباقری سوره مبارکه هل عطی را یکی از سوره‌های قرآن کریم در بیان شکر دانست و یادآور شد: خداوند متعال در این سوره مبارکه از نعمت سبیل، رسول و اولیاءالله پرده برداشته، توضیح می‌دهند که با تمسک به ایشان چه امکانات الهی به سمت انسان سرازیر می‌شود.
سخنران حرم مطهر بانوی کرامت در ادامه به فرازهایی از آیات سوره مبارکه هل عطی اشاره نمود و با بیان این که سبیل مورد اشاره در این آیات اهل‌بیت علیهم‌السلام هستند، ابراز داشت: اگر وادی هدایت، ولایت و نور امام علیه‌السلام نباشد، امکان این که نعمت‌ها و امکانات انسان را به نتیجه و مقصد برساند وجود نخواهد داشت.
وی در ادامه تفسیر آیات سوره انسان «إِنَّ الْأَبْرَارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کَانَ مِزَاجُهَا کَافُورًا» تصریح کرد: کسانی که شاکرند و امکاناتی که از خدا گرفتند و در راه خدا قرار دادند، از جام‌هایی می‌نوشند که آمیخته با کافور است و کافور یا همان شراب طهور چشمه‌ای است که عباد الله که اهل‌بیت علیهم‌السلام هستند می‌جوشانند و در جام ابرار می‌ریزند. اگر انسان همراه امام علیه‌السلام باشد وارد ملک کبیر و عالم ملائکه و ملکوت خواهد شد.
حجت الاسلام والمسلمین میرباقری در بخش پایانی سخنان خود با تأکید بر این که شیطان تمام تمرکز خود را برای دوری انسان از وادی شکر قرار می‌دهد، اظهار داشت: شیطان برای این که انسان را از مقام شاکر بودن باز بدارد، راه مستقیم و صراط امام که همان وادی نزول هدایت‌الله است را با غفلت از آخرت، دلبستگی به دنیا، شبهات و شهوات می‌بندد.
