خبرگزاری حوزه - همدان / روزهایی در حال سپری شدن است که یادآور خاطراتی از رشادت‌ها و ایستادگی و مبارزه در بهمن ماه سال ۱۳۵۷ است؛ آری روزهایی به نام دهه فجر را سپری می‌کنیم. روزهایی که ایران من لحظه‌های نابی را در دفتر غیرت خود ثبت کرده کرده است و ما هر روز نه هر ثانیه‌ی آن را که ورق می‌نیم با انبوهی از اتفاقات توأم با ایثار، مقاومت و مبارزه رو به رو می‌شویم. مبارزه‌ای که جنسش با بسیاری از مبارزات فرق دارد چراکه مردم این سرزمین بر سر کشورگشایی و تاج و تخت مبارزه نمی‌کردند بلکه مبارزه می‌کردند تا کشورشان حفظ شود و دیگر نمی‌خواست پادشاهان ظالم جای جای سرزمینم را به بیگانگان ببخشند یا اجازه دهند بیگانگان بر آن بتازند.
مردم سرزمین من روح‌الله را همراهی کردند تا انقلابی را رقم بزنند که در دل آن زنده کردن اسلام بود؛ اسلامی که تا آن روز از پستوهای خانه‌ها فراتر نمی‌رفت؛ آری اسلام این دین جامع و الهی، در گوشه طاقچه‌ها خاک گرفته بود. گاهی به نمازی و روزهای بسنده می‌شد و این دین بزرگ در یک عمل عبادی آن هم فردی خلاصه شده بود.
روزی مردی الهی در مدینه فریاد أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلٰهَ إِلَّا ٱللَّٰهُ سر داد و مردم را به یکتاپرستی خواند و تا پای جان مبارزه کرد. او اسلام را به عنوان دین کامل معرفی کرد؛ بساط ظلم را برچید و با اسلام به بشریت عزت و اقتدار بخشید و دو هدیه گران‌بها همان قرآن کریم و اهل بیت علیهم‌السلام را برای ما به جا گذاشت و امتش را به طاعت از این دو سفارش کرد.
مردم سرزمین من در بهمن سال ۱۳۵۷ به تبعیت از پیامبر بزرگ اسلام صلی‌الله علیه و آله به پا خاستند و امام خمینی (ره) را یاری کردند، چون یقین داشتند که نهضت او به دنبال اجرای دستورات اسلام در تمام زندگی بشر است و اسلام جز سعادت و کمال برای مردم نمی‌خواهد.
جهانیان بدانید که مردم سرزمین من انقلابی را از جنس دین خدا رقم زندند. انقلابی بر پایه ظلم ستیزی و فساد ستیزی. مردم سرزمین من غیورانه ایستادند و مبارزه کردند تا سرزمینشان و نسل آنها به سمت رشد و تعالی حرکت کنند.
وجود مردم سرزمین من رنگ و بوی الهی داشت تاج‌گذاری آنها نبود، سزاوار تاخت و تاز بیگانگان نبودند. مردم سرزمین من شایسته بهترین‌ها بوده و هستند آنها لایق رشد روزافزون هستند.
ای جهانیان بدانید، ندای هل من ناصر بزرگ مردی چون حضرت روح‌الله خمینی (ره) بر سرشت پاکشان نشست و او را لبیک گفتند؛ لبیک گفتند تا بساط هر ظلم و فسادی از این سرزمین رخت برکند و نفس تازه دین خدا بر جان‌هایشان بدمد؛ آنها گل‌های تازه شکفته خود را تقدیم او کردند و آه که چه بسیار داغ‌هایی که سرزمینم نظاره‌گر آن بود...
امروز که من بر این غیرت می‌بالم و از آن روزهای پر خاطره قلم می‌زنم، ۴۳ است که مردم سرزمین من در سایه عزت و اقتدار اسلام به سمت پیشرفت‌های روزافزون در حال حرکت است.
فقط سرزمین من است که اینگونه به خود می‌بالد؛ آری بر رقم زدن انقلابی نو از جنس دین خدا بر جهانیان می‌بالد. مردم سرزمین من! این پیروزی گوارای وجودتان باد...
مریم بیگدلو
