به گزارش مرکز خبر حوزه، دکتر محمد کاظم شاکر از اساتید دانشگاه در این نشست با اشاره به اینکه خاورشناسی به طور کلی  به سه دوره تقسیم می­شود، گفت:خاورشناسی یعنی پژوهش­هایی که غربیان درباره جهان شرق، اعم از پژوهش درباره ادبیات، آداب، رسوم و ادیان انجام داده­اند.

وی دوره اول خاورشناسی را خاورشناسان وابسته به کلیسا عنوان کرد و خاطرنشان ساخت: دوره اول از خاورشناسی که در رابطه با قرآن انجام شد، خاورشناسان وابسته به کلیسا بودند و اولین فعالیت­هایی که درباره قرآن انجام دادند، ترجمه قرآن با زبان­های علمی خودشان بوده است.

این نظریه­پرداز ادامه داد: آنها ترجمه قرآن را با نظر علمای خودشان بر قرآن انجام داده بودند تا بتوانند جلوی گسترش قرآن را بگیرند.

این استاد دانشگاه با اشاره به این‌که دوره دوم خاورشناسی توسط دولت­های استعماری هدایت می­شد، اظهار داشت: در دوره دوم دولت­های استعماری کاری به دین نداشتند، بلکه هدفشان این بود که فرهنگ و دین کشورهای تحت حکومت خود را بهتر بشناسند تا بتوانند منافع خود را بهتر به دست بیاورند.

دکتر شاکر دوره سوم خاورشناسی را دوره فعالیت­های خاورشناسان آکادمیک و روش­مند دانست و اذعان داشت: دوره سوم که ما الان در آن قرار داریم، دوره­ای متفاوت با دو دوره قبل است. خاورشناسی از نیمه قرن 19 به بعد یک رشته آکادمیک و روش­مند دانشگاهی شده است. امروزه در دانشگاه­های غرب دپارتمانی به نام دپارتمان شرق­شناسی وجود دارد.

وی افزود: در این دوره دین و دولت، هیچ­کدام کنترل خاورشناسی را در اختیار ندارند؛ البته دین و دولت دخالت­هایی می­توانند در این کار داشته باشند؛ ولی فعلا در اختیار آنها نیست. امروزه خاورشناسان همانند قبل نمی­توانند به راحتی هر حرفی را در مقالات و کتاب­ها بنویسند؛ چون در مقابل آنها اشخاص دیگری می­توانند آنها را نقد کنند و به نوشته­های آنها جواب دهند.

این نظریه­پرداز در بخش دیگر از سخنان خود به بحث مصادر قرآن پرداخت و تصریح کرد: خاورشناسان طبیعتا با مبانی خودشان سراغ قرآن می­روند و از آن سخن می­گویند. بعضی از این خاورشناسان حتی اعتقادی به وحیانی­بودن قرآن ندارند و برای قرآن مصادری را ذکر می­کنند.