واقعا فقط خدا می داند که در این کشور اسلامی چه خبر است.
عکس ها بزرگ ترین فریاد هستند، آن جا که زبان کم می آورد از گفتن، نوشتار نیز هم؛ این است که گفته اند گاه بیشترین تاثیر را یک عکس یا یک فیلم کوتاه بر روان آدمی می گذارد.
چند روز پیش در عوالم وب گردی، در یکی از سایت های داخلی به یک سری عکس راجع به بحران سومالی برخوردم . یکی از آن ها لحظه جان دادن یک کودک گرسنه بر روی دستان مادر داغدارش را به تصویر کشیده بود و اشکی روان و پرغصه از وداع مادر با عزیز دلبندش.
عکس دیگری کودکی را نشان می داد که مشتی خاک بر دست گرفته و آن را می خورد!
واقعا عمق این فاجعه انسانی را چه کسی می تواند به خوبی درک کند.
اوضاع به گونه ای شده که سازمان ملل رسما اعلام کرده بزرگترین بحران انسانی حال حاضر پیش روی جهان ، بحران گرسنگی در سومالی است.
حقیقت آن است که این کشور شرق قاره سیاه که در منطقه‌ای به نام شاخ آفریقا واقع شده امروز گرسنگان و قحطی زدگانی را در خود جای داده که شاید تاریخ بشر کمتر به چشم خود نمونه هایی از آن را دیده باشد.
همین چند روز پیش با یکی از دوستان راجع به سومالی صحبت می کردیم که می گفت از طریق یکی از رفقا ایمیلی برای من ارسال شده که در آن به این نکته اشاره شده که حدود یک ماه پیش، آقای پاپ به عنوان مهم ترین شخصیت مذهبی دنیای مسیحیت اعلام فراخوان جهانی به منظور کمک به گرسنگان مسلمان سومالیایی داده است.
خوشبختانه مسئولان ما، حوزه‌های علمیه و بزرگان دین نیز به فکر افتاده‌اند و فراخوان داده‌اند «آی مسلمین! برادر و خواهری از ما، چند صد کیلومتر آن طرف تر دارد جان می دهد و حقا هیچ ندارد که بخورد»!
مسأله‌ای که تأسف بار است این که، برخی وقتی این قبیل موضوعات پیش می‌آید، سریع به سراغ آن ضرب المثل قدیمی می روند « چراغی که به خانه رواست...»!
اصلا گویا قائل به تفاوت گرسنگی و وضع گرسنگان و محرومان در ایران با سومالی نیستند، شاید هم بندگان خدا نمی دانند « من سمع ینادی.....» سخن پیامبر رحمت ما بود؟!
و حال می شود این سوال را از وجدان خود بپرسیم، آیا واقعا ما مسلمانیم و حال آن که برادران و خواهران دینی مان در گوشه ای از این کره خاکی «هیچ» ندارند برای خوردن.
گرسنگانی که برای یافتن چیزی که شکم خود را با آن سیر کنند، روزها راه می روند و شاید عقل ما هم قد ندهد انسان تا این حد گرسنه چگونه اصلا راه می رود!
درست است که خشكسالي، نباريدن باران و جنگ های داخلي در سومالی نقش اصلی را در بروز این فاجعه داشته، اما آیا با وجود همه این ها و این که در کشور خودمان هم کم نیستند افرادی که نیازمند یاری و حمایت دولت و مردم هستند، می توانیم بی خیال و بی تفاوت باشیم.
***
ماه، ماه میهمانی خدای کریم و مهربان است؛ ماه علی (ع) ؛ آن که طاقت دیدن گرسنگی و محنت انسان ها را نداشت و بر طریق عدالت و یتیم نوازی بود تا آن که در خانه محبوبش « فزت و رب الکعبه » گویان، به فیض رستگاری رسید.
ای کاش علی شویم و عالی باشیم
هم سفره کاسه سفالی باشیم
چون سکه به دست کودکی برق زنیم
نان آور سفره های خالی باشیم
یا علی مدد!
سید محمد مهدی موسوی
