به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری حوزه، عادل عبدالمهدی نوشت: برخی دوست دارند درگیری های سوریه میان شیعه و سنی باشد همان طور که دیگران هم می­خواهند این درگیری در عراق میان شیعه و سنی باشد. واقعیت ها نشان می­دهد که تغییرات سیاسی، تغییرات توازن نیروهای مذهبی را نیز با خود به همراه دارد و این یک امر طبیعی است که خود را تحمیل می­کند، همان طور که سلجوقی ها و فاطمیون و ایوبی ها و عثمانی ها و صفوی ها و وهابی ها نیز همین گونه بوده اند. چرا که آغاز ابعاد سیاسی از مذاهب است و اهالی این مذاهب ثمرات مثبت و منفی این سیاست ها را برداشت خواهند کرد.

اسلام در حال انتشار است و مذاهب هم با آن منتشر می­شوند و حضور خود را رفته رفته در مساحت های گسترده تری ثبت خواهد کرد. البته این به معنای یک پیشرفت منسجم و برنامه ریزی شده تمدن نیست. شیعیان، امروز هزاران بار از آنچه که در گذشته بوده اند قوی تر هستند. اهل سنت هم ضعیف تر از گذشته خود نیستند. بلکه قدرتمند تر شده اند. اما هیچ چیز بیشتر از خود شیعه و سنی و تندروی افراطیان شیعه و سنی، آنها را تهدید نمی­کند. شیعه دارای یک مرجعیت قدرتمند و مؤسسات و حکومت است و اگر میدان پیدا کنند  قدرت تاثیر و کارایی بیشتری دارند همان طور که از قدرت جنگی خوبی برخوردارند. اهل سنت هم از گروه ها و کشورهای با تجربه و قوی و موقعیت مناسبی در منطقه و جهان برخوردارند.

اهل سنت تعداد بیشتری دارند اما شیعه نیز در قلب جهان اسلام و خاور میانه و مناطق نفت خیز مسلمانان، تعداد و قدرت کمتری ندارد و برای همین است که برخی از تغییرات عراق و هلال شیعی و واقعیت های یمن و بحرین در هراسند. اینها توطئه و صدور انقلاب و تلاش برای آزار و محو اهل سنت نیست بلکه یک واقعیت است. همچنین هنگامی که برخی از تحولات مصر و سوریه می­ترسند، علت این تغییرات توطئه یا تلاش برای آزار شیعه و محو آنها نیست بلکه به این علت است که امور باید در مجرای طبیعی پیش برود .

عصر ما عصر احترام به دیگران و آزادی بیان و دموکراسی و ارتباطات است و پتانسیل های تاریخ بشر در حال آزاد شدن است و راه فراری از آن نیست. البته بر خلاف آنچه که افراطی ها و متعصبان ما را به آن می­کشانند و ای کاش عقلا آن را جبران می­کردند. عقلایی که به جای دفاع از خود و حقوق خود با دیگران دشمنی نکرده و دیگران را نفی نمی­کنند.   

مشکل، همزیستی اهالی این دو مذهب نیست. مساله این است که باید جلوی فتنه گرفته شود و نظمی ایجاد شود تا همه شهروندان شیعه و سنی، اکثریت و اقلیت، مسلمان و مسیحی در کنار هم زندگی کنند و در میهن خود آرامش داشته باشند. و از حقوق خود و عدالت برخوردار باشند. بدون سوء استفاده از افراط و منافع سیاسی و توجیه های ضد و نقیض برای ایجاد درگیری و کشتار میان طوایف که موجب زیان همگان می­شود.