به گزارش خبرگزاری حوزه آیت‌الله العظمی صافی در حاشیه دیدار اعضای ستاد برگزاری کنگره «فقیه آگاه» با بیان خاطره‌ای از مرحوم آیت‌الله العظمی گلپایگانی گفتند: در سال 54 طلاب در مدرسه فیضیه تحصن کرده بودند و اجازه بردن غذابر آنها از سوی رژیم داده نمی شد و اعلام کرده بود متحصنین عده‌ای توده‌ای هستند و نظام کمونیستی می‌خواهند و پرچم سرخ آنجا بالا برده و به این صورت طلاب را متهم کردند.
آیت‌الله العظمی گلپایگانی(ره)، تصمیم گرفتند از طلاب و روحانیون رفع اتهام بشود، لذا نامه‌ای به آیت‌الله خوانساری نوشتند و ماجرا را توضیح دادند و از طلاب رفع اتهام نمودند.
نیمه‌های شب صدای زنگ تلفن به صدا در آمد و من گوشی را برداشتم، شخصی بدون این که خودش را معرفی کند با عصبانیت وتندی به من گفت؛ الان از خدمت اعلی‌حضرت آمده‌ام، از این نامه‌ای که آقا نوشته‌‌اند بسیار ناراحت هستند.
ایشان ادامه دادند:این آقا خودش را به من معرفی نمی کرد و مرتب می‌گفت، آن نامه، من هم می‌‌گفتم، کدام نامه؟! البته می دانستم چه نامه ای، می خواستم خودش بگوید، ولی وی مرتب می‌گفت، «فرمودند که این نامه باید امروز تکذیب شود».
بالاخره خودش را معرفی کرد و گفت: من معاون تیمسار نصیری هستم و آقای گلپایگانی این نامه را نوشته باید آن را تکذیب کند و امر کرده اند که اگر هم شده باید بیایم ایشان را از خانه بیرون بکشیم و جواب آن را بدهد.
من گفتم، الان نصف شب است، ایشان هم خوابیده‌اند وشما می گویید تلفن را هم برنمی دارند؛ حالا ببینم چه کاری می‌توانم بکنم، ولی من به شما بگویم آنچه سابقه داشته و دارد، این است که اگر مراجع چیزی را بنویسند و امضا کنند، اگر سرشان هم برود آن را تکذیب نمی‌کنند.
آمدم آقا را بیدار کردم، موضوع را به ایشان گفتم و تصمیم آنها را تشریح کردم که می خواهند به منزل حمله کنند، جواب آقا هم معلوم بود آقا گفتند: برو بگو من این نامه را نوشته‌ام و مطالبش هم همین است و شما هر کاری از دستتان می‌آید انجام دهید.
من هم آمدم به همین تندی مطالب را گفتم، وقتی دیدند قضیه جدی است، عقب‌نشینی کردند.
