صاحب نظری که سال ها دغدغه ذهنی و فعالیت های عملی اش متوجه و متمرکز بر تحقق وحدت حوزه و دانشگاه بود و در این راه نیز خون خویش را فدای مکتب و انقلاب نمود.
در طول حدود سه دهه از این نام گذاری، هم حضرت امام (ره) و هم مقام معظم رهبری به عنوان سکان داران اصلی کشتی انقلاب اسلامی، بارها و بارها، ضرورت وحدت این دو نهاد مهم علمی را متذکر شده و از نخبگان این دو مجموعه خواسته اند در این باره بیشتر اندیشیده و نسبت به رفع موانع فرارو، چاره کار کنند.
معمار کبیر انقلاب همواره به اين دو نهاد به عنوان دو بال پرواز علمی و معنوی كشور مي‌نگريستند. ایشان به طور خاص، دانشگاهیان را به ارتباط هر چه بیشتر با روحانیون توصیه کرده، می فرمودند:«توصیه این جانب آن است که نسل حاضر و آینده غفلت نکنند و دانشگاهیان و جوانان برومند عزیز، هر چه بیشتر با روحانیان و طلاب علوم دینی پیوند دوستی و تفاهم را محکم تر و استوارتر سازند و از نقشه ها و توطئه های دشمن غدّار غافل نباشند...»
این تاکیدات که امروز به طرق مختلف در کلام رهبر فرزانه انقلاب نیز مشهود است، خود حاکی از یک خلا جدی در این باره در دوران پیش از پیروزی انقلاب می باشد؛ خلایی که گرچه با پیروزی انقلاب و نقش آفرینی یاران حضرت امام روح الله(ه) همچون حضرات آیات بهشتی، مطهری، مفتح، خامنه ای و دیگران تا حدودی رفع شد اما جای شکی وجود ندارد که هنوز تا رسیدن به نقطه مطلوب و ایده آل در این باره، راهی طولانی وجود دارد که عزمی دلسوزانه و راسخ و صدالبته برنامه ای هدفمند را می طلبد.
دقیقا از همین منظر است که مقام معظم رهبري می فرماید:« مسأله‌ى وحدت حوزه و دانشگاه به اعتقاد من يكى از اساسى‌ترين و پيچيده‌ترين و عميق‌ترين مسائل انقلاب است. »
ایشان همچنین بر این نکته اشاره می کنند که:« وحدت حوزه و دانشگاه، يعنى وحدت در هدف. هدف اين است كه همه به سمت ايجاد يك جامعه‌ى اسلامى پيشرفته‌ى مستقل، جامعه‌ى امام، جامعه‌ى پيشاهنگ، جامعه‌ى الگو، ملت شاهد - ملتى كه مردم دنيا با نگاه به او جرأت پيدا كنند، تا فكر تحول را در ذهن خودشان بگذرانند و در عملشان پياده كنند - حركت نمايند. »
نیاز به همفکری و تعامل اندیشه ای حوزه و دانشگاه در عرصه شناسایی و حل مشکلات زیربنایی و روبنایی جامعه و نظام اسلامی، از جمله بایسته هایی است که وحدت این دو نهاد را ضرورت می بخشد ، چه آن که اساسا هدف از وحدت حوزه و دانشگاه خدمت به جامعه اسلامی و گشودن گره های کور آن است.
از این منظر، بهره گیری از نبوغ و خلاقیت اندیشمندان و فرهیختگان این دو نهاد در راستای اعتلای نظام اسلامی و صدور پیام انقلاب اسلامی به سراسر جهان، رسالت مهم حوزویان و دانشگاهیان را تشکیل می دهد.
نکته مهم دیگر در این مجال آن است که اساسا تربیت نیروهای متخصص و متعهد نیازمند وحدت حوزه و دانشگاه است، به ویژه با عنایت به این که تامین نیازهای نظام اسلامی در عرصه های مختلف خاصه در چهارمین دهه عمر آن – به عنوان دهه پیشرفت و عدالت- مستلزم کادرسازی حوزه و دانشگاه است.
در این میان، شکی نیست که اگر وحدت حوزه و دانشگاه، صرفا به برگزاری چند همایش و سمینار و احیانا صدور بیانیه ای در خاتمه یک مراسم محدود و منحصر شود، گرچه شاید این ها برای مدیران جلوه رسانه ای داشته باشد ، اما به واقع در این صورت غایت اصلی محقق نشده و روز از نو و ....!
سید محمد مهدی موسوی
