بی تردید هیچ نام و یادی در تاریخ بشریت بی دلیل باقی نمی ماند؛ چه در بزرگی و چه در کوچکی.
نام و یاد بزرگان تاریخ، پرهیبی از شکوه و عظمت شخصیت و منش آنها در طول حیات طیبه شان و نموداری از تمام آنچیزی است که آنها تلاش کردند در طول سالهای عمرشان به منصه ظهور و بروز برسانند.
بزرگی بزرگان را نه باید در مقیاس اندیشه های کوچک و انگاره های پندارگونه مردمان سنجید و نه در کشاکش اغراق و تحقیر این و آن به بازی گرفت.
حق آنست که سیره و صورت زندگانی هر کسی را بر مبنای حقیقت آنچه از او برجای و در یاد مانده است به محک حقیقت گذاشت و خلوص او را در آوردگاه رفتار انسانی و اخلاق آسمانی سنجید.
در طول تاریخ بشریت اما نامهای زیادی در راستای آزادگی و ایثار و بزرگی ثبت و ضبط شده اند که بی تردید یکی از این نامهای درخشان و یادهای نورافشان «ام البنین» است.
بزرگ زن روزگار تنهایی علی(ع) در تاریخ سرخ و سبز آن سالهای غم اندود و خطیر که عرصه ای شد برای تصویرگری یکی از زیباترین تابلوهای هستی به دست بانویی که ایمان و اعتقاد راسخش عزم جزمی را برساخت تا در آوردگاهی مثل کربلا نقش آفرینی کند و حقیقت یاری خدا و خدائیان را به تصویر بکشد.
ام البنین چه در جایگاه همراهی و همدلی و همسری علی(ع) و چه در میدان تربیت نسلی از شیرمردان عرصه حق به طلایه داری حضرت ابوفضائل عباس (ع) به راستی و درستی حق مطلب را ادا و کار را تمام کرده بود و یکی از ماندگارترین و جاودانه ترین و اصیل ترین یادگارهای انسانی انسان را زیر این چرخ کبود و بر فراز قله زندگی بشر برجای نهاد.
ام البنین همراه علی(ع) شد و جایگاه زهرا(س) را با حضوری سبز و ایمانی و رشید امتداد، داد و گرچه همیشه بر خود می لرزید از اینکه مادری نام گیرد در زیر طاق کسرای شمیم و عطر زهرا اما این همه، خود نشان از منش و روش نجیب و متین و اصیل او بود که حد نگه می داشت و در برابر کبریای رستاخیزی و شرف لولاکی زهرا خود را هیچ می دید.
ام البنین مربی برجسته ترین نماد و نمود عشق و وفا و ایثار و جانبرکفی شد و عباس را در مکتب رشادت و شهامت و شهادت پرورش داد.
آری؛ نکته آن است که این عباس با آن همه عظمت و شوکت و مهر و صفا و خلوص و مردانگی کجا آموخت و کی رسید و چگونه بدینجا رسید.
کدام دامان پاک و آغوش پرمهر و زانوی سلیمی او را آموخت که در راه صعب و سنگلاخ عشق و مستی، اینچنین پاک و زیبا و ماندگار، تاریخ را به زانو درآورد و شهادت را به بازی بگیرد.
ام البنین بود که در دل جوان عباس جوانه های شور و شعور را کاشت و با اشک پرمهر و شیر شریفش پرورش داد تا در امتداد افق حضور ناب و تابناک و مادرانه او قد بکشد و در وسعت سبز باغ ایمان ریشه دواند.
ام البنین نماد و نمونه ای شد از رشادت مادرانه ای که شهد رشادت را در دل و روح جوانان رشید و شهیدان راه عشق نوشاند و الگویی شد برای مادرانی که در طول سالهای هشت سال دفاع مقدس ما یاد و نام بزرگ زنان و مادران صدر اسلام از سمیه گرفته زینب(س) را زنده کردند و خونی تازه در رگهای اسلام ناب دواندند.
درود و رحمت خدا بر روح پرفتوح بانوی عزیز و عظیم الشأن حضرت ام البنین(س) که دامانش معراج مردان راه خدا شد و گرامی باد یاد و خاطره مادران و هسران فداکار و رشید شهیدان راه اسلام از روزگار صدر تا سالهای واپسین و تا روز آخرین.
