عن أَبِي جَعْفَرٍ ع  قال : قُرَّاءُ الْقُرْآنِ ثَلَاثَةٌ رَجُلٌ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَاتَّخَذَهُ بِضَاعَةً وَ اسْتَأْجَرَ بِهِ الْمُلُوكَ وَ اسْتَطَالَ عَلَى النَّاسِ وَ رَجُلٌ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَحَفِظَ حُرُوفَهُ وَ ضَيَّعَ حُدُودَهُ وَ رَجُلٌ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَوَضَعَ دَوَاءَ الْقُرْآنِ عَلَى دَاءِ قَلْبِهِ فَأَسْهَرَ بِهِ لَيْلَهُ وَ أَظْمَأَ بِهِ نَهَارَهُ وَ قَامَ بِهِ فِي مَسَاجِدِهِ وَ تَجَافَى بِهِ عَنْ فِرَاشِهِ فَبِأُولَئِكَ يَدْفَعُ اللَّهُ الْبَلَاءَ وَ يُزِيلُ الْأَعْدَاءَ وَ بِأُولَئِكَ يُنَزِّلُ اللَّهُ الْغَيْثَ مِنَ السَّمَاءِ وَ بِأُولَئِكَ يرد [يُدِيلُ اللَّهُ مِنَ الْأَعْدَاءِ وَ اللَّهِ لَهَؤُلَاءِ فِي قُرَّاءِ الْقُرْآنِ أَعَزُّ مِنَ الْكِبْرِيتِ الْأَحْمَر.

امام باقر (ع) فرمودند؛ قاریان قرآن سه دسته‏اند:

1-کسی که قرآن می خواند و آن را وسیله ای می  سازد تا توجه حاکمان و ملوک  را بخود جلب كند و بر مردم ، برتری می‌جوید.

2-شخصی که قرآن می خواند و و حروف و قواعد  آن را مراعات می کند ولى دستوراتش عمل نمی كند و احکام و حدود قرآن  را ضایع می‌نماید.

3- کسی که قرآن می خواند و آن را داروى  دردهای خود می سازد، شب براى آن خواندن و عمل به آن بيدارى  می كشد و روز تشنگى، در مساجد به قرائت آن قيام  می‌كند در حال که بستر خود را رها می‌کند.

سپس امام در ادامه روایت می‌فرمایند: به خاطر این ها  است كه خداى عز و جل  بلا را دفع  می  كند دشمنان را سركوب می نمايد و از آسمان باران می فرستد.

به خدا سوگند گونه قاریان از كبريت احمر كمياب ترند.

   أمالي الصدوق، ص: 203