عراق، میان چنگال تروریسم و برخی خیانت های داخلی گرفتار شده، معرکه ای میان مردم عراق و دشمنان آن و دخالت دست های خارجی و خیانت برخی دست های داخلی که عراق را به این پرتگاه خطرناک رسانده اند. پرتگاهی که عبور از آن ممکن است اما راه بازگشتی ندارد.

برافروختن آتش فتنه طایفی و تلاش برای از بین بردن روحیه ملی و ایجاد شکاف در صفوف ملت و پاشیدن سم تفرقه به دست مزدوران اسراییل و دخالت برخی سیاستمداران برای تکمیل پازل بعثی هایی که فرماندهان آن این روزها تلاش می کنند بار دیگر برای اجرای توطئه های پلید خود روی کار بیایند.

حداقل سی و پنج روز است که بحران ادامه دارد و همچنان نیز خشک و تر را با خود می سوزاند. در گذشته نه چندان دور صدام معدوم سازمانی نظامی را پایه ریزی کرد تا از آن برای پشتیبانی از نظام سرکوبگر خود و از بین بردن معارضان به روش های مختلف استفاده کند. این سازمان برای کشتار مردم حتی از ذوب کردن آنها در تیزاب هم ابایی نداشت. بدین ترتیب صدام توانست دستگاه های امنیتی متعدد داخلی و خارجی را تاسیس کند و تامین اعتبار این دستگاه ها هم به طور طبیعی از جیب مردم صورت می گرفت و امروز نیز قرار بر این شده که بحران داخلی عراق به دست همین حزب بعث و با روش ها و اسم های مختلف انجام شود.

پس از سرنگونی نظام بعثی در سال 2003 بهتر این بود که افراد مخلص و مجاهد عراقی حفظ شده و از کار برکنار و بازنشسته نشوند اما این کار با انگیزه های انتقام جویانه اتفاق افتاد و سبب آن نیز جهل سیاسی و غلبه احساسات بود، احساساتی که در آن زمان بر بیشتر سیاسیون غلبه یافته بود. سیاسیونی که صدام و اطرافیان او بیشتر افراد خانواده او را کشته بودند، اکنون نمی توانستند خود را کنترل کرده و منافع ملی را بر منافع شخصی یا گروهی خود ترجیح دهند. در حالی که صدام توانست با بخشیدن پول و زمین ها و خانه های مرفه به افراد خود وفاداری بیش از نیمی از آنها را به دست بیاورد و البته عکس آن نیز صحیح است.

از سویی تمامی مؤسسات نظامی و مدنی عراق پس از ورود نیروهای آمریکایی به عراق و پایان یافتن حکومت سابق عراق شکل گرفت و دولت منتخب کنونی هنوز هم که هنوز است نمی تواند ملت پراکنده عراق را دور خود جمع کند چون از توانایی اطلاعاتی و نظامی و سیاسی اندکی برخوردار است. از آنچه گفته شده می توان نتیجه گرفت کسانی که قدرت عراق را هم اکنون در دست دارند، همچنان در یک دایره بسته میچرخند و به دنبال راه خروجی ولو کوچک از بحران هستند.

در آن زمان هیچ کدام از اهل سنت طرفدار صدام نبودند بلکه صدام اختلافات زیادی با قبایل غربی و برخی شیوخ قبایل الحویجه داشت و به همین خاطر به آنها و نزدیکان آنها اجازه نمی داد وارد مؤسسات دولتی بشوند. اما نکته این است که پس از نظام صدام نیز التفاتی به این افراد و قبایل نشد و ظلم و ستمی که توسط حزب بعث به آنها روا شده بود جبران نشد.