خبرگزاری حوزه/ بی تردید توجه به همکیشان و به خصوص همسایگان خویش از خصوصیات مسلمانان است خاصه در زمانی که انها در تنگنای مصایب و مشکلات و دردهای زمانه، دست و پنجه نرم می کنند و نیازمند یاری هستند.

احادیثی از حضرت رسول اکرم(ص) و نیز از سایر معصومین(ع) و همچنین تشعشعاتی از روح جاری در آموزه های قرآنی ما مسلمانان وجود دارد که ما را به حقیقت این امر رهنمون می سازد. نمونه اش همان بیان معروف حضرت رسول(ص) که هر کس ندای مسلمانی را بشنود که فریاد یاری و استمداد برآورده و درخواست کمک دارد و پاسخی ندهد،پس مسلمان نیست.

خاصه اینکه این صدا در همسایگی ما به گوش رسد؛ چه همسایه خانه خودمان و چه همسایگی خانه بزرگمان ایران اسلامی.

بی تردید این پاسخگویی می تواند نحوه های مختلف و اشکال گونانگونی داشته باشد.

یاری یک مسلمان با دستگیری از او و دلجویی از همسایه با توجه و خبرگیری از او و کمک رسانی چه در بعد مادی و چه در وجه معنویش می تواند نمونه هایی از این خصال نیکو و وظیفه و تعهد انسانی و اسلامی باشد که در دین ما موکدا بدان تأکید شده است.

اما در زمانه ما که سیطره رسانه ای بی رقیب و پیشرو مثل سینما، همه چیز عالم را تحت تأثیر و زیر امواج خود قرار داده است می توان و باید ما نیز به عنوان معتقدان به دین اسلام، از این ابزار ارزشمند و کلید پیشروی فکری و فرهنگی و آموزگار بشر امروز استفاده کنیم و مبانی فکری و دستاوردهای عقیدتی و داشته های غنی و ارزشمند اندیشگی مان را با برد فوق العاده و عظیم و جهانیش به همه عالم منتشر کنیم.

یکی از آثار سینمای ایران که تلاش کرده است حرکتی در همین جهات معنوی و انسانی و اسلامی بروز دهد و محصولی به مخاطب ارائه کند که در ازای تماشای آن هم با وضعیت بغرنج مردمان مسلمان یکی از ممالک اسلامی خاورمیانه آشنا شوند و هم مصایب و سختی های دردآور و رنج آولد آنها را با هنر تصویر درک و دریافت نمایند فیلمی است به نام «خاک و مرجان» که اخیر بر پرده سینماهای کشور رفته است.

فیلم سینمایی «خاک و مرجان» را می توان یک ملودرام سیاسی دانست که در عین پرداختن به موضوع یک خانواده رنجور افغانی و مرد خانواده که همسرش را از دست داده و در غم فراق او دچار و گرفتار است به موضوع طالبان از سویی و موضوع اشغال افغانستان توسط نیروهای آمریکایی از سوی دیگر پرداخته و به آسیب شناسی این دو بلای دامنگیر مردم ستمدیده و درمانده این کشور اسلامی توجه نموده است.

داستان «خاک و مرجان» درباره مردی افغانی است. او پس از سال‌ها که همسرش را در انفجار طالبان از دست داده به همراه دو دخترش برای برپایی ازدواج دختر بزرگش به کابل برمی‌گردد اما در مراسم عروسی، زنی به‌جای مادر عروس نقش‌آفرینی می‌‌کند. همراه زن، پسرک کوچکی است. مرد، صدای زن را به هنگام صدا زدن فرزندش می‌شناسد. پس از یافتن او و دریافتن این که بچه حاصل یک آدم ربایی‌ست، مرد درگیر پذیرفتن زن و زن درگیر رفتن و ماندن می‌شود.
فيلم سينمايي «خاک و مرجان» ششمین ساخته سید مسعود اطیابی، فیلمی متفاوت و با مضمون اجتماعی است. تمام بازیگران این فیلم از کشور افغانستان بوده و فیلم‌برداری آن بخشی در ایران، در شهرک دفاع مقدس، و بخشی در افغانستان، در شهر کابل، فیلم‌برداری شده است.

محور فیلم مسئله ای اجتماعی درباره یک خانواده افغانی است. اما در بستر آن به بحث حمله آمریکا به این کشور و مسئله طالبان نیز پرداخته می‌شود. سید امیر پروین حسینی با اشاره به سختی کار به لحاظ مشکلات امنیتی، دلیل اصلی فیلم‌برداری در آن کشور را مشکل در بازسازی لوکیشن‌ها می‌داند.
سيد مسعود اطيابي متولد اول مهرماه 1343 در شهرستان گلپايگان، فارغ‌التحصيل دوره مديريت توليد از مؤسسه آموزش عالي سوره است.

اطيابي فعاليت فيلم‌سازي را از سال 1364 با فیلم‌برداری از جبهه‌هاي جنگ آغاز كرد. در کارنامه اطیانی 2 مورد دستیاری تولید، 1 مورد سرمایه گذاری، 6 مورد مجری طرح، 9 مورد مدیریت تولید، 8 مورد تهیه‌کنندگی و 6 مورد کارگردانی به چشم می‌خورد. آخرین فیلم اکران شده اطیانی فیلم «اخلاقتو خوب کن» در سال 1389 است.

در این فیلم ضمن روایت داستان و بیان موقعیت و ایجاد زمینه های برای آشنایی مخاطب با مرارات ها و مصایب مردم افغان، با جامعه این کشور و به خصوص شهر کابل نیز آشنا می شویم.

آشنایی با افغانسان در این فیلم حتی گاه به فیلمهای مستند پهلو می زند و ما به طور تفصیلی و با پرداختی بعضا توریستی با جغرافیا و لوکیشن واقعی کشور افغانسات روبرو می شویم.

فیلم یک روایت نجیب و آرام و دلسوزانه نسبت به مردم این کشور دارد و از طرف دیگر تلاش می کند نقبی به مباحث اشغال و حضور دژخیمانه نیروهای آمریکایی داشته باشد و در عین حال از مصیبت طالبان هم غافل نماند.

اما بستر همه این توجهات، درامی است که در خانواده مرد افغان امتداد می یابد و در کشاکش عروسی دختر جوان و گمگشتگی  و فراق همسر مرد، شکل می گیرد و قوام می یابد.

در این فیلم عنصر خانواده، پیوند زناشویی، فراق ناشی از جنگ و درماندگی و آوارگی و البته امتداد زندگی در نماد و نمود عروسی دختر جوان، روایتی گرم و اثرگذار می یابد و به خصوص با عنایت به ساختار خوب و کارگردانی حساب شده فیلم، برای مخاطب جذاب و گیراست.

اما عنصر اصلی روایت، هجران مرد و گمگشتگی زن و فراقی است که از این موقعیت بر او آوار می شود.

در طول فیلم تماشاگر با این هسته اصلی که گشتن و دنبال نمودن زن توسط مرد نه تنها در واقعیت، بلکه در رویا و خیال و اندیشه است، همراه می شود و کارگردان موفق می شود مخاطب خود را همزمان، هم با یک روایت خانوادگی و غمگنانه از جنس مردم افغان و دردهایشان همراه سازد و هم اشاراتی جدی و قابل تأمل و برانگیزاننده به موضوع اشغالگری آمریکایی ها و نیز حضور دهشتناک و منحرف طالبان و سیستم فکری و اجرایی آنها داشته باشد.

فیلم خاک و مرجان را می توان یکی از نمونه های نسبتا موفق سینمای ایران طی سالهای اخیر در حوزه آثاری دانست که با دغدغه ای جهانی و برای بازآفرینی حقایقی که در منطقه خاورمیانه و در جوار ایران اسلامی به توسط نیروهای آمریکایی و عمالشان در جریان است دانست که تلاش کرده است ضمن حفظ و مراعات ارزشهای سینمایی و آفرینش اثری با ساختار بصری قابل دفاع، یک روایت انسانی از موضوعی امروزین را با نقبی به حساسیتهای سیاسی جاری در منطقه خاورمیانه به مخاطبش ارائه دهد.

آری؛ تردیدی نیست که از جمله وظایف اصلی مسلمانان حقیقی، توجه به همکیشان و به خصوص همسایگان خویش است خاصه در زمانی که انها در تنگنای مصایب و مشکلات و دردهای زمانه، دست و پنجه نرم می کنند و نیازمند یاری دیگر مسلمانان عالمند.

و در جهان امروز که براستی تبدیل به دهکده ای کوچک شده است، بایستی در همه عرصه ها و بخصوص میادین نو و امروزینی که هنوز توسط مسلمانان جهان فتح نشده است و از ان جمله است سینمای جهانی، حضوری جدی و عالمانه و جذاب داشته باشیم و فکر و اندیشه و آموزه های دینی خویش را با استفاده از این سلاح مسلط بر ذهن و دل مردمان امروز عالم، منتشر سازیم.

و تردیدی نیست که در این جهاد عظیم، یاری مظلومان و رساندن صدای غربت و محرومیت و دردهای دل آنان، از اولویت های جدی و اساسی این حوزه است.

تلاشی که به مدد مجاهدت نیروهای پاک و انقلابی هنر ایران زمین، می تواند به شکوفایی گلهای بوستان هنر اصیل و ناب اسلامی در همه قالبهای متنوع هنری و علی الخصوص سینما که «هنری والا» و «کلید پیشرفت جامعه» است منتهی گردد.

به امید آن روز! انشاءالله تعالی!