به گزارش خبرگزاری «حوزه»  قرآن مجيد در مواردى كه عقائد باطل و سخنان ياوه ى مردم لجوج و عنود را نقل مى كند، گاهى با كلمات تند و خشنى به آنها پاسخ مى دهد.

امام على عليه السلام نيز چون از يارانش بهانه جويى هاى بى مورد مشاهده مى فرمود يا سخن كفر آميزى مى شنيد در مقام جواب، كلمات تند و درشتى را مناسب با خطا و گناه آنها ادا مى نمود.

قرآن مجيد از قول حضرت ابراهيم كه بت پرستان را مخاطب قرار مى داد، نقل مى كند:

۱. «قَالَ أَفَتَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنفَعُكُمْ شَيْئًا وَلَا يَضُرُّكُمْ (66) أُفٍّ لَّكُمْ وَلِمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ ۖ أَفَلَا تَعْقِلُونَ/ چرا غير خدا چيزى را كه به هيچ وجه سودى به شما نمى دهد و زيانى نمى رساند، پرستش مى كنيد؟ اف بر شما و اين بت هايى كه غير از خدا مى پرستيد».  انيباء: 66 و 67

درباره ى اهل دوزخ كه به ناحق پيامبران را تكذيب نمودند، مى گويد:

۲. «فَسُحْقاً لِأَصْحابِ السَّعیرِ/ لعنت بر اهل دوزخ».  ملك 11

راجع به مردمى كه فرمان خدا را انجام نمى دهند، مى فرمايد:

۳. «قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ/ مرگ بر انسان كه چقدر ناسپاس است».  عبس 17

و نيز نسبت به دروغگويانى كه بدون تحقيق سخن مى گويند، مى فرمايد:  

۴. «قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ/ مرگ بر دروغگويان».  ذاريات 10

به غیر از آیات قرآن کریم، از حضرت امیر(ع) نیز این گونه کلمات در مواقع خاص مشاهده شده که به چند نمونه از آن اشاره می شود :

امام على عليه السلام بعد از آنكه سه مرتبه اصحابش را به جنگ تحريض فرمود و آنها بهانه جويى نمودند و پنهان شدند، به آنها فرمود:

۱. «اف لكم لقد سئمت عتابكم/ اف بر شما كه از سرزنش شما خسته شدم».  خطبه 34

و نيز به خوارج نهروان فرمود:

۲. «اف لكم لقد لقيت منكم برجا/ اف بر شما همانا از شما، شر و سختى ديدم».  خطبه 125

برح بن مسهر طايى از خوارج نهروان و در زمان جنگ نهروان، پنهان و ساكت بود. او پس از جنگ ظاهر شد و شعار خوارج را كه ''لا حكم الا لله'' بود به زبان آورد. على عليه السلام سخن او را شنيد و فرمود:

۳. «اسكت قبحك الله يا اثرم/ خاموش شو خدا ترا زشت گرداند اى بى دندان».  خطبه 183

هنگامى كه نيكان و پرهيزگاران اصحابش به رحمت ايزدى پيوسته و متمردين ناسپاس، باقى مانده بودند، ايشان را مخاطب نموده فرمود:

۴. «و هل خلفتم الا فى حثاله لا تلتقى بذمهم الشفتان/ شما در ميان مردم نخاله يى باقى مانده ايد كه از پستى و بى لياقتى آنان، دو لب، در سرزنششان روى هم نيفتد "يعنى انسان از نكوهش آنها ننگ دارد"».  خطبه 129

منبع: کتاب «رابطه نهج البلاغه با قرآن» به قلم: سيد جواد مصطفوى

انتهای پیام   313/35