به گزارش خبرگزاری «حوزه»، طی 9 سال اخیر، بیش از 25 سریال وارد شبکه نمایش خانگی شده که از این تعداد 8 سریال کمدی بوده اند، ضمن آن که یک سریال (آسپرین) معمایی و یک سریال(عالیجناب) هم سهم ژانر سیاسی بوده است.
در این بین دو سریال ( شبکه خانگی عموپورنگ و بالش ها) نیز مربوط به گروه سنی کودک و بقیه سریال ها ملودرام بوده است، با این همه و به اذعان و تصریح کارشناسان در مجموع ، کیفیت این سریال ها چندان مطلوب سخت پسندها و حتی متوسط پسندها هم نبوده به نوعی که گذشتن آن ها از برخی خطوط قرمز رایج در تلویزیون با هدف فروش بیشتر مدنظر بوده که البته در این خصوص گاه سریال های نمایش خانگی در جلب مخاطب عام موفق بوده اند و گاه نیز خیر!
البته کاملاً طبیعی است که سازندگان و حامیان مالی مجموعه های نمایش خانگی چه در قالب تله فیلم، چه فیلم سینمایی و چه سریال، بیشتر از هر چیز به دنبال سودآوری باشند که فی نفسه امر مذمومی نیست ، به این خاطر که به هر حال باید چرخه اقتصادی هنر در این عرصه نیز گردش مطلوبی داشته باشد، اما مشکل از جایی شروع می شود که گاه در برخی از این آثار چه به لحاظ ساختاری و جلوه ای و چه محتوایی و زمینه ای ، خطوط قرمز مسایل شرعی و عرفی نادیده انگاشته شده و یا به آنها بی توجهی نسبی صورت می گیرد .
از آن سوی قضیه ، بخش قابل توجهی از نکات و مواردی که عده ای در باب انتقاد به کیفیت سریال های تلویزیونی مطرح می کنند، در بسیاری از همین سریال های نمایش خانگی نیز با وجود برخورداری از کارگردان ها و بازیگران مطرح و سرشناس همچنان وجود دارد و آن هم این که کیفیت قربانی تعجیل در ساخت و به ویژه غلبه رویکرد و نگاه تجاری به مساله شده است
با این همه آن چه به اعتقاد نگارنده باید مورد توجه قرار گیرد ، قرابت محتوایی این سریال ها با مقوله بسیار مهمی به نام سبک زندگی ایرانی- اسلامی است که اگر حقیقتاً بنگریم در این باره سریال های نمایش خانگی نمره قابل قبولی دریافت نمی کنند.
چرایی این موضوع در درجه نخست بازمی گردد به نوع نگاه به این قبیل آثار که متذکر شدیم بیشتر با نگاه سرگرمی و افزایش درآمد برای تهیه کنندگان و حامیان تولید شده و کمتر در آن به شاخصه ها و مولفه های فرهنگ دینی و ملی ما توجه می شود، البته بی انصافی است اگر منکر ارزش های فنی و محتوایی معدود سریال های نمایش خانگی شویم، لیکن به قول معروف آن چه عیان است چه حاجت به بیان است!
نمایش صحنه های رقص و آواز و اجرای کنسرت و اختلاط دختر و پسر، ترویج بی عفتی و کمرنگ تر کردن حریم میان افراد در جامعه به بهانه پرداختن واقع گرایانه به مناسبات امروز جامعه ، همچنین استفاده از برخی دیالوگ های نامناسب با فرهنگ و شئونات رایج در یک جامعه اسلامی، عبور از خطوط قرمز رعایت شده در فرهنگ عمومی جامعه و نیز کشدار بودن برخی قسمت ها برای طولانی تر کردن سریال ها آن هم به دور از نگاه و التفات به غنای کیفی آن ها از جمله انتقادات به این سریال هاست که متاسفانه در ساخت سری جدید این آثار با وجود رعایت تنوع ژانری همین موارد کما بیش به چشم می خورد.
خلاصه آن که حتی اگر از کنار محتوای ضعیف و عدم قصه پردازی مناسب برخی از این آثار به راحتی بگذریم، نمی توان از عوارض و پیامدهای نامناسب فرهنگی و اخلاقی برخی از آثار نمایش خانگی که متاسفانه در انبوه بسیار بالا هم در کشور توزیع و منتشر می شود ، چشم پوشید و در این باره تساهل ورزید.
سید محمد مهدی موسوی
