خبرگزاری حوزه | انتظار ظهور، یک حرکت است! هر حرکتی که به افزایش کیفیت و کمیت جامعه اسلامی منجر شود دقیقاً در مسیر انتظار ظهور قرار دارد. هر چه این کمیت و کیفیت، سریعتر محقق شود یعنی با شتاب بیشتری به سوی ظهور حرکت کرده‌ایم.
نه تنها آرمان نهایی مسلمانان بلکه امید همه موعود باوران در ادیان الهی و همه مستضعفان جهان، ظهور منجی آخرالزمان است تا با تشکیل دولتی جهانی، نور و عدالت مطلق را در پهنای گیتی بپراکند و با ریشه کن کردن ظالمانِ ستم پیشه، بر همه کتاب تاریک تاریخ ظلم و تباهی خط بطلانی بکشد.
آنچه مسلم است آمادگی اجمالی همه جهان برای تحقق آن طلوع منحصر به فرد، تعیین کننده و الزامی است و در این میان، امت اسلامی نقش بی بدیلی در حرکت فزاینده به سوی ظهور دارند. با ظهور انقلاب اسلامی ایران شناخت راه های کیفی و کمّی پیش روی مسلمین برای آماده سازی هر چه سریعتر جهان اهمیت مضاعفی به خود گرفته است. درک صحیح از مفهوم نزدیکی ظهور در انتخاب راهبرد و نقشه راه مناسب در این مسیر، تأثیرگذار خواهد بود.
ظهور، از کدام سَمت است؟
واقعیت آن است که زمان دقیق ظهور حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه به هیچ وجه روشن نیست و کسانی که وقت و زمانی برای آن مشخص کنند جزء دروغگویان محسوب می شوند چنانکه امام صادق علیه السلام در این باره می فرمایند: «کَذَبَ الْوَقَّاتُونَ إِنَّا أَهْلُ بَیْتٍ لَا نُوَقِّتُ ثُمَّ قَالَ أَبَی اللَّهُ إِلَّا أَنْ یُخْلِفَ وَقْتَ الْمُوَقِّتِین؛ [۱] کسانی که وقتی را تعیین کنند دروغ گفتهاند ما خانوادهای هستیم که وقت تعیین نمیکنیم. سپس فرمود: خداوند به جز آنکه با وقتی که تعیینکنندگان آن را تعیین کردهاند مخالفت کند کاری نمی‌کند.»
نکته دیگر در این باره آن است که راه انتظار دولت کریمه مهدوی، همواره راه استقامت و شکیبایی بوده و با ناشکیبایی و کم طاقتی پیمودنی نیست. از این رو، بین بی‌طاقتی و استعجال از سویی و آماده سازی شرایط ظهور که موجب جلوافتادن ظهور است تفاوت ماهوی جدی وجود دارد. برخی با فهم غیر دقیق این مطلب، دائم بر طبل بی‌طاقتی می کوبند و فکر می کنند با ناشکیبایی گرهی باز می شود در حالی که از جمله حیاتی ترین ملزومات مردمان عصر انتظار، صبر مجاهدانه و فعال است نه صبر منفعلانه و ناشی از ضعف!
امام صادق علیه السلام در پاسخ به سؤالی در مورد زمان ظهور حضرت مهدی علیه السلام، تعیین وقت و عجله کردن در امر ظهور را یکجا رد کرده و ضمناً راهبرد صحیح را بیان می کنند و می فرمایند: «کَذَبَ الْوَقَّاتُونَ وَ هَلَکَ الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ نَجَا الْمُسَلِّمُون؛ [۲] آنان که وقت تعیین می‌کنند دروغ می‌گویند، و آنان که شتاب می‌کنند هلاک شوند، و آنان که تسلیم شدند نجات خواهند یافت.» پس تکلیف همگان در مورد زمان ظهور روشن شده است.
اما هنوز یک مسأله دیگر باید تعیین تکلیف شود و آن اینکه، دقیقاً نقش امت اسلامی در جلوافتادن ظهور چیست و مشخصاً چه کارهایی می تواند قافله منتظران را شتاب دهد؟
جامعه سازی کمّی و کیفی در اولویت شتاب به سوی ظهور
به نظر می رسد نزدیکی قلب های مردم جهان به حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه مهمترین رکن زمینه سازی برای ظهور است. آمادگی و رغبت عموم مردم در جهان و ارتباط معنوی و محکم امت اسلامی به شکل ویژه، مهمترین گونه آمادگی و مهیا ساختن بستر ظهور به شمار می رود؛ چیزی که در بیانات رهبر معظم انقلاب نیز مشاهده می شود که: « نزدیک‌شدن به امام زمان، نه نزدیک‌شدن مکانی است و نه نزدیک‌شدن زمانی. شما که میخواهید به ظهور امام زمان نزدیک بشوید، ظهور امام زمان یک تاریخ معیّنی ندارد که صد سال دیگر مثلاً یا پنجاه سال دیگر… ؛ از لحاظ مکان هم نیست که ما بگوییم: ما از اینجا حرکت میکنیم به طرف مثلاً شرق یا غرب عالم یا شمال یا جنوب عالم، تا ببینیم که ولی‌عصر(عج) کجا است و به او برسیم. نزدیک‌شدن ما به امام زمان(عج) یک نزدیک‌شدن معنوی است؛ یعنی شما در هر زمانی تا پنج سال دیگر، تا ده سال دیگر، تا صد سال دیگر که بتوانید کیفیت و کمیت جامعه اسلامی را افزایش بدهید، امام زمان(عج) ظهور خواهد کرد... و هر چه بتوانید از لحاظ کمیّت و مقدار، تعداد مسلمانان مؤمن و مخلص را افزایش بدهید، باز به امام زمان و زمان ظهور ولی‌عصرعجّل الله تعالی فرجه الشریف نزدیک‌تر شدید. پس ما می‌توانیم قدم به قدم جامعه خود و زمان و تاریخ خود را به تاریخ ظهور ولی‌عصر صلواةالله‌وسلامه‌علیه نزدیک کنیم.»[۳]
بر این اساس، حرکت به سوی ظهور، امری خارق العاده و غیرمنطقی نیست بلکه باید قدم به قدم جامعه را جلو برد و در مورد حرکت دادن جامعه، هرکس به اندازه خود سهم و نقشی دارد. به عبارت دیگر باید جامعه مان را بسازیم هم از نظر کیفی و هم از نظر کمی! تا جامعه ای واقعاً مهیا، برای استقبال از جهانی ایده آل داشته باشیم.
پی نوشت:
[۱] ابن أبی زینب، محمد بن ابراهیم، الغیبة للنعمانی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۹۷ق، ص۲۹۴.
[۲] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (ط - الإسلامیة) - تهران، چاپ: چهارم، ۱۴۰۷ ق، ص۳۶۸.
[۳] بیانات در خطبه های نماز جمعه؛ ۶/۴/۱۳۵۹.
محسن رفیعی وردنجانی
