به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت داوود (ع) از حزقیل نبی، عبرتی درباره ناپایداری دنیا میگیرد که برای بیداری دل انسان ضروری است.
سؤال حضرت داود از حزقیل نبی
قال جعفر بن محمد الصادق علیه السلام:
قَالَ دَاوُدُ یَا حِزْقِیلُ هَلْ هَمَمْتَ بِخَطِیئَةٍ قَطُّ قَالَ لَا قَالَ فَهَلْ دَخَلَکَ الْعُجْبُ مِمَّا أَنْتَ فِیهِ مِنْ عِبَادَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ لَا قَالَ فَهَلْ رَکَنْتَ إِلَی الدُّنْیَا فَأَحْبَبْتَ أَنْ تَأْخُذَ مِنْ شَهْوَتِهَا وَ لَذَّتِهَا قَالَ بَلَی رُبَّمَا عَرَضَ بِقَلْبِی قَالَ فَمَا ذَا تَصْنَعُ إِذَا کَانَ ذَلِکَ قَالَ أَدْخُلُ هَذَا الشِّعْبَ فَأَعْتَبِرُ بِمَا فِیهِ قَالَ فَدَخَلَ دَاوُدُ النَّبِیُّ ع الشِّعْبَ فَإِذَا سَرِیرٌ مِنْ حَدِیدٍ عَلَیْهِ جُمْجُمَةٌ بَالِیَةٌ وَ عِظَامٌ فَانِیَةٌ وَ إِذَا لَوْحٌ مِنْ حَدِیدٍ فِیهِ کِتَابَةٌ فَقَرَأَهَا دَاوُدُ ع فَإِذَا هِیَ أَنَا أَرْوَی سَلَمٍ مَلَکْتُ أَلْفَ سَنَةٍ وَ بَنَیْتُ أَلْفَ مَدِینَةٍ وَ افْتَضَضْتُ أَلْفَ بِکْرٍ فَکَانَ آخِرَ أَمْرِی أَنْ صَارَ التُّرَابُ فِرَاشِی وَ الْحِجَارَةُ وِسَادَتِی وَ الدِّیدَانُ وَ الْحَیَّاتُ جِیرَانِی فَمَنْ رَآنِی فَلَا یَغْتَرَّ بِالدُّنْیَا
امام صادق علیه السلام:
داوود به حزقیل [نبی] گفت: آیا تا به حال قصد گناهی کردهای؟ گفت: نه.
گفت: پس آیا به خاطر عبادت خداوند عزوجل که انجام میدهی، به خودت مغرور شدهای؟ گفت: نه
گفت: پس آیا به دنیا روی آوردهای و دوست داشتهای از شهوت و لذتهای آن بهرهمند شوی؟ گفت: بله گاهی در دلم چنین خطوری میکند.
گفت: وقتی چنین حالتی پیش میآید چه میکنی؟
گفت: به این دَرّه میروم و از آنچه در آن است پند میگیرم!!
پس داوود پیامبر (ع) به دَرّه رفت. ناگاه تختی از آهن دید که بر آن جمجمهای فرسوده و استخوانهای پوسیدهای قرار داشت و لوحی آهنین که بر آن نوشتهای بود.
حضرت داوود (ع) آن را خواند، نوشته بود:
«من اُروی سَلَم هستم. هزار سال حکومت کردم و هزار شهر بنا نهادم و هزار همسر داشتم؛ اما پایان کارم این شد که خاک، بسترم شده و سنگ، بالش من شده و کرمها و مارها همسایگانم گردیدند تا هر که مرا میبیند، فریب دنیا را نخورد!»
منبع: بحارالأنوار جلد ۱۴، ص ۲۵
نظر شما